Ο κύριος Αντίο/The mr. Addio

Περπατώντας στο δρόμο χαζεύοντας τα φύλλα που ξεκολλάνε με τον αέρα, ασθμαίνοντας με δυο τσάντες γεμάτες από το σούπερ μάρκετ, αποφεύγοντας τη σύγκρουση με άλλους ανθρώπους, τη συνάντηση με μη μασκοφόρους κρυωμένους ή ανέμελες παρέες νεολαίων, σίγουρη ότι παίρνω όλες τις προφυλάξεις και άνετη, βλέπω μια κόλλα από χαρτί να αιωρείται στον αέρα και πριν προφτάσω να δω ή να κάνω κάτι άλλο, ήρθε και κόλλησε στο πρόσωπο μου. 

Κι έμεινε εκεί μέχρι που ακούμπησα τις τσάντες στο έδαφος και το τράβηξα με τα χέρια μου. Και πάω να το πετάξω εν μέρει αηδιασμένη, εν μέρει πυρ και μανία για την τύχη μου, και πολύ συγχυσμένη. Και βλέπω τη διάταξη των στίχων, διάταξη ποιητική, και διαβάζω. Ένα μικρό δισέλιδο  αποσπασμένο από κάποιο  έντυπο, όλο μαζί δεν έκανε μια Α4. Και κάτω στο τέλος, αντί υπογραφής ή ημερομηνίας, τη λέξη "Addio". Έτσι που να μη μπορώ να καταλάβω αν πρόκειται για τον τίτλο ενός ποιήματος που δεν θα είχα την τύχη να διαβάσω αφού τα κείμενα τελείωναν εκεί, ή αν αυτό το ψευδώνυμο διάλεξε ο συγγραφέας για να μου πει πως το δικό του τουλάχιστον μέρος τελειώνει εκεί. 

Ούτε και είμαι σε θέση να εκτιμήσω τα κείμενα αυτά αφού είναι γραμμένα στα αγγλικά που απλώς μιλώ και χειρίζομαι για τα στοιχειώδη, ούτε για την καταγωγή του γράφοντος ούτε για την αξιοπιστία του λόγου του. Είμαι όμως σε θέση να δω αφαιρέσεις που αναγνωρίζω κι έναν στοχασμό αποτέλεσμα βιώματος προσωπικού. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι αυτές οι αμφιβόλου πιστότητας λέξεις δημιούργησαν το τέμπο της αναγνωσής μου, ήταν λόγοι αρκετοί για να βάλω το χαρτί στην τσέπη και δυο μήνες μετά το "άτυχο" αυτό συμβάν, σήμερα, να το αναρτήσω εδώ. Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να μεταφράσω αυτά τα κείμενα, αν και ξέρω πως δεν είμαι το πιο κατάλληλο άτομο γι' αυτό. Όμως με έχει ξεσηκώσει η επιθυμία να τα δω μπροστά μου στη γλώσσα μου, κι ας ενέχει ο κίνδυνος να χάσω κάποια από τα ουσιώδη νοηματά τους. Αν ωστόσο υπάρχει κάποιος που μπορεί να το κάνει καλύτερα, είναι καλοδεχούμενος να τα βάλει μεταφρασμένα στα σχόλια, όπου και θα τα περάσω μέσα εδώ. Για την ώρα, σας τα δίνω ακριβώς έτσι όπως τα διαβάζω. 

first day

i called people 

of spring on the firest day

in the trees

to welcome the awakening together

in the wild flowers uniform

and we waited there

Me and my friend

that was barking at invisible visitors

when I was reading aloud to the trees.

second day 

unfinished scalpture

 Oh, you man

big in dreams

and wishes

as far as your thinking can go

as long as your will was able to reach,

and as long as your small window allowed you to see,

so much, so little,

 your actions have such greatness if,

and your earth was so blue if,

you, you could be

your own dream

instead of the sorrow that you draw black

with the pressure of a shining horizon

and a soul like a column of salt

from the small days, you see,

whiches never did end

their sculpture.

third Day

And now what?

Have you ever think this now

was the promisse in the past of no what?

or even worst, as something that never

would give you the chance of any questions.  

Fed up and thats why 

i can smile again and believe

to the ferry tails with the miracles

and the hanging gardens of hope

and filling

and its good up down here 

its good my friend. 

............

Addio