Το παρακάτω αφιέρωμα δεν θα γινόταν ποτέ χωρίς την παραίνεση του αγαπημένου φίλου, Γιώργου Πήττα, όταν αγριεμένη από τις εμπειρίες μου στη Δήλο, δήλωσα. "Τέλος. Τα κατεβάζω όλα. Δεν μπορώ πια να τα διαχειριστώ, ούτε τους κωδικούς δεν θυμάμαι" Και τότε αυτός ο σιωπηλός ο μακρινός σαν Λειβαδίτικη ανάμνηση φίλος, μίλησε. "Μην σταματήσεις να τρέχεις αυτό το blog Ελένη. Ψάχτα όλα από την αρχή. Θα τα βρεις". Ε να μη το γράψω; Να μην τον ευχαριστήσω ακόμα κι αυτό σήμαινε πολλά πακέτα τσιγάρα, ξενύχτι και εβδομάδες άκαρπων προσπαθειών να αποκτήσω τον έλεγχο του blog ξανά; Τα κατάφερα όμως ε; Σ' ευχαριστώ βρε Γιώργο...