Στο προηγούμενο ποστ υπήρχαν μερικά τυπογραφικά λάθη, από την ανυπομονησία μου να ξεκινήσω το αφιέρωμα. Κάνοντας σκρολ προς τα πίσω, είδα πως κι εκείνο το αφιέρωμα στον Νώντα Σκιαδά, έχει πολλά τέτοια. Σε πρώτη ευκαιρία θα διορθώσω. Στο μεταξύ το ποίημα για το Σεπτέμβρη, αναδεύει τις πρόσφατες μνήμες μου, από φέτος το καλοκαίρι, ως εργαζόμενη στον τουρισμό.
Περισσότερο από κάθε άλλο μήνα, ο Σεπτέμβρης είναι αυτός των μπερδεμένων συναισθημάτων. Είναι η αρχή ενός τέλους όχι οπωσδήποτε του τέλους της ανεμελιάς, ίσως και το αντίθετο για όσους καλοκαίρι σημαίνει ιδρώτας και μόχθος μέσα σε καιρικές συνθήκες βασανιστικές, ζήλια και αναπόληση καταπιεσμένη μέσα σε ένα κεφάλι γεμάτο παραγγελίες και χρονικές προθεσμίες, κούραση και αντιπάθεια για εκείνη την πλευρά του κόσμου που πέρασε στην όχθη της αποχαύνωσης.
Όταν η πρώτη σταγόνα της βροχής αιωρείται προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα σκοτώσει ή θα αναστήσει, ξυπνούν οι καβαλάρηδες της λύτρωσης και καλπάζουν, φορτωμένοι σάκους με χρωστούμενες αποδράσεις. Ηλιοβασιλέματα, παραπονεμένα φεγγάρια, βιβλία, ερωτικές μπαλάντες, φωτισμένα καράβια σε ανυπόμονα νερά, ονειρεμένες μακριές σιωπές, υγρά τοπία πρόσφορα για καινούργιες ευχές, των παιδιών που θα πάψουν να κοιμούνται σε σκοτεινά καμίνια δωμάτια, α-νάερους στρατώνες τσιμέντου με συρμάτινες κρεμάστρες στολής.
"ΕΛΛΑΔΑ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Αγγελική Καρούζου (1914-1986)
ΩΣ ΟΦΗΛΙΑ
Πλησιφαής ο δίσκος μιας σελήνης Σεπτεμβρίου
και μια ασφυξία ομβρίων
απλώνεται στη γη.
Τα φώτα και τα καύσιμα των αραγμένων πλοίων
ανθίζουν και μυρίζουν
εν σιγή.
Το θέρος ελιγόστεψε εντός των καφενείων
και των εντευκτηρίων
η επιγραφή ριγεί.
Τα τρωκτικά ξεμύτισαν των αγκυροβολίων
μετρούνε και ζυγίζουν
τη στιγμή.
Η "Αίγλη, το "Πανόραμα" και η "Έπαυλις Ωρίων"
χθες τόποι μαρτυρίων
απόψε πια βουβοί.
Και τα ψηλά καμπαναριά των Οίκων των αγίων
των βραδινών πουλίων
καταυλισμοί.
Οι κάμαρες των εραστών και των ξενοδοχείων
κεριά κενοταφίων
λυκαυγή.
Και μόνον των δημόσιων αποχωρητηρίων
οι γλόμποι ξενυχτούν
σα σε γιορτή.
Το δράμα τούτο παίζεται ερήμην θεωρείων
και συγχαρητηρίων
εν σκηνή.
Εις την πλατείαν μόνη της μια πλήρης Σεπτεμβρίων
σελήνη ως Οφηλία,
αυτοκτονεί.
Περισσότερο από κάθε άλλο μήνα, ο Σεπτέμβρης είναι αυτός των μπερδεμένων συναισθημάτων. Είναι η αρχή ενός τέλους όχι οπωσδήποτε του τέλους της ανεμελιάς, ίσως και το αντίθετο για όσους καλοκαίρι σημαίνει ιδρώτας και μόχθος μέσα σε καιρικές συνθήκες βασανιστικές, ζήλια και αναπόληση καταπιεσμένη μέσα σε ένα κεφάλι γεμάτο παραγγελίες και χρονικές προθεσμίες, κούραση και αντιπάθεια για εκείνη την πλευρά του κόσμου που πέρασε στην όχθη της αποχαύνωσης.
Όταν η πρώτη σταγόνα της βροχής αιωρείται προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα σκοτώσει ή θα αναστήσει, ξυπνούν οι καβαλάρηδες της λύτρωσης και καλπάζουν, φορτωμένοι σάκους με χρωστούμενες αποδράσεις. Ηλιοβασιλέματα, παραπονεμένα φεγγάρια, βιβλία, ερωτικές μπαλάντες, φωτισμένα καράβια σε ανυπόμονα νερά, ονειρεμένες μακριές σιωπές, υγρά τοπία πρόσφορα για καινούργιες ευχές, των παιδιών που θα πάψουν να κοιμούνται σε σκοτεινά καμίνια δωμάτια, α-νάερους στρατώνες τσιμέντου με συρμάτινες κρεμάστρες στολής.
"ΕΛΛΑΔΑ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Αγγελική Καρούζου (1914-1986)
ΩΣ ΟΦΗΛΙΑ
Πλησιφαής ο δίσκος μιας σελήνης Σεπτεμβρίου
και μια ασφυξία ομβρίων
απλώνεται στη γη.
Τα φώτα και τα καύσιμα των αραγμένων πλοίων
ανθίζουν και μυρίζουν
εν σιγή.
Το θέρος ελιγόστεψε εντός των καφενείων
και των εντευκτηρίων
η επιγραφή ριγεί.
Τα τρωκτικά ξεμύτισαν των αγκυροβολίων
μετρούνε και ζυγίζουν
τη στιγμή.
Η "Αίγλη, το "Πανόραμα" και η "Έπαυλις Ωρίων"
χθες τόποι μαρτυρίων
απόψε πια βουβοί.
Και τα ψηλά καμπαναριά των Οίκων των αγίων
των βραδινών πουλίων
καταυλισμοί.
Οι κάμαρες των εραστών και των ξενοδοχείων
κεριά κενοταφίων
λυκαυγή.
Και μόνον των δημόσιων αποχωρητηρίων
οι γλόμποι ξενυχτούν
σα σε γιορτή.
Το δράμα τούτο παίζεται ερήμην θεωρείων
και συγχαρητηρίων
εν σκηνή.
Εις την πλατείαν μόνη της μια πλήρης Σεπτεμβρίων
σελήνη ως Οφηλία,
αυτοκτονεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου