ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ

Φίλοι της μελωδικής γραφής, γεια σας και  καλή νέα αρχή σε όλα τα δικά σας και στο blog μας εδώ.

Στα χέρια μου κρατάω ένα μικρό μαύρο βιβλίο. Περιέχει 12 ποιήματα κι έχει τον γενικό τίτλο, «ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ». Είναι έκδοση του «Μικρού πολυτεχνείου-Θέατρο τσέπης». Δεν υπάρχει ημερομηνία. Το προσδιορίζω χρονικά γύρω στο 2003-2004. Οι πληροφορίες γι’ αυτό δίνονται μέσα από το κειμενάκι που υπάρχει από τη μέσα πλευρά του εξώφυλλου. Παραθέτω:

« Το θέατρο τσέπης Παρουσιάζει

Μια νύχτα αφιερωμένη στο φεγγάρι και στην ποιητική του.

Σε συνεργασία με την «Συντακτική Ομάδα των Δώδεκα» του πανεπιστημίου της Σορβόννης, φέρνει στο φως 12 ανέκδοτα ποιήματα που βρέθηκαν σε μορφή χειρόγραφων κατόπιν μιας εξαντλητικής έρευνας που κράτησε πάνω από είκοσι χρόνια, ανθολογώντας τους 12 μήνες του χρόνου μέσα από τα φεγγάρια τους.

Παρουσιάζονται κείμενα από τον 11^ο μ.Χ. αιώνα έως τις μέρες μας εκ των οποίων τα πέντε είναι ελληνικής καταγωγής!

Αντιπροσωπεύονται χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ισλανδία και η Γεωργία, ενώ η Ιταλική Αναγέννηση, η Beat Generation των ΗΠΑ και το Παρίσι του Μάη, δίνουν ένα σημαντικό παρόν σ’ αυτή τη βραδιά.

Είναι μια παράσταση-περιπλάνηση στους πιο μυστικούς και απάτητους δρόμους του Φεγγαριού.»

Ώστε επρόκειτο για παράσταση βασισμένη στα ποιήματα αυτά και στα φεγγάρια των 12 μηνών.

Η εισαγωγή γράφει πως πρόκειται για ανέκδοτα ποιήματα άρα δεν θα τα βρούμε με αναζήτηση στο internet, ούτε αυτά ούτε και τους δημιουργούς τους που παρά την κατεύθυνση που μας δίνεται για την προέλευσή τους, υποψιάζομαι πως πρόκειται για Έλληνες δημιουργούς ή δημιουργό, που δεν ήθελε ν’ αποκαλυφθεί το όνομά του. Παράλληλα ήθελε να δώσει με την αναφορά στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης ένα κέντρισμα στο ενδιαφέρον του ακροατή-αναγνώστη και να προλάβει κάποιες δυσπιστίες ίσως; αναφορικά με την αξία των ποιημάτων. Ωστόσο αν έτσι έχουν τα πράγματα, βρίσκω το κείμενο της εισαγωγής περιττό για τις μέρες του, ενώ σήμερα μας βοηθάει να καταλάβουμε από ποια επιθυμία βγήκαν στο φως αυτά τα ποιήματα.

Άπειρες φορές τα έχω διαβάσει. Το βιβλιαράκι αυτό το έχω πλέον εύκαιρο σε πρώτη ζήτηση από εμένα, γιατί κατά καιρούς αποζητώ την παρέα του.

Είναι το καλύτερό μου αναμνηστικό από τη θητεία μου στο Μ.Π για επτά χρόνια. Μια φωνή οδηγός που με πηγαίνει πίσω σε όλα αυτά που έζησα και χάρηκα ως μέλος μιας παρέας γραφιάδων, ή που με εξόργισαν αλλά και συγκίνησαν, ως εργαζόμενη.

Κατά καιρούς έχω βάλει στο facebook ή στην herinna2 κάποιο από τα ποιήματα αυτής της συλλογής, σίγουρα το πιο αγαπημένο μου που αναγράφεται πάνω πάνω η Ισλανδία ως τόπος παραγωγής του και η Ann Kristensen ως δημιουργός του. Τίτλος, «ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ». Είναι όμως γραμμένο για το φεγγάρι του Νοέμβρη, ενώ τώρα έχουμε ακόμα Σεπτέμβρη και δεν θέλω να αδικήσω το σχετικό ποίημα, με το να παραβλέψω την ώρα του. Θα έρθει και η σειρά του αγαπημένου μου. Πρέπει όμως να ομολογήσω, πως από την τρίτη τέταρτη φορά που διάβασα ξανά το βιβλίο, όλα έγιναν αγαπημένα μου.

Επειδή ο Αύγουστος έχει περάσει πρόσφατα και θα περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να τον ξαναδούμε, θα ξεκινήσω με το φεγγάρι του Αυγούστου, από το οποίο ξεκινά και το ίδιο το βιβλίο.

ΙΑΠΩΝΙΑ                                                ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Takessi acca (1778-1925)

ΕΚΛΕΙΨΗ ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΗ ΓΙΑΜΑΣΙΝΑ

Οι αχυροκαλύβες αραιώνουν σιγά- σιγά

καθώς βαδίζεις προς το Ιαπωνικό Πέλαγος.

Πιτσιρίκια μαζεμένα στην άκρη του δρόμου

παίζουν σβούρες.

Καστανόξανθα άλογα στην άκρη της κοιλάδας

περιμένουν υπομονετικά μέσα στο σούρουπο.

Δυο γυρολόγοι ξαποσταίνουν

κάτω από τις χαμηλόκορμες ιτιές στην όχθη, στο ποτάμι.

Έρημα αγριοχώραφα της ζέστης

και βαθιές βουνοκορφές πίσω απ’ τους ορυζώνες.

Γυπαετοί τρελαίνουν τον βραδινό ουρανό

πάνω από τις επαρχίες της Γιαμασίνα.

Στα ράμφη τους γλυκόριζες ενάμιση μέτρο μήκος,

αφού κανένας δεν πεθαίνει εδώ τον Αύγουστο,

μια και οι παραθεριστές τραβούνε όλοι

για το Τόκιο και τα νησιά.

Κέδροι και Ινδοκάλαμα

έξω από το τεϊοποτείο του Οτζι

πνίγονται απ’ το τραγούδι του τζίτζικα,

μολονότι νυχτώνει.

Μέσα στο βράδυ, η Μασάγκο

γεμίζει λάδι το λυχνάρι

κι εκείνο δυναμώνει.

Κόκκινη φλόγα στο φυτίλι

τρεμοπαίζει.

Τσιρτσίρισμα!

Μετά η Μασάγκο παίρνει τη βεντάλια

και κάθεται πλάι στο παράθυρο

κοιτώντας σιωπηλά

τους λιγοστούς περαστικούς της νύχτας.

Μια γυναίκα που πουλάει σούσι την καλησπερίζει:

-Δεν φύγατε Μασάγκο; Μού ’χες  πει

θα πάτε να βρείτε τα παιδιά σας

τον Αύγουστο στο Τόκιο!

………………………

Το Τόκιο είναι πολύ μακριά ε;

Οι τελευταίοι πελάτες χαιρετούν τον Οτζι

και γίνονται νυχτερινές σκιές.

Καθώς ο Οτζι μαζεύει τα φλυτζάνια

ακούγεται ένα παραθυρόφυλλο που ανοίγει,

ένα κάρο που σταματά,

και μια μπαλάντα έξω στο δρόμο:

Έρχεται η νύχτα /νησιά με πεύκα ολόγυρα

Ωκεάνια, άμμος /λιμπελούλες στα μανανόφυλλα κλαίνε

Χάρτινο φεγγάρι /πυρκαγιά ο μισεμός.

Η Μασάγκο κλαίει.

Ο Οτζι μετρά τα λεφτά στο ταμείο.

Το φεγγάρι σαν οφθαλμαπάτη

ξεπροβάλει ολόκληρο

πίσω από τους λόφους.

Το χλωμό του φως φωτίζει

τα δάκρυα της Μασάγκο.

Ο Οτζι ακούει

και σκύβει πιο πολύ μες το ταμείο!

Στη γιορτή του καλοκαιριού

όλοι πάνε στη λίμνη

να δούνε το φεγγάρι της Γιαμασίνα

στα νερά.

Περνούνε δυο σαμουράι βιαστικοί

για να προλάβουν τις φωτιές στη λίμνη

και φωνάζουν:

Καημένε Οτζι

μια τέτοια νύχτα κάθεσαι

μέσα στο μαγαζί σου;

Δεν θα σου δώσουν

άλλα κέρματα οι πελάτες…

σφάζουν καρπούζια στο ποτάμι

καημένε Οτζι.

Ο Οτζι κλείνει το συρτάρι

και χαμηλώνει το φυτίλι στο λυχνάρι.

Ακούγονται οι καμπάνες της συνοικίας.

Ιδρώτας κυλά στα πυκνά του φρύδια.

Η Μασάγκο σκουπίζει τα δάκρυά της

δε θέλει να τη βλέπουν.

Το αεράκι μπαίνει απ’ το παράθυρο

και της δροσίζει τα γερασμένα μάγουλα.

Από μακριά έρχεται ένας καλόγερος,

τρεχάτος πάει:

Ήρθανε οι Μαριονέτες κάτω στη λίμνη,

κυρία Μασάγκο.

Παίζουν για μας

που ξεμείναμε εδώ.

Έχεις ακούσει ξύλα να μιλάνε

με ανθρώπινη φωνή;

Παίζουν τις «Μάχες του Κοξίνγκα».

Γνέφει η Μασάγκο.

Ερήμωσε ο δρόμος.

Μονάχα το φεγγάρι το αυγουστιάτικο

ανέβαινε κι ανέβαινε

με επιδέξια ανεμελιά

και αμφίβολη ποιητική αξία.

Ο Οτζι έκλεισε τις πόρτες.

Το Ιαπωνικό Πέλαγος είναι πολύ μακριά.

Τα παιδιά των γέρων είναι πολύ μακριά.

Το Τόκιο είναι πολύ μακριά.

Είναι άραγε κανείς βέβαιος

αν η ομορφιά είναι κάτι

πέρα από τον τάφο

των καθημερινών ωρών

και των ανθρώπων;

Αχ Μασάγκο

τράβηξες την κουρτίνα

κι ακολούθησες τον άντρα σου

στο δεύτερο πάτωμα.

Δεν θ’ αντικρύσεις ποτέ

τα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων

που είδαν απόψε το φεγγάρι της Γιαμασίνα

να σβήνει και να χάνεται ολόκληρο

αφήνοντας την λίμνη σκοτεινή.

Και να ξαναγεμίζει λίγο μετά

για να καθησυχάσει

όσους έμειναν και φέτος τον Αύγουστο

στην επαρχία.

Παραθαλάσσιο Σανατόριο

έξω από τη Γιαμασίνα

26 Αυγούστου 1924

Αυτό ήταν το ποίημα του Αυγούστου. Γι’ αυτά τα μεγάλα ποιήματα χρειάζεται κάποιος χρόνος προσέγγισης και αφομοίωσης, για το λόγο αυτό δεν θα διακινδυνέψω να βάλω μαζί και το ποίημα για το φεγγάρι του Σεπτέμβρη. Σε λίγες μέρες θα επανέλθω με άλλα φεγγάρια.

Καλό μας φθινόπωρο