ΜΥΡΣΙΝΗ ΜΟΣΧΟΥ - Αιωρούμενες Σκέψεις / Clannad - I WIll Find You

 

Σκέψεις για το βιβλίο και την ποιήτρια

Η Μυρσίνη Μόσχου είναι μια γυναίκα με μεγάλη γκάμα καλλιτεχνικών ταλέντων με κύρια αυτή της γραφής, ταλέντα που με διάφορους μέχρι τώρα τρόπους κατάφερνε να επικοινωνήσει στο κοινό και τους φίλους της, είτε μέσω των ραδιοφωνικών προγραμμάτων της στο ίντερνετ, προγράμματα όπου παρουσιάζει τη δουλειά και την προσωπικότητα άλλων δημιουργών, είτε μέσα από τη συμμετοχή της σε συλλογικές ποιητικές εκδόσεις, είτε ακόμα και μέσω του τραγουδιού της. Τη γνώρισα στο σπίτι κοινών φίλων τα Χριστούγεννα και μου έκανε τεράστια εντύπωση ο συνδυασμός των στοιχείων που απαρτίζουν αυτή την προσωπικότητα. Η Μυρσίνη Μόσχου, είναι σαν την γοργόνα με τα μπλε μαλλιά που έφυγε από τις θάλασσες των υδρόβιων όντων για να κολυμπήσει στις θάλασσες των ανθρώπινων συναισθημάτων. Επέλεξε να περπατά δίπλα στους ανθρώπους αντί να κολυμπά ή να πετάει γιατί θα μπορούσε και να έχει προσγειωθεί σαν αιθέρια ύπαρξη, διαλέγοντας το μεταίχμιο της μέρας, την ώρα που το μπλε σκουραίνει και ο ουρανός αρχίζει να εμφανίζει σιγά σιγά τα μακρινά του φώτα. Όπως και να κατέληξε εδώ, αγάπησε τη ζωή πάνω σ' αυτή τη γη και τους ανθρώπους της. Απέκτησε δυνατούς δεσμούς φιλίας, μοιράστηκε τα αισθήματά τους, επωμίσθηκε το βάρος της κατανόησής τους και τους πόνους τους. Και σα να μη συχχωρεί  τον εαυτό της που έχασε τις μαγικές του ιδιότητες, που δεν μπορεί με το ραβδάκι της ν' αλλάξει τη μοίρα των πονεμένων. Γιατί η Μυρσίνη πονάει και δεν πονάει για τις δικές της πληγές τόσο, όσο γι' αυτές που δεν κατάφερε να θεραπεύσει των άλλων. Κι αυτά συμπέρανα όχι μόνο από τα καθαρά μάτια της, που δεν επιτρέπει να δεις βουρκωμένα και γυρίζει το κεφάλι της αλλού, αλλά κι από τη γραφή της που εκεί, δεν κραυγάζει απλά τον πόνο της, κραυγάζει από πόνο για την αδυναμία να καταφέρει το θαύμα. 

Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα και αφηγήσεις κινηματογραφικής ποίησης, οι Αιωρούμενες Σκέψεις, είναι η προβολή των χιλιάδων συναισθηματικών χρωμάτων στους ουρανούς του ονείρου, του έρωτα, της ευγνωμοσύνης, της άδολης αγάπης της για τους ανθρώπους, και της ελπίδας που επίμονα ψάχνει μέσα στη νύχτα του ουρανού της τ' αστέρια. Καμιά φορά διαπιστώνει με θλίψη και συντριβή, "Δεν έχει αστέρια απόψε ο ουρανός". Και πόσα από αυτά τα "απόψε" δεν έχουν κάνει όλους μας να σπαράξουμε στη ιδέα ενός "ποτέ ξανά".  Όμως είναι αυτό ακριβώς που δίνει τη συνέχεια και τη δύναμη στο δημιουργικό της πνεύμα. Το απόψε θα γίνει χθες και αυτή η γοργόνα, η νεράιδα επί της γης, θα έρθει ξανά να κοιτάξει τον ουρανό, μάρτυρας του κοσμικού γεγονότος κάθε πραγμάτωσης και απαντοχής, θα είναι εκεί για να το δει και να το καταγράψει, έστω κι αν πρόκειται για μια πυγολαμπίδα, ως οιωνό χαρμόσυνης άφιξης. Είτε της δικής της προς τα πάνω που ζουν οι αγαπημένοι που της έφυγαν, είτε της δικής τους προς κάτω εδώ, με κάποιο τρόπο είναι σίγουρη για τη συνάντηση, το "αντίο" δεν είναι αποδεκτό ως μόνιμος αποχωρισμός, γιατί όλοι και όλα ζουν μέσα της με την ίδια ένταση, τη συνέχεια της ύπαρξής τους. Η ποιήτρια αναγνωρίζει και ευγνωμονεί ότι και όποιον στάθηκε αφορμή να γίνει ο σημερινός της εαυτός, κρατάει τα νήματα με το παρελθόν της άφθαρτα, γερά και προχωράει με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Σε μια συμπόρευση του πόνου της απώλειας και της χαράς της ανακάλυψης στη συνέχεια, μας δίνει έναν εαυτό γεμάτο ειλικρίνεια, λυρισμό, νοσταλγία, σπαραγμό για τις αδυσώπητες ομορφιές που φεύγουν αλλά κι ελπίδα, χάρη σε αυτό που κατάφεραν όλ' αυτά να την συνθέσουν σαν άνθρωπο. Κι αν η ελπίδα δεν είναι έντονα εμφανής μέσα στο βιβλίο της, ίπταται πάνω από κάθε πονεμένη της διαπίστωση, φτάνει να μπορείς να βλέπεις τις νεράιδες της κι αν όχι αυτές, την Μυρσίνη την ίδια μέσα στο ανείπωτα ανθρώπινο βλέμμα της. Καλοτάξιδο το βιβλίο αυτό της πάλλουσας καρδιάς,  αγαπημένη μου ποιήτρια, Μυρσίνη. 

ΘΑΛΑΣΣΑ

-Τα μάτια σου μια ατέλειωτη θάλασσα

σε παίρνουν μακριά, σε ταξιδεύουν.

Σε κλείνουν μέσα τους σαν σε αγκαλιά

 και με πάνε μακριά, πολύ μακριά. 

Με πάνε σε μέρη που ποτέ δεν ήξερα ότι υπάρχουν.

-Χάιδεψέ μου τα μαλλιά, θέλω να κοιμηθώ

κλείσε με στην αγκαλιά σου, εκεί,

ναι εκεί, που ξέρω πως θα κοιμηθώ χωρίς πια να σκέφτομαι.

Ούτε το χθες, ούτε το τώρα, ούτε το αύριο,

σε αυτή την αγκαλιά που έχω ζήσει όλες μου τις χαρές.,

όλες μου τις λύπες. Μαζί σου. Όλα και τα πάντα μαζί σου.

-Σου έλεγα ότι θα ήθελα εκεί, 

μόνο εκεί ν' αφήσω την τελευταία μου πνοή,

εκεί που έζησα τα πάντα στη ζωή μου,

να με ζεσταίνεις με το βλέμμα σου καθώς θα φεύγω,

γιατί κρυώνω.

Ναι αγάπη μου, αρχίζω και κρυώνω.

-Όχι! μη φεύγεις από κοντά μου, όχι εσύ θάλασσά μου,

ταξίδεψέ με πάλι όπως μόνο εσύ ξέρεις,.

Θέλω εσύ να με πας στον τελευταίο προορισμό μου,

μόνο εσύ μπορείς.,

μόνο εσύ μπορείς να κουβαλήσεις όλα αυτά που με βαραίνουν.

-Αφήνομαι αγάπη μου, αφήνομαι στο απαλό σου κύμα,

μόνο έτσι θα μπορώ να φύγω, μόνο έτσι πρέπει να γίνει,

αντίο θάλασσά μου, σ' αγαπώ!

Μυρσίνη Μόσχου

Αιωρούμενες Σκέψεις

Εκδόσεις "ΔΡΟΜΩΝ"

Αθήνα 2023

Για το soundforwords, Ελένη Μπάλιου.