Ηλίας Μαυροσκούφης, ένας ανήσυχος πρίγκιπας

Η γνωριμία.

Γνωρίζουν το ρυθμό από έμβρυα, ζουν μαζί του σε όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας τους και μετά τον χάνουν. Μέσα στους οξείς ήχους  της άγριας ζωής και στην προσπάθεια τους να δέσουν πάνω σε αυτή τη γη, παρατούν το αστέρι τους,  τον ουρανό τους, τον φανταστικό φίλο τους, το μαγικό τους ραβδί.  Καταλαβαίνουν πως πρέπει να εγκαταλείψουν τον ονειρικό τους κόσμο και να προσγειωθούν άτσαλα συχνά, στον άχαρο κόσμο των ενηλίκων.  Πείθονται στην απάτη της σοβαρότητας, της ωριμότητας, της ευθύνης, του χρέους, ακολουθούν τους ολοκληρωτισμούς της ενηλικίωσης, μαθαίνουν τις κοινωνικές επιταγές και  ανασκαλεύουν όρους όπως κοινωνική αποδοχή, κοινωνική  συμπεριφορά, κοινωνική αίγλη, καταξίωση.  sosial mpourdes για μένα. Όλα αυτά, σε ένα δρόμο μακριά από την αρμονία του ήχου, μακριά από τον ρυθμό, και από το μαγικό φίλτρο που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, ομορφότερη, ερωτική, ασυμβίβαστη, ανθρώπινη.

Υπήρξε και μια παρέα από τέσσερα πολύ πεισματάρικα παιδιά, που ήθελαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο μαγικό τους κόσμο, διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που με τόσο μένος εξουδετερώνει η κοινωνία στους ονειροπόλους. Και το έκαναν αυτό με μόνο τους εφόδιο την κοινή τους αγάπη για τη μουσική.  Όταν η αγάπη για τη μουσική γεννιέται μέσα στο ίδιο άτομο που γεννιέται και η αγάπη για τη λέξη, τότε το αποτέλεσμα είναι …καλλιτέχνης.

Ο μικρός μου πρίγκιπας ήταν ήδη ένας καλλιτέχνης όταν τον γνώρισα.  Μου είχε πει ότι είναι 16 χρονών για να τον πάρω μάλλον πιο σοβαρά, ήταν δεκαπέντε.  Μιλούσα στο ίντερνετ με ένα μαγικό ον, και δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι ένας πραγματικά σοφός άνθρωπος  ή ένας τρελός, αν με δουλεύει ή αν στ’ αλήθεια έπεσα  στην περίπτωση ενός γκρεμισμένου καβαλάρη του ονείρου.  Και ήταν αυτό το τελευταίο. Μου το ομολόγησε και μέσα στους πρώτους στίχους που η αγνή του ψυχή μου εμπιστεύτηκε, από την αρχή της συνομιλίας μας.

"…………………

Εσύ άγνωστε ποιητή γεμάτος όνειρα σωθικά

Τι κοιτάς στον ουρανό; 

Είναι στιγμές που το κεφάλι σου πάει να σπάσει

Ανησυχίες, φόβοι, διαμαρτυρίες σιωπής

Αιματοβαμμένα κορμιά στο μυαλό σου,

Ο θάνατος.

Εσύ άγνωστε ποιητή τι κοιτάς το πονεμένο χώμα

Γεμάτος λήθη και μοναξιά;

Ξαναγυρίζεις στο σπίτι κουρασμένος

Ψάχνεις μολύβι, χαρτί, τι γράφεις;

Ποιος θα διαβάσει , θα νιώσει, θ’ αγγίξει;

Εικόνες θερμές με γυναίκες και φίλους

Με της μητέρας την καλημέρα ξυπνάς

Και ο πατέρας σε χαιρετά. …

Η απόσταση.

Εσύ άγνωστε ποιητή τι με κοιτάς

Γεμάτος οινόπνευμα, μ’ ένα πιστόλι στην καρδιά;

Μου συστήνεσαι, σε ξέρω;

Σου λέω σταμάτα

Η απόγνωση».

Εσύ άγνωστε ποιητή τι γυρεύεις στον ουρανό;"

Γραμμένο κάπου το 2000 από τον ίδιο.

Η δικαίωση. 

Και μέσα στη δίνη της ζωής ο μικρός μου πρίγκιπας συνέχισε να στροβιλίζεται. Άρπαξε πάλι τα γκέμια και σκαρφάλωσε, κάνοντας το παράτολμο surfing στα κύματα της ζωής και της εκκολαπτόμενης τέχνης του, μέχρι  που αυτή η τελευταία το πήρε απόφαση, πως ο Ηλίας, ο μικρός μου πρίγκιπας,  δεν θα τη βλάψει σκαρφαλωμένος στη ράχη της. Θα την τιμήσει, σαν ερωμένη και  θεά,  και κάποτε θα την ανταμείψει για την μακρόχρονη υπομονή της, ακουμπώντας στα πόδια της το πρώτο βραβείο κοινού μουσικής και στίχου, όχι σαν εγγύηση για την αδιαμφισβήτητη συνεχειά του, αλλά σαν πλήρωση μυστικής υπόσχεσης προς αυτήν, που με εμπιστοσύνη και πίστη τον γαλούχησε και τον ωρίμασε γόνιμα

.

Βάζω φωτιά

https://www.youtube.com/watch?v=I-IuX0iGd8w

Και μια συγκινητική στιγμή

https://www.youtube.com/watch?v=hHu9jiixQTA

Μουσική - στίχοι - ερμηνεία : Ηλίας Μαυροσκούφης

"Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω

μυαλό που χάνεται και μένει πίσω ,

δεν βρίσκει ο χρόνος γιατρειά και άρρωστοι γυρνάμε ,

ποτήρια που 'ναι αδειανά για στόματα διψάνε.

Βάζω φωτιά στου κόσμου τα βιβλία ,

σφαγές και θάνατο μυρίζει η ιστορία ,

Θεοί και δαίμονες στα πόδια σας λυγάνε ,

δώστε τους λίγο προσοχή κι αμέσως θα σας φάνε.

Δεν ξέρω πως θα το καταλάβεις ,

στα πόδια στέκομαι ξανά , που είσαι , θα ΄ρθεις ,

οι γαλαξίες που γυρνούν και συντροφιά ζητάνε ,

χωρίς να ξέρουν το γιατί συνέχεια προχωράνε.

Βάζω φωτιά στα όρια τα γραμμένα ,

όσα νομίζεις γνώριμα τα ίδια είναι και ξένα ,

Είσαι μικρός και δεν μπορείς τον κόσμο να τελειώσεις ,

γέμισε τα ποτήρια μας κι άσε τις εξισώσεις..."

Αυτός ήταν ο μικρός μου πρίγκιπας.  Τώρα είναι ένας πρίγκιπας στη σκέψη και στις καρδιές πολλών ανθρώπων. κι εγώ, 

"Θα έρθω ένα βράδυ εκεί που τραγουδάτε

Τα φτερουγισματά σας από τη γη θ’ αφουγκραστώ

Να σας χαζεύω καθώς με πείσμα θα  τραβάτε

Την φωτεινή σας άμαξα, στον σκοτεινό  ουρανό".

Το στοίχημα

Το στοίχημα παραμένει ακόμα η αντοχή, σε αυτό τον δύσβατο δρόμο της καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας,  αλλά η αντοχή είναι ένα θέμα που ακουμπά στην ανάγκη της έκφρασης, να υπάρχει κανείς κάνοντας, δημιουργώντας, γιατί έτσι έμαθε να δίνει νόημα στη ζωή του. Το στοίχημα εδώ είναι ήδη κερδισμένο. 

Καλή συνέχεια λοιπόν, Ηλία Μαυροσκούφη.