Φτάσαμε και στον Μήνα Απρίλιο. Τώρα σύμφωνα με το μήνα που βρισκόμαστε, Ιανουάριο, φαίνεται σα να τρέχω τρεις μήνες μπροστά, στην πραγματικότητα όμως είμαι οκτώ μήνες πίσω, αφού το αφιέρωμα αυτό ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, με στόχο που δεν κατόρθωσα, να αφιερώνω ένα από τα ποιηματά του στον κάθε μήνα, έτσι όπως είναι με τη σειρά στο βιβλίο. Ακόμα κι έτσι όμως, το μικρό βιβλίο διατηρεί τη μαγεία του και εγώ δεν κάνω τίποτε άλλο από το να συνεχίσω μέχρι το τελευταίο του ποίημα αυτό το αφιέρωμα, στα δώδεκα φεγγάρια του χρόνου, επειδή κάπου πρέπει να μείνουν και να ταξιδεύουν, στο χρόνο, στα μάτια του τυχαίου αναγνώστη, στον κυβερνοχώρο, στο πνεύμα της ποίησης που πλανιέται στον αέρα πριν και μετά από μας. Συνεχίζουμε με ένα ποίημα της Βικτώριας Κολλόνα. Και για να πάρουμε μια ιδέα για την ίδια και τη σημαντικότητά της, για ένα τουλάχιστον άνθρωπο πάνω σε αυτό τον πλανήτη, ανασύρουμε πληροφορίες από το διαδικτυακό αρχείο του θεάτρου Βόλου.
Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε ένα παθιασμένο, τρελό έρωτα για την ποιήτρια Βικτωρία Κολόννα (Vittoria Colonna).
Για πάρα πολλά χρόνια της ζωής του και μέχρι τα βαθιά του γεράματα ήταν η μούσα του τόσο για τα ποιητικά του έργα, όσο και για τις γυναικείες μορφές της γλυπτικής του. Στο σονέτο του 151 γράφει:
"Καμιά ιδέα δεν έχει ένας εκλεκτός καλλιτέχνης
που ένα κομμάτι μάρμαρου να μην την περικλείει
με επί πλέον μάρμαρο και φτάνει σ’ αυτήν μόνον
το χέρι που υπακούει στη διάνοια.
Το κακό που αποφεύγω, το καλό που αναζητώ,
γυναίκα χαριτωμένη, περήφανη θεϊκή, με τον ίδιο τρόπο
εντός σου και τα δύο κρύβονται· κι εγώ πλέον δεν ζω,
αφού η τέχνη είναι ανίκανη να φανερώσει ό,τι ποθώ.
Ούτε ο έρωτας, ούτε η ομορφιά σου,
ή η σκληρότητα, ή η τύχη, ή η μεγάλη περιφρόνηση
είναι οι αιτίες των κακών μου, του πεπρωμένου μου, της μοίρας μου·
εάν μέσα στην καρδιά σου θάνατος και συμπόνια
συγκατοικούν, τότε το κατώτερο μυαλό μου
δεν ξέρει, έτσι που φλέγεται, να ανασύρει παρά μόνον τον θάνατο".
Για το πρόσωπο της ποιήτριας δεν έχουμε πληροφορίες πέραν από την ημερομηνία της γέννησης και του θανάτου της, ίσως κάποια έργα της σώζονται στην εθνική βιβλιοθήκη της Ιταλίας ή της Φλωρεντίας από όπου και οι δύο κατάγονταν, Ο Μιχαήλ Άγγελος και η ίδια δηλαδή. Ένα μοναδικό ποίημα της περιέχεται στο βιβλίο "Ένα φεγγάρι" αφιερωμένο στο μήνα Απρίλιο.
ΙΤΑΛΙΑ
Vittoria Colonna (1492-1547)
ΣΤΗΝ ΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ
Του Απριλιου Νύχτα με ευωδιά θανάτου
στη γη της Φλωρεντίας βραδιάζει το τριφύλλι
πλάι στη λίμνη δίνει παράσταση το δείλι
με θίασό του τ' άστρα τραβάει στο νυχτωμά του
Τυφλή κι αποκομμένη η Άνοιξη βαδίζει
γκρεμνίζεται και πάει κυλά για καλοκαίρι
μονάχα η λίμνη φέρει δροσιά σ'αυτά τα μέρη
που μόνον ο θεός κι η αγάπη σου φωτίζει
Αλίμονο δεν έχω να στηριχτώ σ' ελπίδες
περαστική η ζωή μας στρωμένη πεθαμένες
αγάπες που χαθήκαν ωσάν δροσοσταλίδες.
Τριφύλλια έχουν φυτρώσει στους τάφους τους επάνω
και η σελήνη γέρνει προς τις αγνοημένες
ψυχές που έχουν τελειώσει και κείτονται εδώ χάμω...
Επιστολή προς τον Μιχαήλ Άγγελο
Άνοιξη του 1546
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου