Η Αγνή Νικολαϊδου ήταν μια πολύ αισθαντική ποιήτρια που δεν γνωρίζω αν μέχρι το τέλος της ζωής της, μπόρεσε ή θέλησε να εκδώσει τα ποιηματά της. Τη γνώρισα μέσω κοινής φίλης, τότε που είχα τη διαχείριση του refene.com και λειτουργούσε. Η Αγνή ζούσε στο Λονδίνο και είχε ανακαλύψει το site, εξέφρασε την επιθυμία της να στείλει έργα της για να δημοοσιευτούν σε αυτό μέσω της κοινής μας φίλης και να γνωριστούμε. Το ένα μέρος της επιθυμίας της αυτής έγινε πραγματικότητα. Η κοινή μας φίλη μου εμπιστεύτηκε τα ποιηματά της για να επιλέξω κάποια προς δημοσίευση στο refene. Τα επέλεξα σχεδόν όλα. Ανάμεσα σε κείνα που δεν επέλεξα -γιατί έπρεπε να σκεφτώ και το χώρο που θα διέθετα στον κάθε δημιουργό, είναι το ποίημα " Των πιο μόνων της μέρας" με ημερομηνία, 14 Φεβρουαρίου 2001.
Μας γέννησαν
μας μάθανε να δοκιμάζουμε τις
γεύσεις
να πιάνουμε το κουτάλι
να ντυνόμαστε
όμορφα να χαμογελάμε στην
κάμερα
και να παλεύουμε για το ψωμί,
να ζήσουμε λέει…
τους χρωστάμε πολλά
και είναι καλύτερα να μη τους
ρωτήσουμε
γιατί ποτέ δεν μίλησαν για ευτυχία
είναι καλύτερα να μη τους
πούμε
πως δεν ήταν ο μεγαλύτερος
πόνος
ο δικός τους θάνατος
γιατί συνέβη μια φορά και
όταν αυτός καταλαγιάζει
τους βρίσκεις μέσα σου να
ζουν, να σου μιλάνε,
είναι καλύτερα να μη τους
πούμε
αφού κι εκείνοι δεν μας είπαν
ποτέ
δεν ξέρω κι όλας αν το
γνώριζαν
πως είναι να πεθαίνεις κάθε
μέρα….
έχοντας έναν έρωτα να σε
διατηρεί
για το δικό του στόμα στα
κοφτερά τα βράχια
δεσμώτη Προμηθέα
περιμένοντας το σπλαχνικό σου
τέλος
εις τους αιώνες των αιώνων
στο πίσω σου και στο μπροστά
εις τους αιώνες των αιώνων
χωρίς τέλος,
Ας μην ξέρουν….
14/02/2001
πως είναι να πεθαίνεις κάθε μέρα….
ΑπάντησηΔιαγραφήέχοντας έναν έρωτα να σε διατηρεί