Πέντε φεγγάρια μαζί με τούτο εδώ για να ολοκληρωθεί το αφιέρωμα στο βιβλιαράκι της φεγγαροβδομάδας. Ένα αφιέρωμα αργό με τις φάσεις του να μιμούνται τις φάσεις του φεγγαριού, με ενδιάμεσα άλλα αφιερώματα, με σκοτεινιές και λαπράδες, χάση και γέμιση. Και όλο αυτό, για να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο το ταξίδι. Γιατί και το χάσιμο μέσα στα λόγια, τους τόπους, τα συναισθήματα, τις ανατροπές, το όνειρο, ένα ταξίδι είναι. Πατώντας σε ποιητικό έδαφος που δεν είναι σαθρό, δε βουλιάζει, δεν σε καταπίνει η κινούμενη άμμος, παρά σταθερά σου δίνει ένα ακόμα σκαλοπάτι στην πορεία προς τα πάνω, ένα επάνω που τα ανθρώπινα πάθη προκαλούν το βλέμμα της κατανόησης, της συμπόνιας, της επιείκειας, αλλά και του θαυμασμού, του έρωτα, της ματωμένης αλήθειας, που εμπλέκει τον αναγνώστη στο δρώμενο με τρόπο που λησμονεί συχνά πως είναι ο αναγνώστης, και γίνονται οι σκηνές, η φύση, οι καταστάσεις και τα ανομολόγητα, δική του υπόθεση. Γιατί με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε να είναι ποίηση καθαρή, το περιεχόμενου αυτού του μικρού θησαυρού;
ΜΑΡΤΙΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΑ
Giya Lentseli (1888-1935)
ΓΑΜΟΙ ΣΤΗΝ ΤΙΦΛΙΔΑ
Θα γίνω το φεγγάρι στην Τιφλίδα
θα γίνω το μπλε ποδήλατο
που καβαλάς τις νύχτες και πας
ποιος σε φωνάζει και πας
κανείς δεν ξέρει
δεν ξέρει η μάνα σου που βράζει το χυλό
δεν ξέρει η αδελφή σου που τραγουδά
στο καπηλειό "η Ερωτευμένη Μάγισσα"
δεν ξέρει η γυναίκα που θα παντρευτείς το Μάρτη
δεν ξέρει ούτ' η κόρη που θα γεννήσεις μαζί της
και θα χορεύει διάσημη στη Μόσχα
εικοσιπέντε χρόνια μετά...
κανείς δεν ξέρει.
Θα γίνω το φεγγάρι στην Τιφλίδα
θα γίνω το προτοκαλί μαγιό που βγάζεις
στην όχθη του παγωμένου Αράγβη
και κάνεις τα νερά
να ντρέπονται τις νύχτες
κείνες τις άυπνες νύχτες της Γεωργίας
που αφοσιωμένος στον πρώτο έρωτά σου
κατεβαίνεις τις πλαγιές
και τις φωτίζεις.
Θα γίνω το φεγγάρι στην Τιφλίδα
αρσενικό κι εγώ
να κλαίω στα γεωργιανά
και απ' τα ψηλά στα χαμηλά
τα δάκρυα μου να κυλούν
και να φυτρώνουν
ιβίσκοι, νάρκισσοι
πλάι σου
όταν αποκοιμιέσαι στα χόρτα
προσμένοντας να αλλάξεις ζωή
το Μάρτη που έρχεται.
Θα γίνω το φεγγάρι στην Τιφλίδα
για τελευταία φορά
μέσα από τα καλάμια να δω
το γιο της μαυρομάτας της μπακάλισσας να δω
που σε αγγίζει
το κόκκινο φιλί
την αρτηρία στο λαιμό που τρέμει
τα χέρια τα αδίστακτα τα ερωτικά
που οριστικά σ' αφήνουν
πριν απ' το γάμο σου το Μάρτη.
Θα με κοιτάς φεγγάρι στην Τιφλίδα
όταν παντρεύεσαι,
θάναι το σούρουπο γλυκό
ο Μάρτης θείος
και συ απελπισμένα σίγουρος
πως ότι διαπράττουν την Άνοιξη
στην Γεωργία
οι άντρες
με πανσέληνο
είναι καλά καμωμένο.
Θα τρέχω ύστερα από κάθε Μάρτη
μες τα ποτάμια θα καθρεφτίζομαι
φεγγάρι ορφανό
να τραγουδώ
το μπλε ποδήλατο
το πορτοκαλί μαγιό
και το φιλί, το κόκκινο φιλί
του γιου της μπακάλισσας της μαυρομάτας
μες τα καλάμια της Τιφλίδας:
εγώ πανσέληνος
κι ο Γκιώνης που θ' αναζητά
τον αδελφό του
μες τις λευκές νύχτες της Γεωργίας.
Μάρτιος 1934
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου