ΜΑΡΙΕΤΤΑ Γ. ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ
Ταλαιπωρήθηκα να βρω στοιχεία για την ποιήτρια, το έργο της
και τη ζωή της σε σχέση με τον γραπτό της λόγο. Τη βρήκα όμως!
Για τους παλιότερους, δεν θα πρέπει να είναι άγνωστη.
Προσωπικά έχω ένα βιβλίο της από το 2005, που εκδόθηκε το 1966. Ο τίτλος του
είναι « ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΑΛΗΝΗ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΩΝΑ» Το
βιβλίο έχει αφιέρωση από την ίδια τη συγγραφέα, «Στο Γιάννη, 1982» Το
αφιερωμένο αυτό πολύτιμο βιβλίο, (δεν μπορώ να διανοηθώ πως το κάνουν αυτό οι
άνθρωποι ειδικά για ένα βιβλίο με αφιέρωση), το βρήκα να πωλείται απλωμένο
καταγής πίσω από τον ηλεκτρικό του Θησείου, στο παζάρι.
Είναι περισσότερο γνωστή σαν Μαριέττα Πεπελάση. Ένα σύντομο
βιογραφικό της βρήκα στο ίντερνετ, αφότου διαπίστωσα, ότι το βιβλίο που κρατώ,
είναι γραμμένο από το ίδιο άτομο. Ιδού.
«Η Μαριέττα Πεπελάση είναι συμβουλευτική ψυχολόγος και
ψυχοθεραπεύτρια. Έχει γράψει ποίηση και πεζογραφία. Έργα της: Για μια
γαλήνη με πολύ αγώνα (1966), Για μια γαλήνη με πολλή αγωνία
(1970), Τα ασάλευτα χρόνια και η σπορά (1974), Πλοηγός – Ποιήματα
1966-1991 (1991), Όλα ήταν για μια στιγμή (2001), Σχιζογόνος
μήτηρ (2005), Εξομολογήσεις προδομένων γυναικών (2010) και Δίδυμες
ακτίνες (2014). Το 2013 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση ζωγραφικής.»
Ίσως για τη Μαριέττα Πεπελάση να μη χρειάζεται να πω
κάτι, ή να μην είναι ακριβώς η θέση της εδώ, εφόσον αυτή η σειρά με τα αφιερώματα είναι για τους άγνωστους στο όχι και τόσο ευρύ κοινό, ποιητές.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη δασκάλα της Σμαράγδα Μοστράτου.
Είναι φιλοτεχνημένο με ζωγραφιές της ίδιας, οι οποίες παρεμβάλλονται ανα
δυο-τρεις σελίδες. Οι ζωγραφιές είναι σκοτεινές, ασπρόμαυρες, φτιαγμένες με
κάρβουνο ή μολύβι και απεικονίζουν θλιμμένες μορφές ή σε απόγνωση.
Θα προσπαθήσω να σκανάρω μερικές, όχι εύκολη υπόθεση για να
ανέβουν εδώ.
(Σ.σ. Hδη το έκανα, βλέπετε μερικά εξ' αυτών στην αρχή του post).
Η ζωγραφιά του θλιμμένου προσώπου, έπεται του ποιήματος,
Γ.Σ2
Μάτια
καρφωμένα πάνω σ' ένα λουλούδι
γεμάτα κούραση, αγώνα, επιθυμία
Αναζητάτε
τη χαρά που έλειψε
τη ηρεμία που δεν υπήρξε
Έχετε τόση αγωνία
γιατί κρύβετε περιέργεια, σκληράδα, τρυφερότητα
ειρωνία, αγάπη κι αγάπες.
Η ζωγραφιά του αγκαλιασμένου ζευγαριού, ακολουθείται από το ποίημα με τίτλο
Γ.Σ 3
Με τη λαχτάρα της ολοκλήρωσης
γυρνάμε
πασχίζοντας να βρούμε την αλήθεια μας
στο σύντροφο
που γυμνός απ΄ το βαρύ καημό της μοίρας του
θάναι υψωμένος πάνω απ την περιφέρεια του
θάναι γεμάτος απ' τη δίψα της γεννιάς μας
για μάχες και κινδύνους.
Η ειλικρίνεια αυτής της ανάγκης
μας βαραίνει τα μέλη
καθώς ανέσπαστοι απ' τον πόνο
προχωρούμε
λογαριάζοντας τα σημεία σαν ανατολές
τις καμπύλες κομματάκια ενός ορίζοντα.
Αναζητώντας το σύντροφο
πορευόμαστε προς τη γνώση
γεμάτοι μνήμη
γεμάτοι ανάγκη
έτοιμοι ν' αντέξουμε
την πικρή στιγμή μια άλλης εγκατάλειψης
και να οδηγηθούμε
πέρα απ' την άρνηση
μέσα σε μιαν άλλη αγωνία.
Στη συνέχεια διάλεξα από το βιβλίο ένα μεγάλο μέρος των ποιημάτων, τοποθετώντας τα σε διαφορετική σειρά, σύμφωνα με το δικό μου αισθητήριο, σε μια απόπειρα να τα παραθέσω με μια κάποια ....συναισθηματική συνέχεια.
Μ7
Μέσα στη μεγάλη μας προσπάθεια
να καλύψουμε τα κενά
του ερχομού μας,
χάσαμε την ουσία της παρουσίας μας.
Γ.Α.Ν.Ι
Άραγε να νιώθουνε τον πόνο μας
οι δυνατοί
για είναι μονάχα
βήματα και χειρονομίες.
Α.Ρ3
Άραγε νάταν τα ταξίδια τους
που μας γέμιζαν αγωνία
για νάταν η στιγμή της αναγνώρισης
της δεύτερης επιστροφής.
Γ.Σ 6
Ο αναλογισμός των συμβιβασμών
ερχόταν στην προσπάθεια της θύμησης
και χωρίς αδυναμία πια
έχοντας την απόλυτη κυριαρχία
γεμίζαμε μ' άρνηση
ξέροντας
πως η πρώτη κρίση της αρχής
μιας μεσημβρίας
θα μας έβρισκε
γεμάτους πικρία
να περπατάμε ανάμεσα στο πλήθος
έρημοι
γυρίζοντας γεμάτοι φόβους
ύστερα απ' τη θερώρηση μιας τελευταίας προδοσίας μας
Γιατί...
Τα τραίνα της επιστροφής
αυτά είναι που μας πληγώνουν περισσότερο
σα συναντάμε αυτούς
που έρχονται
κι ελπίζουν να μας ξαναπάρουν.
ΣΤΟΝ ΕΦΗΜΕΡΕΥΟΝΤΑ
Στο μεγάλο διάδρομο
η μακριά ξεφτισμένη ταπετσαρία
πρέπει να οδηγεί σ' ένα τέλος
όπως τα βήματα που χάνονται
πίσω από πόρτες
όπως σβήνουν στα δάχτυλα
οι χτύποι της καρδιάς
όπως πέφτουν
τα καταματωμένα κεφάλια
πάνω στα περήφανα στήθη
όπως η προσευχή των υπάρξεων
θα τελειώσει σ εσένα
για να σε κάνει
να μην έχεις μάτια, χείλη, χέρια
να είσαι μόνο
πόνος, καρτερία, έκφρασης
μια λευκή κουρασμένη αδυναμία
που πορεύεται
για το τέλος
του μεγάλου ξεφτισμένου διαδρόμου.
Μ3
Το κενό
γίνεται τόσο μεγάλο μέσα μου
Χωρίς ύπαρξη δυστυχίας
είμαι περισσότερο νεκρή.
Μ.1
Λ.Κ
Θέλω να φύγω
και να κυλήσω
σαν την σταγόνα
πάνω στ' αγκάθι.
Μ4
Μα δεν ακούμε πια
Η προσευχή μας συνεχίζεται.
Ο φόβος μεγαλώνει.
Η ζωή μας
χαλίκι
κατρακυλά
χωρίς να διακρίνεται
απ' του ουρανό
γιατί το νερό
τραγουδά πάνω της
κι ο ουρανός
καθρεφτίζεται στο ποτάμι.
Α.Ρ 2
Κι ήταν
καθώς το φως πλέκονταν
στους μαύρους μοναχικούς ιστούς των δένδρων
γεμάτο ασκήμια κι όνειρα
Τότε
που πλημμύρισε η ψυχή
αγάπη κι ανάγκη
να πεθάνει
για το φως αγγίζοντας το φως,
καθώς ο νους της
έφευγε για τις θαλασσινές επιφάνειες
και γύριζε λεύτερη
γυρεύοντας τη στιγμή
που ακουμπώντας τα κύματα
θα γινόταν αθάνατη
(χωρίς τελεία)
ΑΡ1
Γυρεύοντας να βρούμε
το κόκκινο λουλούδι
που θ' άνθιζε ανάμεσα στους βράχους
μάθαμε να κρατάμε σφιχτά στο χέρι μας
τη δική μας ανάμνηση
απ΄την ατμόσφαιρα που χάθηκε
ανάμεσα στα νεύματα
των συλλογισμών.
Θ' αποτολμήσω να εκφράσω μερικές σκέψεις για τα ποίηματα της Μ.Δενδρινού, στηριγμένη μόνο σ' αυτά της συγκεκριμένης έκδοσης, γιατί δεν γνωρίζω τις μετέπειτα επιλογές των τεχνικών κι εκφραστικών της μέσων.
Είδα το λόγο της να ρέει αβίαστα σαν ποταμάκι και την ίδια στιγμή, να εκφράζει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου με την ήρεμη αποδοχή και συναίσθηση του πεπρωμένου μας.
Μαθημένη να δίνει τις μάχες της μέσα από τη δυστυχία, δικής της και των άλλων, χωρίς αυτήν αισθάνεται περισσότερο νεκρή παρά λυτρωμένη, κι αυτό δείχνει έναν άνθρωπο ταγμένο μέχρι το κόκαλο στην υπόθεση της ανθρώπινης ανακούφισης.
Ο λόγος της απλός και απαλός σαν χάδι, διαχέει μια πίκρα απαλλαγμένη από περαιτέρω εμφάσεις, γυμνή σαν την αλήθεια στα μάτια ενός παραπονεμένου παιδιού, τισσαθευμένα σκληρή, στα συμπερασματά της, σαν για να μη τρομάξει σκέπτομαι ούτε η ίδια, από την αλήθεια τους.
Μου άρεσε πολύ το ποίημα για τον Εφημερεύοντα. Ίσως γιατί παίρνοντάς το σαν βάση, μπορώ να κατανοήσω καλύτερα τις διαθέσεις της εκάστοτε ποιητικής της στιγμής.
Μια ρυθμική, σαν πολλαπλά δαχτυλίδια της ίδιας μπαλάντας γραφή, σε κρατάει κοντά της και σε επαναφέρει κοντά της μετά το τέλος της ανάγνωσης.
Ελπίζω και εύχομαι, πως αυτό το βιβλίο της Μαριέττας Δενδρινού, θα ήταν ο προάγγελος μιας όμορφης και επιτυχημένης συγγραφικής συνέχειας. Επειδή ήδη διαπίστωσα πως συνέχεια υπήρξε, διάλεξα να ξεκινήσω με αυτό τη σειρά των αφιερωμάτων, για να προσθέσω μια νότα αισιοδοξίας, τύπου, "Συμβαίνει καμιά φορά τα πράγματα, να έχουν και συνέχεια"
Θ΄ ακολουθήσουν άλλοι 20 δημιουργοί, μάλλον λιγότερο τυχεροί ως προς τα εκδοτικά πράγματα.
Μ.Ε
(Σ.σ. Hδη το έκανα, βλέπετε μερικά εξ' αυτών στην αρχή του post).
Η ζωγραφιά του θλιμμένου προσώπου, έπεται του ποιήματος,
Γ.Σ2
Μάτια
καρφωμένα πάνω σ' ένα λουλούδι
γεμάτα κούραση, αγώνα, επιθυμία
Αναζητάτε
τη χαρά που έλειψε
τη ηρεμία που δεν υπήρξε
Έχετε τόση αγωνία
γιατί κρύβετε περιέργεια, σκληράδα, τρυφερότητα
ειρωνία, αγάπη κι αγάπες.
Η ζωγραφιά του αγκαλιασμένου ζευγαριού, ακολουθείται από το ποίημα με τίτλο
Γ.Σ 3
Με τη λαχτάρα της ολοκλήρωσης
γυρνάμε
πασχίζοντας να βρούμε την αλήθεια μας
στο σύντροφο
που γυμνός απ΄ το βαρύ καημό της μοίρας του
θάναι υψωμένος πάνω απ την περιφέρεια του
θάναι γεμάτος απ' τη δίψα της γεννιάς μας
για μάχες και κινδύνους.
Η ειλικρίνεια αυτής της ανάγκης
μας βαραίνει τα μέλη
καθώς ανέσπαστοι απ' τον πόνο
προχωρούμε
λογαριάζοντας τα σημεία σαν ανατολές
τις καμπύλες κομματάκια ενός ορίζοντα.
Αναζητώντας το σύντροφο
πορευόμαστε προς τη γνώση
γεμάτοι μνήμη
γεμάτοι ανάγκη
έτοιμοι ν' αντέξουμε
την πικρή στιγμή μια άλλης εγκατάλειψης
και να οδηγηθούμε
πέρα απ' την άρνηση
μέσα σε μιαν άλλη αγωνία.
Στη συνέχεια διάλεξα από το βιβλίο ένα μεγάλο μέρος των ποιημάτων, τοποθετώντας τα σε διαφορετική σειρά, σύμφωνα με το δικό μου αισθητήριο, σε μια απόπειρα να τα παραθέσω με μια κάποια ....συναισθηματική συνέχεια.
Μ7
Μέσα στη μεγάλη μας προσπάθεια
να καλύψουμε τα κενά
του ερχομού μας,
χάσαμε την ουσία της παρουσίας μας.
Γ.Α.Ν.Ι
Άραγε να νιώθουνε τον πόνο μας
οι δυνατοί
για είναι μονάχα
βήματα και χειρονομίες.
Α.Ρ3
Άραγε νάταν τα ταξίδια τους
που μας γέμιζαν αγωνία
για νάταν η στιγμή της αναγνώρισης
της δεύτερης επιστροφής.
Γ.Σ 6
Ο αναλογισμός των συμβιβασμών
ερχόταν στην προσπάθεια της θύμησης
και χωρίς αδυναμία πια
έχοντας την απόλυτη κυριαρχία
γεμίζαμε μ' άρνηση
ξέροντας
πως η πρώτη κρίση της αρχής
μιας μεσημβρίας
θα μας έβρισκε
γεμάτους πικρία
να περπατάμε ανάμεσα στο πλήθος
έρημοι
γυρίζοντας γεμάτοι φόβους
ύστερα απ' τη θερώρηση μιας τελευταίας προδοσίας μας
Γιατί...
Τα τραίνα της επιστροφής
αυτά είναι που μας πληγώνουν περισσότερο
σα συναντάμε αυτούς
που έρχονται
κι ελπίζουν να μας ξαναπάρουν.
ΣΤΟΝ ΕΦΗΜΕΡΕΥΟΝΤΑ
Στο μεγάλο διάδρομο
η μακριά ξεφτισμένη ταπετσαρία
πρέπει να οδηγεί σ' ένα τέλος
όπως τα βήματα που χάνονται
πίσω από πόρτες
όπως σβήνουν στα δάχτυλα
οι χτύποι της καρδιάς
όπως πέφτουν
τα καταματωμένα κεφάλια
πάνω στα περήφανα στήθη
όπως η προσευχή των υπάρξεων
θα τελειώσει σ εσένα
για να σε κάνει
να μην έχεις μάτια, χείλη, χέρια
να είσαι μόνο
πόνος, καρτερία, έκφρασης
μια λευκή κουρασμένη αδυναμία
που πορεύεται
για το τέλος
του μεγάλου ξεφτισμένου διαδρόμου.
Μ3
Το κενό
γίνεται τόσο μεγάλο μέσα μου
Χωρίς ύπαρξη δυστυχίας
είμαι περισσότερο νεκρή.
Μ.1
Λ.Κ
Θέλω να φύγω
και να κυλήσω
σαν την σταγόνα
πάνω στ' αγκάθι.
Μ4
Μα δεν ακούμε πια
Η προσευχή μας συνεχίζεται.
Ο φόβος μεγαλώνει.
Η ζωή μας
χαλίκι
κατρακυλά
χωρίς να διακρίνεται
απ' του ουρανό
γιατί το νερό
τραγουδά πάνω της
κι ο ουρανός
καθρεφτίζεται στο ποτάμι.
Α.Ρ 2
Κι ήταν
καθώς το φως πλέκονταν
στους μαύρους μοναχικούς ιστούς των δένδρων
γεμάτο ασκήμια κι όνειρα
Τότε
που πλημμύρισε η ψυχή
αγάπη κι ανάγκη
να πεθάνει
για το φως αγγίζοντας το φως,
καθώς ο νους της
έφευγε για τις θαλασσινές επιφάνειες
και γύριζε λεύτερη
γυρεύοντας τη στιγμή
που ακουμπώντας τα κύματα
θα γινόταν αθάνατη
(χωρίς τελεία)
ΑΡ1
Γυρεύοντας να βρούμε
το κόκκινο λουλούδι
που θ' άνθιζε ανάμεσα στους βράχους
μάθαμε να κρατάμε σφιχτά στο χέρι μας
τη δική μας ανάμνηση
απ΄την ατμόσφαιρα που χάθηκε
ανάμεσα στα νεύματα
των συλλογισμών.
Θ' αποτολμήσω να εκφράσω μερικές σκέψεις για τα ποίηματα της Μ.Δενδρινού, στηριγμένη μόνο σ' αυτά της συγκεκριμένης έκδοσης, γιατί δεν γνωρίζω τις μετέπειτα επιλογές των τεχνικών κι εκφραστικών της μέσων.
Είδα το λόγο της να ρέει αβίαστα σαν ποταμάκι και την ίδια στιγμή, να εκφράζει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου με την ήρεμη αποδοχή και συναίσθηση του πεπρωμένου μας.
Μαθημένη να δίνει τις μάχες της μέσα από τη δυστυχία, δικής της και των άλλων, χωρίς αυτήν αισθάνεται περισσότερο νεκρή παρά λυτρωμένη, κι αυτό δείχνει έναν άνθρωπο ταγμένο μέχρι το κόκαλο στην υπόθεση της ανθρώπινης ανακούφισης.
Ο λόγος της απλός και απαλός σαν χάδι, διαχέει μια πίκρα απαλλαγμένη από περαιτέρω εμφάσεις, γυμνή σαν την αλήθεια στα μάτια ενός παραπονεμένου παιδιού, τισσαθευμένα σκληρή, στα συμπερασματά της, σαν για να μη τρομάξει σκέπτομαι ούτε η ίδια, από την αλήθεια τους.
Μου άρεσε πολύ το ποίημα για τον Εφημερεύοντα. Ίσως γιατί παίρνοντάς το σαν βάση, μπορώ να κατανοήσω καλύτερα τις διαθέσεις της εκάστοτε ποιητικής της στιγμής.
Μια ρυθμική, σαν πολλαπλά δαχτυλίδια της ίδιας μπαλάντας γραφή, σε κρατάει κοντά της και σε επαναφέρει κοντά της μετά το τέλος της ανάγνωσης.
Ελπίζω και εύχομαι, πως αυτό το βιβλίο της Μαριέττας Δενδρινού, θα ήταν ο προάγγελος μιας όμορφης και επιτυχημένης συγγραφικής συνέχειας. Επειδή ήδη διαπίστωσα πως συνέχεια υπήρξε, διάλεξα να ξεκινήσω με αυτό τη σειρά των αφιερωμάτων, για να προσθέσω μια νότα αισιοδοξίας, τύπου, "Συμβαίνει καμιά φορά τα πράγματα, να έχουν και συνέχεια"
Θ΄ ακολουθήσουν άλλοι 20 δημιουργοί, μάλλον λιγότερο τυχεροί ως προς τα εκδοτικά πράγματα.
Μ.Ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου