Τι να πεις για τον Αντώνη Καλογιάννη που να μην είναι ήδη ειπωμένο, εντοπισμένο, υπογραμμισμένο, τι να πεις γι' αυτή τη συγκλονιστική ζωή και τον επίσης συγκλονιστικό τρόπο που τη βίωσε.
"Εκείνους που έφυγαν εκείνους που χάθηκαν μέσα στον ύπνο..."
Πως να μπορέσει ο αγαπημένος να τραγουδήσει τα επιφάνια, να τραγουδήσει πως κράτησε τη ζωή του και να θυμάται το τίμημα, πως να ανοίξει το στόμα του χωρίς να ξεχυθεί μέσα από τα σπλάχνα ο σπαραγμός γι' αυτή τη ζωή που συνέχιζε να πηγαίνει, μέσα από τις απανωτές διαψεύσεις των ονείρων μας παρά τους αγώνες, παρά τους έρωτες, παρά τις μουσικές και τα ποιηματά μας, παρά τις ελπίδες μας.
Όμως έκανε κουράγιο, σήκωσε το κεφάλι του, μας κοίταξε με τα δακρυσμένα μάτια του και μας έκανε τη χάρη. Άνοιξε πάλι στο στόμα του αυτό το χρυσό, και μας κατέκλυσε από την κορφή μέχρι τα νύχια και μέχρι τα βάθη της ψυχής μας ο πόνος του.
Πέρα από το μεγάλο χάρισμα της φωνής του, ο Αντώνης Καλογιάννης ήταν από τους λίγους ατόφιους ερμηνευτές της ψυχής. Δεν ήξερε να στήνεται, να προσποιείται, δεν έδινε δεκάρα για το ίματζ, την πόζα και την πρόζα, ήταν το ζωντανό παράδειγμα της σεμνότητας, της ταπεινότητας, της ζεστής ανθρώπινης ύπαρξης.
"-Καλημέρα Αντώνη μου τι κάνεις;
-Καλημέρα! Γεια σου και σένα! Ποια είσαι; έλα κοντά...
-Κάποια από αυτούς που σ' αγαπάνε πολύ. Να είσαι γερός Αντώνη μου πάντα.
-Ε τώρα πια...χαχα τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια..Νά' σαι καλά, σ' ευχαριστώ, καλό δρόμο".
Συνάντηση έξω από το καφενείο που σύχναζε πριν λίγους μήνες.
Μόνο που τον έβλεπες να κάθεται εκεί απέξω, στο τραπεζάκι του και να κοιτάζει τι άραγε; Με τα μισόκλειστα μάτια του καρφωμένα απέναντι, με τις μουσικές στ' αυτιά του και τις άπειρες εικόνες στο μυαλό του, μόνο που τον έβλεπες έτσι εκεί, ανατρίχιαζες.
Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για τους Καισαριανιώτες η αναχωρησή του.
Η μεγαλειώδης πορεία του στο τραγούδι ανέβασε το ηθικό ανάστημα της πόλης μας, ήταν συνδεδεμένος με την ιστορία της, με την προσφυγιά, με τα βάσανα και τις στερήσεις των φτωχών ανθρώπων, ήταν η απαντησή μας στη μιζέρια όλων αυτών, το καμάρι μας.
Γιατί το φτωχόπαιδο αυτό που τραγουδούσε στα κουτούκια των τετραγώνων, βρέθηκε να υλοποιεί ξαφνικά τα όνειρα όλων των φτωχόπαιδων της γειτονιάς, έσπασε τους φραγμούς των κοινωνικών τάξεων, η φωνή του μπήκε στις πιο απαγορευμένες περιοχές, και η ποίηση του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ελευθερίου, της Χατζηδάκη, και τόσων άλλων, περπάτησε στους δρόμους, στα χείλια των ανθρώπων με το πιο άνετο βάδισμα. Περπάτησε σαν μικρό παιδί, κλωτσώντας πέτρες και τενεκέδια, πότε ανέμελη και πότε βαριά, συνόδεψε τα δράματα και τις χαρές μας, κατέστη σαφές πως επρόκειτο για την δική μας ελληνική ποίηση και λατρεύτηκε.. Αλλά το ίδιο σαφές κατέστη και πως η ποίηση δεν έχει σύνορα. Η φωνή του Αντώνη μας γνώρισε Τον Πάμπλο Νερούδα, το Λόρκα...
Και οι φοιτητές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, έγιναν Ανδρέας στα επαναστατικά τους όνειρα, το κουράγιο και αγώνας του Λεντάκη με τη μουσική του Μίκη και τη φωνή του Αντώνη, και οι Αννούλες της Ελλάδας απέκτησαν το τραγούδι τους που τις ακολουθεί μέσα στα χρόνια, και ο καθένας από μας έκοψε ένα γαρύφαλλο του ρεπερτορίου του και το κράτησε στο μέρος της καρδιάς.
Πως να ξεπεραστεί αυτή η απώλεια, που έχασε η πόλη μας τη φωνή της καρδιάς της, δεν ξεπερνιέται. Έμεινε το χρώμα της φωνής του, το βάθος η βραχνάδα της μέσα στα στενά των κουτουκιών, πέρασε στα στόματα των μεγάλων στα παγκάκια της πλατείας, πέταξε σαν περήφανος χαρταετός στο πλάτωμα της πανεπιστημιούπολης για να ξαναγυρίζει κάθε φορά κοντά μας, και συνεχίζει να συντροφεύει τα βήματά μας στις λεωφόρους των αναστεναγμών, στους ερωτικούς μας ήλιους και την αφυπνισμένη μας συνείδηση.
Είσαι εδώ Αντώνη. Είσαι πάντα μαζί μας. Η Καισαριανή αποπνέει τον αέρα σου όπως εσύ το έκανες τόσα χρόνια γι' αυτήν, θα ζεις μέσα στις καρδιές μας και κάθε φορά που ένα τραγούδι σου θα παίζεται κάπου,
θα ανθίζουν οι ξεραμένες κληματαριές στα μισογκρεμισμένα προσφυγόσπιτα,
θα ζωντανεύουν οι τριανταφυλλιές στα τελευταία καλντερίμια,
και ένα παιδί θα σου στέλνει πάσα τη μπάλα του στον ουρανό
για να διαβάζεις πάνω της τα φιλιά και την αγάπη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου