Μέρος Δεύτερο
Σάνα Χι Σουί
Μέσα στη λάσπη και τη βροχή
με μια ψυχή που πέθανε και δεν λέει να βγει
κι ας λέει άλλα ο γιατρός κι αναθαρρεί,
τι ξέρει αυτός…
Με τους αλαλαγμούς ενός στρατού
που διψάει για νίκη
και στο σκοτάδι που με παίρνει... ακολουθεί.
Και αλήθεια δεν ξέρω
πόσο βαθιά μου έφτασε εκείνη η σπαθιά
καθώς την είδα να παραπατά κι αντί για κράνος
σαν ποταμός ξεχύθηκαν τα λαμπερά μαλλιά
αχ Μιν Λιαν!
Αχ Λάσα! Με τόσους να σε διεκδικούν
μόνος σου πια προστάτης τι κατάντια!
εγώ ο παλιός σου αποστάτης
στου κόσμου σου τη στέγη πατρίδα καημένη
αντί για αυτούς που άλλαξε σε τέρατα ο φθόνος
στέκει μια όρθια οπτασία και... με προσμένει.
Και τ’ απλωμένα άψυχα κορμιά μέσα στον κάμπο
που θέρισα σπαράζοντας με του τρελού το βλέμμα
μεταμορφώθηκαν θαρρείς από ένα απαίσιο μάγο
και κείτονται ανάσκελα κοιτάζοντας εμένα
μ’ αυτή την ίδια έκπληξη που διάβασα στα μάτια
της ακριβής αγάπης μου, -ανάξιος εραστής…
Μιν Λιαν! Ας ήτανε να γύριζε ο χρόνος πίσω
ορμητικέ μου σίφουνα, ποτάμι της ζωής
θα πέρναγες! κι ας ήτανε εγώ να μη δεήσω
να δω ξανά τη χώρα μου, ή τ’ άστρο της ευχής
που, μάρτυρά μας κάναμε στον ιερό μας όρκο
Και ποιά αξία Μιν Λιαν, ποιά ένδοξη μάνα μάχη
άξιζε τάχα πιο πολύ από τη μικρή στιγμή
που ένωσε γη και ουρανό παραδεισένια η αγάπη
και ζήλεψε τ’ αστέρι μας που έσβησε σαν κερί.
Εδώ θα μείνω ανάμεσα σε όλα τα θυματά μου
να βλέπω έτσι τη Νέμεση της φοβερής ματιάς
εδώ θα μείνω Μιν Λιαν ουράνιε ερωτά μου
για το σπαθί σου θεϊκή, λύτρωση της καρδιάς.
Θιβέτ 749 μ.Χ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου