Γιώργος Πήττας- Ο Δύων ανατέλλων και η Πανσέληνος βροχή/The Music of Cosmos: Heaven and Hell - Vangelis

 

"Άλφα" το ποίημα

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, επειδή χρόνια πολλά έχουν περάσει από τη δημοσίευση αυτή στην Αυγή, της εντυπωσής μου από την ποιητική ανθολογία του Γιώργου Πήττα, Ο Δύων ανατέλλων και η Πανσέληνος βροχή, και τόσα χρόνια μετά, αν θυμάμαι καλά ήταν 9 Μαίου του 2000, το έργο αυτό έμεινε διαχρονικά στη σκέψη μου ως ένα από τα καλύτερα ποιητικά βιβλία από Έλληνα δημιουργό που είχα διαβάσει μέχρι τότε, και παραμένει. Ανασύρω αυτή την εντύπωση που παραμένει επίκαιρη όσο και το βιβλίο του Γ. Πήττα, απαγγέλλοντας το πιο αγαπημένο μου από το σύνολο των αγαπημένων, ποίημα του. Παρακάτω, είναι το άθρο μου στην Αυγή. Να πω ότι αυτό είναι μια περικοπή από μια εντύπωση 32 σελίδων που είχα γράψει και είχα στείλει στον δημιουργό. Ακόμα κι έτσι έτσι όμως, δίνει το στίγμα της ποιητικής του ποιότητας. 

Με τη ματιά του αναγνώστη

 

 

Συντάκτης : Γιώργος Πήττας, "Ο Δύων ανατέλλων και η πανσέληνος βροχή" (Εκδόσεις Λιβάνη - Νέα Σύνορα) Της Ελένης ΜΠΑΛΙΟΥ Είναι λοιπόν ο "Ο ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΒΡΟΧΗ" το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Πήττα, που με τον καρδιογράφο του ακουμπισμένο στο σώμα της μνήμης φτάνει ως το άχρονο της αρχαιότητας. "Κύματα / Χάδι ο αέρας / μάτια που βουρκώνουν / τα φωτεινά φύλλα της ελιάς. / Το χώμα μυρίζει φωτιά και κάστρα μυστικά. / Είναι παράξενες οι σκιές της Ελλάδας / βουτηγμένες στη μυθολογία, πλάστηκαν / από το μάρμαρο παρελθόν / γράμματα και λέξεις της Πατρίδας / σε γυρνάνε στην εφηβεία, / με κίνδυνο αλόγιστου μοτοσικλετιστή / που ρισκάρει το φράγμα της ζωής / διευρύνοντας / τις ταχύτητες / στο άπειρο". Εδώ, στις στεγνωμένες πολιτείες του "νέον", "ο συνωμότης χάιδεψε την προδοσία στα μαλλιά" και "τα σημάδια διαβάζονται" στις γιγαντοαφίσσες των αγοραίων υποσχέσεων. "Κι όμως: Ο κόσμος αλλάζει στο δάκρυ μιας Αντιγόνης. Μιας Αντιγόνης Αντιγόνης Αχ!" Το ίδιο αυτό "Αχ" με το οποίο εκφράζει τον καημό του για την προδομένη του Κύπρο "Και τι πιο χάλκινο από ένα άστρο που έχασε τη λάμψη του; Τι πιο θλιμμένο από ένα παιδί που έχασε τον δρόμο για το σπίτι;" Σκέψη ασυμβίβαστη με την ιδέα του τετελεσμένου, σκέψη ακατάπαυστα οργισμένη με το θρησκευτικό δρεπάνι στο σώμα του πολιτισμού και στα θαύματα της αρχαιότητας. Με την παράθεση της βασκανίας, "Ο την επταπλάσιον κάμινον και την φλόγαν την εν Βαβυλώνι εις δρόσον μεταβαλών και τους αγίους σου τρεις παίδας σώους διαφυλάξας"..., διασαφηνίζει την ειρωνία της εκκλησιαστικής μεθοδολογίας που αποπειράται να διασκεδάσει με τον τρόπο της τα "κολασμένα", αιώνια ερωτηματικά. "Κύριε; Πώς την αντέχεις τόση έπαρση;" Αναφωνεί ο ποιητής. Και φυσικά απάντηση δεν παίρνει καμία, γι' αυτό και όχι άδικα αρνείται την υποταγή στις "Εσώρουχες σημαίες" που "φυλάττουν τα σύνορα της ερωτικής μας επικράτειας". Λίγο πιο κάτω, ταξιδεύοντας στο τούνελ του χρόνου, δημιουργεί το δικό του παζλ από τα σκόρπια κομμάτια της ιστορίας. "Αριστερά του υποβρύχιου, ήρθε και φάνηκε χλομή η Αρχαιότητα" Κολόνες, υφάσματα, απαλά, σκάλες / Και κιούπια σφιχτά στο θυμαρίσιο μέλι". Νυχοπατώντας, αφουγκραζόμενη τους οιωνούς των καιρών, ψάχνοντας τα σημάδια, αποκαθιστώντας το πάθος, αναζητώντας τους στόχους, επαναπροσδιορίζοντας τις αξίες, με χαμηλούς τόνους στις κραυγές των ψιθύρων και αποκαλυπτικούς σε σχέση με τα ψεύδη της ορθοδοξίας, τα εξαφανισμένα μυστικά της γης, τις παρασιωπημένες αλήθειες της διπλωματίας, προχωράει η ποίηση του Γιώργου Πήττα. Στον επιστήθιο τάφο, "Τα υπεδάφη της ορθοδοξίας" έκλεισαν μέσα τους το αιώνιο μυστικό, που αγάπη και θυσία γέννησε η δύναμη της ζωής και η "αγιοσύνη" μπήκε στη θέση της αιώνια αποδιωγμένης μας φύσης. Ο χρόνος είναι που συναινεί στην παράφραση των αληθειών, για να παραμείνουν όλα (και μεις μαζί τους) ακίνδυνα, ελεγχόμενα, ευνουχισμένα. "Ποτέ μου δεν αγάπησα τίποτε όσο αγάπησα εσένα, Μαγδαληνή. Για σένα ήρθα στον κόσμο αυτό και το ξέρεις". Περνώντας τη μνήμη μου από το έργο του Ν. Καζαντζάκη "Ο τελευταίος πειρασμός", γίνεται το ερώτημα αποκάλυψη στο "Επιστήθιος τάφος" του Γιώργου Πήττα. Σε ό,τι αφορά ολόκληρο το βιβλίο, είναι πραγματικά μεγάλο το περίσσευμα των ανείπωτων σημαντικών... Γιώργος Πήττας Άλφα     Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ.   Ανώνυμες οι λίμνες μου μέσα στην άχλη μιας νύχτας που δε λέει να φύγει ακόμα. Θα φύγει!   Μακρύκαννο πρωινό, εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου και η σφαίρα ακόμα ταξιδεύει αποφράζοντας τις δαιδαλώδεις αρτηρίες μου.   Τι θέλει ο άνθρωπος με τη στολή του δύτη και στέκει αγνοούμενος στη μέση αυτού του κάμπου; Γιατί είναι τόσο ξένος;   Γιατί κρατά ομπρέλα ανοιχτή; Μήτε το φως έχει φανεί κι ούτε σημάδια για βροχή έδωσε απόψε το φεγγάρι.   Γύρισα πέρα απ’ τον καθρέφτη που είχε φυτρώσει εμπρός μου. Μα να, κι άλλος, καθρέφτες πολλοί προκύπτουν αίφνης από τη Γη να φύγω;   Μ’ ένα λεβιέ ταχυτήτων στην κοιλιά με μιαν εξάτμιση στην πλάτη το Αραράτ καλώ εδώ, μπας και κρυφτώ από τούτον εδώ τον ιχνηλάτη της ψυχής.   Άβυσσος.   Με μια ταξιανθία αρωμάτων και ποικιλίες μπαχαρικών φορτωμένος θα αμυνθώ όσο πρέπει, ώστε την κατάλληλη ώρα συσσέπαλος να παραδοθώ, το κατά δύναμιν άφθαρτος, έως παρθένος, στο τι με περιμένει.   Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ.   Αποσκευές μου, ένα λευκό προσόψιο και το έσχατο των δακρύων μου, σε μικρό κουτάλι, να μεταλάβεις, να καταλάβεις πως ούτω εστί το νόημα των ανέμων που έλκουν τα νερά στα ψυχονήσια των οιωνοσκόπων εραστών.   Έλα κατόπιν, να με καλοστρατίσεις γιατί αποίμαντος πορεύθηκα ως εδώ ακούγοντας το μινύρισμα της πέτρας, συλλέγοντας σταγόνες υγρασίας, που κρύβουν μέσα τους τις εξομολογήσεις των άστρων.   εκείνο το φως που τρεμοπαίζει πάντα μου έμοιαζε τραγούδι   Ανώνυμες οι λίμνες μου, μέσα στην άχλη μιας νύχτας που δε λέει να φύγει ακόμα. Θα φύγει!   Διάστικτο πρωινό, διαχέεται γύρω, σαν μουσική ενός αυλού από την ανατολή που χρόνια πολλά πριν χάθηκε στις χαράδρες μ’ ακόμη αντιλαλεί.   Αντιλαλεί και πάει, κι ανοίγει μονοπάτια κι όπου σκληρά της Γης, τα κάνει τύμπανα τα βάζει στο παιχνίδι, δεν αντιστέκονται, κρατούν ρυθμό.   Τι θέλει ο άνθρωπος με το σκάφανδρο και στέκει έφεδρος της νύχτας απέναντι από το φως; Γιατί είναι τόσο νέος; Γιατί κρατά δοξάρι;   Μήτε ο αέρας σώθηκε, μήτε ο χρόνος σταματά κι ούτε η γλώσσα της χορδής μοιάζει να ξέρει. Γύρισα πέρα από τα χαλάσματα που φτιάχτηκαν μπροστά μου.   Τζάμια σπασμένα, υαλοθραύσματα επιρρεπή σε μια διαρκή ειρωνεία. Αυτή των τεθλασμένων ειδώλων. Άφωνος στέκω μες στο βαρύτονο τοπίο. Δεν το αντέχω πια. Να φύγω; Μ’ ένα ποδήλατο παλιό, ποδήλατο χωρίς πετάλια το Αραράτ καλώ εδώ μπας και κρυφτώ από τα πετρωμένα εκείνα που μόνος μου όρισα.   Άβυσσος. Με μια χρόνια ορεσιπάθεια στη ματιά, άσωτος κρημνοβάτης, επιθυμώ να πετάξω χαμηλά, τη βαρύτητα να διδαχθώ.   Αποσκευές μου, μια φιάλη σφραγιστή φέρει εντός της, τη βροχή που έπνιξε τις πολιτείες που διάβηκα. Λαβέ λοιπόν, για να κριθείς. Λαβέ για να πλυθείς και να λειτουργηθείς κι από το σώμα μου, με το νερό αυτό να αποβάλεις το δέρμα που απέκτησα βαδίζοντας γυμνός, τόσον καιρό.   Μακρύκαννο πρωινό εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου.   Η σφαίρα, διέρρηξε την αορτή, πριν την καρδιά μου αγγίξει.   Εκτοξεύθηκε, άνοιξε, φώτισε και γιόρτασε τον ουρανό μου ίσαμε που ’σβησε. Πυροτέχνημα.   Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου, έτσι κι αλλιώς πρώτη φορά τις περπατώ Πλησίστιος, πλησιφαής κι όμως μεσίστιος, ρωτώ:   Τι θέλει ο άνθρωπος και στέκει έμβρυος στη μέση αυτού του κόσμου;   Γιατί χαμογελάει πλάθοντας τις οδύνες του βαφτίζοντάς τες μοίρα;   Δεν κρατάει τίποτα. Τίποτα δεν κρατάει.   Με τα χέρια στην έκταση ανοιχτά μοιάζει να χορεύει συνέχεια ανάμεσα στο πλήθος, να διαπερνά τα σώματα και αενάως να διαφεύγει τον κίνδυνο που ονομάζει εγκλωβισμό. Έμβρυος. Κι ωστόσο το βλέμμα του γερνάει ολοταχώς, τόσο, που κάποτε μοιάζει με νύχτα.   Βρέφος, το απροσπέλαστο, πονάει ακόμα σε κείνο το πλευρό που ο Θεός του πήρε.   Μακρύκαννο πρωινό; Εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου; Ποτέ δεν κατάλαβα ότι για χρόνια πολλά, περπατούσα ανάμεσα στις μικρές χαραμάδες που αφήνουν οι από αιώνες συγκολλημένες πέτρες.   Η λάσπη έγινε χώμα ξερό, θρυμματίζεται στο πέρασμά μου. Ο τοίχος όμως αντέχει.   Τόσοι σεισμοί, τόσες ξηρασίες, και περπατώντας ανάμεσα δεν ένιωσα ποτέ την παραμικρή μετατόπιση.   Από πέτρα σε πέτρα, ανακάλυπτα κάποιες φορές πράγματα καινούρια, ασήμαντα, άλλοτε αδιάφορα κι άλλοτε ικανά να βάζουν την καρδιά μου σ’ έναν ταχύπαλμο ρυθμό:   Ένα ξερό κλαδάκι, ένα πέταλο από αρχαίο τριαντάφυλλο λίγη χρυσόσκονη, κάποιο νήμα μεταξιού μια πεταλίδα σκονισμένη και στεγνή να θυμάται παφλασμούς.   Μακρύκαννο πρωινό; Εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου;   Ποια να ’ναι η αλήθεια; Τι είναι η αλήθεια; Τι υπάρχει μετά το κλέος της παραβίασης κάποιων ορίων; Τι θα πει όφελος, σκοπός, έργο Τι είναι θυμάμαι; Και τι είναι γνωρίζω; Τι είναι αυτό και κείνο και τ’ άλλο; γιατί ρωτάω;   γιατί οι απαντήσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο; Τι ζωγραφίζει τις τροχιές μας;   Τι μας νοιάζει; Σε ποιο έγκλημα συμπράττω; όταν αποσύρω το βλέμμα μου από τους καθρέφτες; Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου, έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ καθώς, ποτέ δεν έφυγα από τις χαραμάδες.   Τώρα, που μάζεψα τόσους ίσκιους που γέμισα το σάκο μου βροχές μπορώ να κοιμηθώ μπορώ και να κινήσω.   «Ο την επταπλάσιον κάμινον και την φλόγαν την εν Βαβυλώνι εις δρόσον μεταβαλών και τους αγίους σου τρεις παίδας σώους διαφυλάξας»*   Κύριε; Πώς την αντέχεις τόση Έπαρση; Τι εκπυρσοκρότησες την Πρώτη του Χρόνου; Ωμέγα.   *από τους εξορκισμούς του Αγιασματαρίου της Ορθόδοξης εκκλησίας *Ευχαριστώ για τη διάθεση του κειμένου ηλεκτρονικά, την ιστοσελίδα "Μποτίλια Στον Άνεμο" του  Μπάμπη Ζαφειράτου.  Για το soundforwords, Ελένη Μπάλιου.

 

Το πουλί που ονόμαζαν αηδόνι/διήγημα Ε.Μ/ Like a bird on a wire- Jennifer Warnes

Ένα διήγημα από το προς έκδοση βιβλίο με διηγήματα, με τον γενικό τίτλο "Ιστορίες πολέμου και ειρήνης" 

ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΟΥΛΗ- Ταξίδι συναισθημάτων / Grigory Sokolov - Rachmaninoff Piano Concerto No.2 in C minor, Op.18

Λίγα λόγια για τη συλλογή αυτή της Έφης Χαντζούλη

Ταξίδι συναισθημάτων, είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Έφης Χατζούλη. Και ήταν ένα πραγματικό ταξίδι του νου στο χρόνο, στα μέρη, στο μύθο, στην πραγματικότητα και στη συνείδηση. Η μια ευχάριστη έκπληξη ακολουθούσε την άλλη περιδιαβαίνοντας τις σελίδες του βιβλίου αυτού, που είναι γεμάτο από λυρισμό, φιλοσοφικό στοχασμό και εκπορεύεται από την επαφή της δημιουργού με τις πικρές αλήθειες της ζωής, δικής της και των άλλων, για τους οποίους άλλους, εκφράζει το ανθρώπινο ενδιαφέρον της, καθώς προσπαθεί, απεγνωσμένα μερικές φορές , πικρόχολα άλλες, να μας θυμισει «Πιστεύεις πως γεννήθηκες για σένα. Νομίζεις πως υπάρχεις μόνο εσύ. Παλεύεις για διάκριση και υπεροχή. Το εγώ μας μια κουκίδα μες στο Σύμπαν. Πότε θα γίνουμε εμείς;»

Η Έφη Χατζούλη ταξιδεύει. Και στο ταξίδι της αυτό παίρνει μαζί τη γνώση της εμπειρίας της, συνενωμένη με τη βαθιά γνώση της ιστορίας, μέσω των σπουδών της και του θεάτρου πως ως ηθοποιός υπηρετεί. Και τη βλέπουμε άλλοτε να γίνεται ικέτης, άλλοτε να παίρνει το δραματικό πρόσωπο μιας αρχαίας ηρωίδας κι άλλοτε ενός σύγχρονου ανθρώπου. Ενός κατατετρεγμένου σύγχρονου ανθρώπου ξεκινώντας από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και φτάνοντας στο σήμερα. Στο εδώ και τώρα της ζωής μας με το σημερινό μαρτύριο των ανθρώπων που κινούνται ή ακινητοποιούνται, ανάμεσα σε κείνους που φωνάζουν για δίκαια και διαδηλώνουν, καταγγέλλει η Έφη, περνώντας μπροστά από τα θύματα της άπληστης Δύσης αδιάφορα. «Εξαθλιωμένη μητέρα με τα σπλάχνα σου ορφανά, πασχίζεις αγόγγυστα να χαράξεις μια καινούργια ζωή, μπολιάζοντας αρμονικά το παλιό με το νέο. Ένα μονάχα δεν κατάφεραν να σου αρπάξουν. Την αξιοπρέπεια που ακλόνητη στέκει μπροστά σου». Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ποίημα της χαμένες πατρίδες και απευθύνεται στη Μικρασιάτισσα πρόσφυγα. Σε μια εποχή που ο κόσμος έχει γεμίσει κυνηγημένους ανθρώπους από τη μια άκρη στην άλλη, και οι μνήμες της Μικρασίας πονούν εσαεί τη σκέψη των απογόνων της, και των ανθρώπων που βαθιά έχουν συναισθανθεί το «Εμείς» στην αγωνιώδη έγνοια της Έφης.

Ποίηση γεμάτη συμβολισμούς και βαθιά νοήματα, αυτογνωσία, αναζήτηση, πικρές διαπιστώσεις, φανταστικά ταξίδια σε χρόνους και τόπους, είναι γεμάτη η ποίηση της Έφης,  στο απολαυστικό όσο και εσωτερικό αυτό βιβλίο της, που ταπεινά με μια ανοιχτή καρδιά με προσέγγισε για να μου παραδώσει στη φετινή έκθεση βιβλίου. Μια ευχάριστη όσο και τιμητική για μένα έκπληξη με ένα διπλό όφελος. Αυτό της τιμής που μου έκανε με το να μου εμπιστευτεί το βιβλίο της και αυτό που αποκόμισα, αποκομίζω και θα αποκομίζω για αρκετό καιρό ακόμα, διαβάζοντάς το.

Το Βιβλίο προλογίζει ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας, και παραθέτω εδώ κάποιες αναφορές του γι’ αυτό. «Η Έφη Χαντζούλη φιλοτεχνεί μια εξομολογητική «προσωπική» ποίηση, με εξέχοντα συναισθηματισμό και υπερχειλίζοντα λυρισμό. Ο λόγος της κρουστός, η διατύπωση λακωνική, το ύφος λιτό, στα όρια της θυμόσοφης απλότητας. Όμως η ιδιόλεκτος, τεχνηέντως λεπτεπίλεπτος, απομακρύνει κάθε τι «λαϊκό» ή «αυτόματο» από το τελικό αποτέλεσμα».

Και αλλού

« Τελικά το χειρότερο πράγμα είναι η σιωπή. Ειδικά η εσωτερική. Κι ευτυχώς που υπάρχουν ποιητές σαν την Έφη Χαντζούλη, να μας το θυμίζουν. Ποίηση εναντίον αφασίας. Λογοτεχνία εναντίον λήθης, θέατρο εναντίον απάθειας. Ας δημιουργήσουμε όλοι μαζί ένα καλύτερο μέλλον διαβάζοντας δημιουργικά, ερμηνεύοντας, αναλύοντας τα έργα των άλλων. Τα δικά μας, θα τα κρίνει ο Χρόνος, οι ειδικοί και το κοινό».

Ένα είναι το πλέον σίγουρο λοιπόν. Η ποίησή της Έφης Χαντζούλη, είναι σε απευθείας μετωπική σύγκρουση με την αφασία.

Θερμά σ’ ευχαριστώ για το όμορφο βιβλίο που μου εμπιστεύτηκες αγαπητή μου Έφη και εύχομαι ούριο άνεμο στο ταξίδι του μέσα στο χρόνο.

 

Μερικά από τα ποίηματα της συλλογής.

 

ΝΑΥΑΓΙΟ

Φλόγες τυλίγουν το πλοίο,

καπνοί ζώνουν τους επιβάτες.

Ο πόνος ξεχείλισε,

η απειλή φοβερίζει.

Τι θ’ απογίνουμε τώρα;

Η ελπίδα βουλιάζει,

επιπλέει ο πανικός νικητής.

Οι αδυναμίες των ανθρώπων πολλές.

Η πάλη για ζωή αδυσώπητη.

Το βαθύ κύμα παρέσυρε μια ψυχή,

μια άλλη ζωή χαροπαλεύει.

Ένας πιο κει στάθηκε τυχερός.

Μια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της.

Πυρπολείται ζωντανός ένας άλλος.

Έτσι είναι η ζωή.

Σκληρή και ανελέητη.

Κίβδηλες οι υποσχέσεις της.

Δεν γεννήθηκε αλίμονο,

για να μας χαρίσει δικαιοσύνη.

 

 

ΕΜΕΙΣ

 

Πιστεύεις πως γεννήθηκες για σένα.

Νομίζεις πως υπάρχεις μόνο εσύ.

Παλεύεις για διάκριση και υπεροχή.

Το Εγώ μας, μια κουκίδα μες στο Σύμπαν.

Πότε θα γίνουμε Εμείς;

Αυτό αξίζει στη ζωή.

 

 

ΔΕΙΛΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

 

Απειλητικά σύννεφα προμηνύουνε μπόρα,

στον ορίζοντα πυκνά νέφη απλώνονται.

Μεταμεσονύχτιες κουβέντες ακούς σιγανά

κάποιου νέου που απελπισμένα μονολογεί.

Ένα δάκρυ κυλά γεμάτο λάμψη και χάνεται

από ένα αγκάθι του του’ σκισε βαθιά την καρδιά.

Μελαγχολικές υποψίες λιμνάζουνε γύρω του.

Ένα τρυφερό βαλσάκι κοντοζυγώνει στ’ αυτιά του

μήπως μπορέσει να του χαρίσει ένα χαμόγελο.

Μάταια προσπαθεί να ανασύρει μια ακτίδα

μέσα στο έρεβος των μαύρων του σκέψεων.

Οι δειλοί δολοφόνοι σκότωσαν τ’ όραμά του,

τ’ ονειρό του για ένα φέρελπι μέλλον.

 

 

 

ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΗ

 

Αγαπά τους φίλους της,

βρίσκεται πάντα δίπλα τους

Της κλείνουν την πόρτα.

 

Αποκτά νέους φίλους,

τους χαρίζει χαμόγελα.

Της γυρίζουν την πλάτη.

 

Εκτιμά τους συναδέλφους της,

την κοιτάζουν με περιφρόνηση.

Παρείσακτη, όπου κι αν βρίσκεται.

 

Η θετική αύρα φοβίζει,

η λάμψη της προκαλεί,

η άδολη ψυχή της εκπλήσσει.

 

Βαρέθηκε να νιώθει απρόσκλητη.

Την κούραση η απόρριψη.

Δεν αντέχει να είναι αλλότρια.

 

Τίποτα δεν αλλάζει.

Πάλη χωρίς τέλος.

Μένει πια μόνη της.

 

Κερδίζει το μεγαλύτερο έπαθλο.

Τον πολυπόθητο εαυτό της.

Είναι ευτυχισμένη τώρα.

 

 

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

 

Οι διακρίσεις πολλές.

Πνεύματος, ήθους, καλλιέργειας,

κοινωνικής υπεροχής και ομορφιάς.

Όλα δεν μπαίνουν σε τάξη.

Και οι απαίδευτοι άνθρωποι

άλλωστε, είναι πολύ πιθανό

να είναι βαθιά πολιτισμένοι.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΟΥΛΗ

 

Κατάγεται από το ορεινό χωριό Σμόκοβο της Καρδίτσας. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Σπούδασε δημοσιογραφία. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Υποκριτική. Eργάστηκε σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης παραδίδοντας μαθήματα σε μαθητές Δευτ/βάθμιας Εκπ/σης. Εργάστηκε ως Προϊσταμένη στην Παροχή Στατιστικής Πληροφόρησης στην Ελληνική Στατιστική Αρχή.΄Εγραφε σε διάφορα περιοδικά συνεντεύξεις ηθοποιών και τραγουδιστών. Διατηρούσε μια στήλη στην εφημερίδα “ΜΕΤΡΟPOLIS” με τον τίτλο “Τάδε έφη, ΄Εφη”. Στην πορεία την κέρδισε η Υποκριτική. Ενδεικτικές θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έπαιξε: “Ο Πειρασμός” του Ξενόπουλου σε σκην/σία Γ. Δρίτσα με τους: Π. Αλμπάνη, Κ. Δημητρόγλου, κ. α, στο “Περί ΄Ερωτα” σε σκην/σία Φ. Καφούσια, στο “Μυστικό Μονοπάτι” της Τ. Μπούτου σε σκην/σία Τ. Λέρτα, με τους Β. Κολάση, Οδ. Σταμούλη, Νίτα Παγώνη, στη “Δίκη του Σωκράτη” σε σκην/σία Γ. Ζήκου με το Γ. Μόρτζο, στο “Κύκνειο ΄Ασμα” του Τσέχωφ με το Μ. Δεστούνη σε σκην/σία Β. Πλατάκη, στο “Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” του Φ. Γκ. Λόρκα σε σκην/σία Β. Πλατάκη με τη Τζ. Καλλέργη, την Τ. Σαριγκούλη, στο “Φάουστ” του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Χρ. Κορνηλίου, στο “Tα ψηλά βουνά” του Ζ. Παπαντωνίου και στο “Ο Μάγος και η παρέα του” κ.α. ΄Επαιξε στις ταινίες: “Ακάλυπτος” σε σκην/σία Χρ. Δήμα, “Ο Δρόμος” ταινία μικρού μήκους σε σκην/σία ΄Ολγ. Δραμητινού, “Καλάσνικοφ” σε σκην/σία Κ. Γιάνναρη, “Η επανάσταση” σε σκην/σία: Γ. Παρασκευόπουλου. Επίσης, στην τηλεόραση στο σίριαλ “Τρίχες” σε σκηνοθεσία Αλ. Ρήγα. Έχει εκδώσει από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ την ποιητική συλλογή “Γλυκόπικρες νότες”, 2014 και το παιδικό παραμύθι “Μαθήματα στο Δάσος”, 2016. Τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Ποίησης και παιδικού βιβλίου για τα ανωτέρω έργα της από την ΄Ενωση Ελλήνων Λογοτεχνών το 2018. Είναι Πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Σμοκοβιτών “Η ΜΕΝΕΛΑΪΔΑ” και από το Μάρτιο του 2020 είναι μέλος του Δ.Σ της “ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ” ως Σύμβουλος καλλιτεχνικών δράσεων.

 

Έργα της

Ποίηση
Γλυκόπικρες νότες (2014) Ιωλκός
Ταξίδι συναισθημάτων (2020), Εκδόσεις Όταν

Παιδκή λογοτεχνία
Μαθήματα στο Δάσος (2016), Ιωλκός

 

*πληροφορίες: www.deyteros.com

 

 

Κανενός η Ευτυχία, Ελένη Μπάλιου, Απόσπασμα βιβλίου / In the Mood for Love - Shigeru Umebayashi

 

  

Καλησπέρα φίλοι μου

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα που αφιερώνω λίγο χρόνο, για να σας διαβάσω ένα απόσπασμα από το καινούργιο μου μυθιστόρημα που εκδόθηκε πριν από λίγες ημέρες, από τις εκδόσεις Αττικός, το Κανενός η Ευτυχία. Στο απόσπασμα αυτό περιλαμβάνεται το μοναδικό ποίημα του βιβλίου, λόγος που διάλεξα το συγκεκριμένο σημείο για να τελειώσω με το ποίημα

Λίγα λόγια για το μυθιστόρημα. 

Τον προλογισμό του έχει γράψει η Παναγιώτα Μπλέτα, διανοήτρια/συγγραφέας, με μεγάλη πείρα σε βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές, και είναι μεγάλη μου η τιμή που με εμπιστεύτηκε και ασχολήθηκε με το έργο μου αυτό, όπως και με τα δύο που έχουν προηγηθεί. 

Το βιβλίο το έγραψα προς το τέλος του 2003 με αρχές του 2004, μέσα σε ένα κατάστημα γαλακτοκομικών προϊόντων που διατηρούσα εκείνη την εποχή, χωρίς πελατεία, κι αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να το γράψω. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Το άφησα ξεχασμένο, εκτυπωμένο από μένα και δεμένο με σπιράλ σε ένα συρτάρι, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό usb αποθήκευσης όπου μέσα του βρήκα φυλαγμένο το ηλεκτρονικό του αρχείο. Το άνοιξα κι άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τις διορθώσεις, χωρίς να έχω βάλει στη σκέψη μου ακόμα να το δημοσιεύσω. Όσο το διάβαζα όμως τόσο πιο πολύ έβρισκα ότι ακόμη και σήμερα, 20 χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρο, ενώ το κομμάτι της μυθοπλασίας δεν επηρεάζεται από το χρόνο, παράλληλα το διάβαζα ως απλή αναγνώστης, τόσα χρόνια μετά το είχα πραγματικά ξεχάσει, και μου άρεσε. Αποφάσισα λοιπόν να το φέρω στο φως ελπίζοντας πως μέσα στις σελίδες του ο αναγνώστης θα βρει τα κοινά του σημεία με τους ήρωές του, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τα αιώνια ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας, από τη στιγμή που αποκτάμε συνείδηση και ψάχνουμε μέσα της τις αλήθειες μας. 

Εύχομαι να σας αρέσει, καλή ακρόαση του αποσπάσματος, καλή ανάγνωση σε όποιον το προμηθευτεί. 

 

ΥΓ. Αμέσως μετά από αυτή την παρένθεση το blog θα συνεχίσει να λειτουργεί ως χώρος αφιερωμάτων στη ζωή και το έργο των άλλων δημιουργών, αυτών που γνωρίζουμε αλλά κι αυτών που υπάρχουν αναμεσά μας και δημιουργούν αθόρυβα τα έργα τους. 

Για το soundforwords Ελένη Μπάλιου 

Ελένη Μπάλιου Κλεμμ, Κανενός η Ευτυχία - Προλογισμός βιβλίου από την Παναγιώτα Μπλέτα

 

ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΛΙΟΥ – «ΚΑΝΕΝΟΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ»

Το μυθιστόρημα της Ελένης Μπάλιου είναι ένα ιδιαίτερα στοχευμένο φιλοσοφικό    έργο, που ασχολείται με την εντρύφηση σε  σημαντικά οντολογικά θέματα που αφορούν την ίδια τη ζωή.

Ονομάζει την πρωταγωνίστρια της Ευτυχία, καθώς έχει εντοπίσει ότι, οι αγωνίες του μέσου ανθρώπου προσπαθούν να κυκλώσουν την ευ-τυχία, προκειμένου να την αιχμαλωτίσουν στο μικρόκοσμο του «ανταλλάσσω» και όχι του «προσφέρω».

Και ξετυλίγει σιγά σιγά το μίτο, τη χρυσή κλωστή της Ευτυχίας, που κάποιες φορές οδηγεί στην ευτυχία και άλλες φορές στη δυστυχία, σε δύο αντίθετες καταστάσεις, σε δύο διαφορετικούς κόσμους, που όμως ισορροπούν μεταξύ τους, ως αποτέλεσμα των επιλογών που κάνουμε στη ζωή και μας δίνουν ταυτότητα.

Η πλοκή του βιβλίου αποτελεί ένα πυκνό, αδιάκοπο πήγαινε-έλα, στα θέλω και τα πρέπει, στα μυστικά και τα φανερά, στα αθώα και τα πονηρά, στα δίνω και τα παίρνω, στην ουσία και τη στερεοτυπία, στη ζωή και το θάνατο, προσπαθώντας να καταγγείλει τις ανούσιες σχέσεις που πολιορκούν τη ζωή μας μετά από δική μας πρόσκληση.

Το σκοτάδι από το κάψιμο της λάμπας καταδεικνύει το σκοτάδι της ζωής από το οποίο περιβάλλεται η ηρωίδα, κατά περιόδους στη ζωή της.

Η αφήγηση πυκνή, σχεδόν πυρετώδης επικεντρώνεται στην υπαρξιακή αναμέτρηση μεταξύ της της ηρωίδας και της αράχνης που απεικονίζει τον εσώτερο εαυτό της.

Ο άλλος εαυτός της ηρωίδας, παίρνει σάρκα και οστά, απεικονίζεται δηλαδή στο οπτικό μας πεδίο, μέσω της αράχνης που συνομιλεί μαζί της, θυμάται, αναπολεί, και ανασυνθέτει αυτό που εκείνη υπήρξε. Η σχέση τους τόσο συναισθηματική,  τόσο έντονη, αλλά και τόσο φευγαλέα, όπως ο χρόνος, που ισορροπεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια.

Ο χρόνος, που σαν την αράχνη υφαίνει τον ιστό της ζωής, άλλοτε ορατά και άλλοτε αόρατα, που μας αφήνει αιχμές για το ρίσκο που θέλει η ζωή και αντίστοιχα ο θάνατος, για το ρίσκο που θέλει η ευ-τυχία, προκειμένου να την αποκτήσουμε σαν κέρδος της επιχείρησης των αγώνων μας.

Η Ευτυχία που άλλες φορές γίνεται Αριάδνη και άλλες Ιππολύτη. Και στις δύο περιπτώσεις, ο μύθος, το σενάριο οδηγεί σε δύο διαφορετικές καταλήξεις, τη μία της ευ-τυχίας και την άλλη της προδοσίας.

Ποια από τις δύο είναι η σωστή και ποια η λάθος; Ή μήπως είναι και οι δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος;

Ερμηνεύεται με βάση την κουλτούρα κάθε φορά του κόσμου που ζούμε, του κατακτητικού ή του αυτογνωσιακού όπου δεν υφίσταται προδοσία διότι η γυναίκα δεν εξαρτάται από κανέναν άνδρα, παρά μόνο από τον εαυτό της, που δεν προδίδεται από κανέναν άνδρα παρά μόνο από τον εαυτό της, που κανείς δεν εξαρτάται ούτε προδίδεται από κανέναν, που δεν έχει χρήσει εξουσιαστή του.

Μια οικογένεια παπαγάλων, ένας πατέρας κουρασμένος από τη ζωή, παραιτημένος, που έμαθε να περπατά πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα και να κουρνιάζει χωρίς να παθαίνει ηλεκτροπληξία και αυτό να το θεωρεί επίτευγμα, να το θεωρεί ευτυχία και μια μητέρα ανήσυχη και ανυπόμονη να δείξει στο παιδί της έναν άλλο κόσμο όπου θα μπορεί να απολαύσει την πραγματική ευτυχία.

Ο λυρισμός ξεχειλίζει από την δεξιοτεχνία της μυθιστοριογράφου να δημιουργεί ψηφίδα την ψηφίδα το συγκλονιστικό πορτρέτο μιας ηρωίδας ανήσυχης, δυναμικής, υπερβολικά ευαίσθητης, δέσμιας όμως των καταβολών της, του κακοποιητικού παρελθόντος της, ενός υποκριτικού, φασιστικού καθωσπρεπισμού που επέτρεπε την κακοποίηση ως δύναμη συμμόρφωσης  στο τρίπτυχο: «ΠΑΤΡΙΣ -ΘΡΗΣΚΕΙΑ- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»,  που καταδυνάστευε και συνεχίζει να καταδυναστεύει έναν λαό που πασχίζει να καταλάβει ποιες τελικά είναι οι αξίες του.

Το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά ένα οδοιπορικό της ηρωίδας ανάμεσα στην Νίκη και τη Ήττα, ανάμεσα στη Ζωή και το Φόβο. Και δεν λέω θάνατο γιατί ακόμη και ο θάνατος μπορεί να είναι δημιουργικός όταν δεν προκύπτει μέσα από το φόβο. 

 Ο μύθος της Ιππολύτης την βοηθά να ταξιδέψει στη δική της ζωή να ψάξει για νικητές και ηττημένους , να καταλάβει πως έκανε πατρίδα της τη μοναξιά «για λόγους τιμής».

Πόθοι, μνήμες, ξεχασμένες επιθυμίες, ενδοιασμοί, συντηρητισμός, αδιέξοδες, ανταγωνιστικές σχέσεις συνθέτουν το σκηνικό μιας ιντερνετικής ελεγείας, όπου το σκουός γίνεται τένις με τον εαυτό σου, εξαιρετικά χρήσιμο για τη μετάβαση από την απλή ύπαρξη στη απόλαυση, στο συγγραφικό παράδεισο της ηρωίδας, στον ολόδικό 

σου ιππότη, τον εαυτό σου.

Η διαθήκη συμβολίζει το θάνατο που νίκησες,  οι λίρες συμβολίζουν τις σκέψεις που επιτέλους  έγιναν δικές σου, το κτήμα στο Δήλεσι είναι το παράθυρο που επέλεξες να αναπνέεις, η Ευτυχία συμβολίζει την ευτυχία που δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο σε αυτόν που ξέρει να τη διεκδικεί.

«ΚΑΝΕΝΟΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ», λοιπόν, αποτελεί μια ηχηρή υπαρξιακή κραυγή σε όσους δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν τον εαυτό τους και τον εναπόθεσαν τρόπαιο στη βαρύτητα του κόσμου γύρω τους.

Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια

 

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ- ΓΡΑΦΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ / THE TRAIN SONG- NICK CAVE AND THE BAD SEEDS

 

Η Μαριαλένα Δισακιά, (Μαρία-Έλενα Δισακιά), είναι από τους ανθρώπους που δεν γνώρισαν την ποίηση σε κάποια στιγμή της ζωής τους, δεν έκαναν την προσέγγιση όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, που πέφτουν επάνω σε ένα ποίημα που τους συγκίνησε κι από κει και πέρα αρχίζει το ενδιαφέρον, το ψάξιμο, η ανάγνωση, και η εντρύφηση. Καμιά σχέση με όλ’ αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται, «θέλω να γράψω ποίηση, γιατί μπορώ, γιατί το’χω, θα γράψω ποίηση» Καμιά σχέση και με αυτούς. Τη Μαριαλένα, από τη βρεφική ηλικία, η ποίηση την σημάδεψε με το δάχτυλο, έκανε μια βουτιά και εγκαταστάθηκε μέσα της. Για πάντα. Η ζωή της όλη υπήρξε ένα ποιητικό δρώμενο. Μια αρχαία τραγωδία που καταγράφηκε στα κύτταρά της επαληθεύοντας τον ορισμό με τον οποίο ο Αριστοτέλης την χαρακτήρισε. «Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Η Μαριαλένα Δισακιά είναι το αποτέλεσμα της κάθαρσης. Ο επιλεγμένος πομπός της μούσας στις διαχρονικές διαδρομές της. Ο μοναχικός διαβάτης των υπόγειων διαβάσεων. Ο κρυφός παρατηρητής των αόρατων συναισθημάτων των ανυποψίαστων συνεπιβατών στο τρένο της ζωής. Ωτοβλεψίας παθών και δεινός ανιχνευτής, γνώστης των σημαδιών που οδηγούν στις διαλυμένες ψυχές. Κι όλα αυτά γίνονται χωρίς υπολογισμό. Χωρίς μεθοδευμένους στόχους. Χωρίς εμφανή λογική αιτία, άλλη από ένα ένστικτο που ξέρει, από τα μύχια της ψυχής της γνωρίζει, σε ποια πάσχουσα ύπαρξη θ’ ακουμπήσει τα ιαματικά επιθέματα της γραφής της. Αυτή είναι η Μαριαλένα Δισακιά. Βγαλμένη μέσα από την άχρονη τραγωδία της ανθρωπότητας, σφυρηλατημένη μέσα από τις αντιξοότητες της ζωής, συμφιλιωμένη με την  ιδέα της συμπόρευσης με τον θάνατο, ερωτευμένη με τον άνθρωπο απανταχού και μ’ ένα φως που ποτέ, δεν της έκανε τη χάρη να διαλύσει τα σκοτάδια της, τα σκοτάδια του κόσμου. Ένα φως που ωστόσο κουβαλάει μέσα της σαν άνθρωπος και γίνεται ήλιος για όσους έχουν την τύχη να την γνωρίσουν.  Τα ποιήματά της είναι γεμάτα από αυτή την κρυμμένη λαχτάρα, καθώς οι πικρές της αλήθειες ξεπροβάλλουν γυμνές στα μάτια του αναγνώστη. Η Μαριαλένα είναι ένας αυτόπτης μάρτυρας της ζωής στη πίσω πλευρά των κτιρίων. Εκεί που βρίσκονται οι φωταγωγοί και τα ανήλιαγα παράθυρα των επιθυμιών και των ονείρων. Διεκδικεί αυτά τα όνειρα για τον εαυτό της και τους άλλους και εντοπίζει την αναγκαιότητά τους,  στις διαδρομές των συρμών που σύρουν… και στα βαγόνια των συνωστισμών. "Γραφές διεκδίκησης" γίνονται οι σκέψεις της  μέσα σ’ αυτά.

 

Γραφές διεκδίκησης

 

Παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέχουν

τα προσωπικά τους συναισθήματα.

Αν επιβιβάστηκαν σε λάθος συρμό του χρόνου

μπορούν να αποβιβαστούν στην επόμενη στάση.

Οι συρμοί του παρελθόντος φέρουν αριστερά

τη σήμανση μιας λίμνης.

Οι συρμοί του μέλλοντος φέρουν δεξιά

τη σήμανση ενός ποταμού.

Συμβουλή προς το επιβατικό κοινό,

προσοχή στους συρμούς που φέρουν

τη σήμανση της θάλασσας, στην κεντρική ταινία

παρέχουν παρόν και όνειρα.

 

Διαδρομή 11

Κάτι μέρες σαν την σημερινή

μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ με τον ηλεκτρικό.

Παίζω εκείνο το παιχνίδι που έπαιζα μικρή.

Βλέπω γύρω γύρω και φτιάχνω ιστορίες.

Να όπως η κυρία απέναντί μου. Μένει στην Κηφισιά. Τη συνοδεύει μια αλλοδαπή κυρία. Πάνε επίσκεψη υποχρέωσης.

Έχει πάρει τα γλυκά από γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής της.

Βλέπω καλύτερα το κουτί από τη φίρμα του καταλαβαίνω από πού έρχονται.

 Φορώντας τα «καλά» της ξεκίνησε για κάπου στο κέντρο.

 Κρατάει ψηλά το κεφάλι. Φοράει ακριβό σταυρό στο στήθος,

ενημερώνει την κυρία δίπλα της πως δεν θα κάτσουν πολύ ώρα.

Ίσα ίσα να μην πουν πως δεν πήγε.

Η άλλη έγνεψε καταφατικά και χασμουρήθηκε με απελπισμένο βλέμμα.

– Να ξέρεις ότι τα σπίτια μας, αυτά που είναι κοντά στους σταθμούς των τρένων,

τα νοικιάζουμε πιο ακριβά.

-Γιατί; ρωτά η συνοδός. -Γιατί, μερικά βράδια, κάποιο τρένο ξεφεύγει από τις ράγες και μπαίνει στα λυπημένα παιδικά δωμάτια

 σφυρίζοντας αδιάκοπα… αδιάκοπα…

 

Μαριαλένα Δισακιά

Γραφές διεκδίκησης

 

 

Για το soundforwords.blogspot.com

Ελένη Μπάλιου

ΜΥΡΣΙΝΗ ΜΟΣΧΟΥ - Αιωρούμενες Σκέψεις / Clannad - I WIll Find You

 

Σκέψεις για το βιβλίο και την ποιήτρια

Η Μυρσίνη Μόσχου είναι μια γυναίκα με μεγάλη γκάμα καλλιτεχνικών ταλέντων με κύρια αυτή της γραφής, ταλέντα που με διάφορους μέχρι τώρα τρόπους κατάφερνε να επικοινωνήσει στο κοινό και τους φίλους της, είτε μέσω των ραδιοφωνικών προγραμμάτων της στο ίντερνετ, προγράμματα όπου παρουσιάζει τη δουλειά και την προσωπικότητα άλλων δημιουργών, είτε μέσα από τη συμμετοχή της σε συλλογικές ποιητικές εκδόσεις, είτε ακόμα και μέσω του τραγουδιού της. Τη γνώρισα στο σπίτι κοινών φίλων τα Χριστούγεννα και μου έκανε τεράστια εντύπωση ο συνδυασμός των στοιχείων που απαρτίζουν αυτή την προσωπικότητα. Η Μυρσίνη Μόσχου, είναι σαν την γοργόνα με τα μπλε μαλλιά που έφυγε από τις θάλασσες των υδρόβιων όντων για να κολυμπήσει στις θάλασσες των ανθρώπινων συναισθημάτων. Επέλεξε να περπατά δίπλα στους ανθρώπους αντί να κολυμπά ή να πετάει γιατί θα μπορούσε και να έχει προσγειωθεί σαν αιθέρια ύπαρξη, διαλέγοντας το μεταίχμιο της μέρας, την ώρα που το μπλε σκουραίνει και ο ουρανός αρχίζει να εμφανίζει σιγά σιγά τα μακρινά του φώτα. Όπως και να κατέληξε εδώ, αγάπησε τη ζωή πάνω σ' αυτή τη γη και τους ανθρώπους της. Απέκτησε δυνατούς δεσμούς φιλίας, μοιράστηκε τα αισθήματά τους, επωμίσθηκε το βάρος της κατανόησής τους και τους πόνους τους. Και σα να μη συχχωρεί  τον εαυτό της που έχασε τις μαγικές του ιδιότητες, που δεν μπορεί με το ραβδάκι της ν' αλλάξει τη μοίρα των πονεμένων. Γιατί η Μυρσίνη πονάει και δεν πονάει για τις δικές της πληγές τόσο, όσο γι' αυτές που δεν κατάφερε να θεραπεύσει των άλλων. Κι αυτά συμπέρανα όχι μόνο από τα καθαρά μάτια της, που δεν επιτρέπει να δεις βουρκωμένα και γυρίζει το κεφάλι της αλλού, αλλά κι από τη γραφή της που εκεί, δεν κραυγάζει απλά τον πόνο της, κραυγάζει από πόνο για την αδυναμία να καταφέρει το θαύμα. 

Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα και αφηγήσεις κινηματογραφικής ποίησης, οι Αιωρούμενες Σκέψεις, είναι η προβολή των χιλιάδων συναισθηματικών χρωμάτων στους ουρανούς του ονείρου, του έρωτα, της ευγνωμοσύνης, της άδολης αγάπης της για τους ανθρώπους, και της ελπίδας που επίμονα ψάχνει μέσα στη νύχτα του ουρανού της τ' αστέρια. Καμιά φορά διαπιστώνει με θλίψη και συντριβή, "Δεν έχει αστέρια απόψε ο ουρανός". Και πόσα από αυτά τα "απόψε" δεν έχουν κάνει όλους μας να σπαράξουμε στη ιδέα ενός "ποτέ ξανά".  Όμως είναι αυτό ακριβώς που δίνει τη συνέχεια και τη δύναμη στο δημιουργικό της πνεύμα. Το απόψε θα γίνει χθες και αυτή η γοργόνα, η νεράιδα επί της γης, θα έρθει ξανά να κοιτάξει τον ουρανό, μάρτυρας του κοσμικού γεγονότος κάθε πραγμάτωσης και απαντοχής, θα είναι εκεί για να το δει και να το καταγράψει, έστω κι αν πρόκειται για μια πυγολαμπίδα, ως οιωνό χαρμόσυνης άφιξης. Είτε της δικής της προς τα πάνω που ζουν οι αγαπημένοι που της έφυγαν, είτε της δικής τους προς κάτω εδώ, με κάποιο τρόπο είναι σίγουρη για τη συνάντηση, το "αντίο" δεν είναι αποδεκτό ως μόνιμος αποχωρισμός, γιατί όλοι και όλα ζουν μέσα της με την ίδια ένταση, τη συνέχεια της ύπαρξής τους. Η ποιήτρια αναγνωρίζει και ευγνωμονεί ότι και όποιον στάθηκε αφορμή να γίνει ο σημερινός της εαυτός, κρατάει τα νήματα με το παρελθόν της άφθαρτα, γερά και προχωράει με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Σε μια συμπόρευση του πόνου της απώλειας και της χαράς της ανακάλυψης στη συνέχεια, μας δίνει έναν εαυτό γεμάτο ειλικρίνεια, λυρισμό, νοσταλγία, σπαραγμό για τις αδυσώπητες ομορφιές που φεύγουν αλλά κι ελπίδα, χάρη σε αυτό που κατάφεραν όλ' αυτά να την συνθέσουν σαν άνθρωπο. Κι αν η ελπίδα δεν είναι έντονα εμφανής μέσα στο βιβλίο της, ίπταται πάνω από κάθε πονεμένη της διαπίστωση, φτάνει να μπορείς να βλέπεις τις νεράιδες της κι αν όχι αυτές, την Μυρσίνη την ίδια μέσα στο ανείπωτα ανθρώπινο βλέμμα της. Καλοτάξιδο το βιβλίο αυτό της πάλλουσας καρδιάς,  αγαπημένη μου ποιήτρια, Μυρσίνη. 

ΘΑΛΑΣΣΑ

-Τα μάτια σου μια ατέλειωτη θάλασσα

σε παίρνουν μακριά, σε ταξιδεύουν.

Σε κλείνουν μέσα τους σαν σε αγκαλιά

 και με πάνε μακριά, πολύ μακριά. 

Με πάνε σε μέρη που ποτέ δεν ήξερα ότι υπάρχουν.

-Χάιδεψέ μου τα μαλλιά, θέλω να κοιμηθώ

κλείσε με στην αγκαλιά σου, εκεί,

ναι εκεί, που ξέρω πως θα κοιμηθώ χωρίς πια να σκέφτομαι.

Ούτε το χθες, ούτε το τώρα, ούτε το αύριο,

σε αυτή την αγκαλιά που έχω ζήσει όλες μου τις χαρές.,

όλες μου τις λύπες. Μαζί σου. Όλα και τα πάντα μαζί σου.

-Σου έλεγα ότι θα ήθελα εκεί, 

μόνο εκεί ν' αφήσω την τελευταία μου πνοή,

εκεί που έζησα τα πάντα στη ζωή μου,

να με ζεσταίνεις με το βλέμμα σου καθώς θα φεύγω,

γιατί κρυώνω.

Ναι αγάπη μου, αρχίζω και κρυώνω.

-Όχι! μη φεύγεις από κοντά μου, όχι εσύ θάλασσά μου,

ταξίδεψέ με πάλι όπως μόνο εσύ ξέρεις,.

Θέλω εσύ να με πας στον τελευταίο προορισμό μου,

μόνο εσύ μπορείς.,

μόνο εσύ μπορείς να κουβαλήσεις όλα αυτά που με βαραίνουν.

-Αφήνομαι αγάπη μου, αφήνομαι στο απαλό σου κύμα,

μόνο έτσι θα μπορώ να φύγω, μόνο έτσι πρέπει να γίνει,

αντίο θάλασσά μου, σ' αγαπώ!

Μυρσίνη Μόσχου

Αιωρούμενες Σκέψεις

Εκδόσεις "ΔΡΟΜΩΝ"

Αθήνα 2023

Για το soundforwords, Ελένη Μπάλιου.