Εμείς που δεν είχαμε την τύχη να την απολαύσουμε ως παράσταση, έχουμε τουλάχιστον αυτά τα ποιήματα τώρα κι εσείς, που διαβάζοντάς τα ταξιδεύουμε στις χώρες της αναφοράς τους και τις ιστορίες των ηρώων τους. Θα μου λείψει αυτό το δίχρονο (με τις διακοπές) ταξίδι στα δώδεκα φεγγάρια των αφιερωμάτων. Τα ποιήματα ένα κι ένα ήταν μια λύση και μια καταφυγή στην αναζήτηση των εμπνευμένων θεμάτων. Την επιμέλεια τους είχε κάνει ο Θράσος Καμινάκης, εκπρόσωπος στην Ελλάδα του Θεάτρου τσέπης και ιδρυτής του πολυχώρου σεμιναρίων τέχνης, "Μικρό Πολυτεχνείο". Ποιητής και ο ίδιος έπαιξε το ρόλο του σε μεγάλο βαθμό στην τελική μορφή των κειμένων, και ενδεχομένως και στην αρχική...Και το λέω αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι δίπλα από τα περισσότερα ποιήματα υπάρχει το όνομα του δημιουργού, καθώς και η χρονολογία της δημιουργίας του, στους συντελεστές της παράστασης αναγράφεται ο Θράσος Καμινάκης ως σκηνοθέτης, και ως δημιουργός των κειμένων. Αξίζει όχι μόνο εξαιτίας του βιβλίου αυτού, αλλά και για την αδιάλειπτη ποιητική παρουσία του στο ίντερνετ, να αφιερώσω και στον ίδιο κάποια στιγμή, (σύντομα ελπίζω), μια ανάρτηση με αντιπροσωπευτικά δείγματα από όλη τη γκάμα των ποιητικών του επιδόσεων.
ΙΟΥΛΙΟΣ
Ανώνυμη ποιήτρια (καλοκαίρι 2001)
Ψέματα λεν' οι νύχτες με φεγγάρι
φαντάσματα γεννούν μεσ' στο μυαλό
μα μην τρομάξεις αν σε συνεπάρει
το ψέμα που σου μοιάζει αληθινό.
Του φεγγαριού το ψέμα κρύβει αλήθειες
που αν τις εμπιστευτείς και αφεθείς
ας πούμε Ιούλη στις φεγγαρονύχτες
ίσως κι εσύ να γίνεις ποιητής.
Μια τέτοια νύχτα βγήκα στην βεράντα
λαμπιόνια φοσφορίζαν στη σειρά
του λιμανιού τα κέντρα όλα ανγάντια
και η Πλάκα επάνω αρχόντισσα κυρά.
Η περασμένη ώρα συντροφιά μου
παιχνίδια των παιδιών μου στα σκαλιά
κι από τις γύρω κάμαρες στ' αυτιά μου
ροχαλητά κουβέντες και φιλιά.
Στην άκρη της αυλής ένας νοικάρής
καθόταν και μεθούσε σιωπηλός
"πως να νυστάξεις" λέει "μ' ένα φεγγάρι
που όποιος δεν το βλέπει είναι τρελός".
Του έβγαλα ένα κρύο μεζεδάκι.
-Τι κάνετε; Δεν πρέπει...ευχαριστώ!
ελιές, λιαστή ντομάτα, χταποδάκι.
-Κρασάκι ξεροσφύρι είναι κακό.
Εμένα βλέπετ' έτσι είν' η δουλειά μου
επάγγελμα "Σπιτονοικοκυρά"
δωμάτια με θέα στην καρδιά μου
και στα τρελά Αδαμάντινα νερά.
"Τι όμορφη βραδυά απόψε κάνει
με το φεγγάρι κοσμοχαλασιά.
Απ' το ξωκλήσι πέρα μου εφάνη
πως μύρισε λιβάνι η δημοσιά".
Τον κοίταξα! Το βλέμμα του είχε κάτι
αθώο και καχύποπτο μαζίλ
στο δέρμα του λαμπύριζε τ' αλάτι
τα μάτια του φωτιά απ' το κρασί.
Του λέω "πως περνάτε στην Αθήνα;"
μου λέεί, "εγώ στον Τύπο αρθρογραφώ
απ' το πρωί ως το βράδυ κάθε μήνα
και μόνο τον Ιούλιο μεθώ".
Του λέω, εμείς μεθάμε κάθε μέρα
σε τούτο το νησί, είναι φυσικό"
"Χειμώνα-καλοκαίρι είστε εδώ πέρα;"
"χειμώνα πάντα πάμε στο χωριό!"
"Που;" "Να' κεί ψηλά που είναι τα φώτα,
κι αστράφτει στο σκοτάδι μια εκκλησιά"
Μα εκείνου το βλέμμα σαν και πρώτα
κατρακυλούοσε προς τη δημοσιά.
Κουβέντα στην κουβέντα προσπερνούσαν
οι ώρες στην γεμισοφεγγαριά
μιλήσαμε για μύθους που κρατούσαν
από εποχές και χρόνια μακρινά.
"Εσείς ως συγγραφεύς" του λέω "αρμόζει
να πείτε και να γράψετε γι' αυτά
που μόνο του λαού το στόμα σώζει
και μόνον ο θεός τα κυβερνά"
"Δείτε" μου λέει ξάφνου "το ξωκλήσι
πως λάμπει στο φεγάρι το λευκό
είναι σα να ζητά να μας μιλήσει!
Συγνώμη, μάλλον φταίει το ποτό!"
"Καθόλου" του απαντώ "αυτό σημαίνει
πως έχετε μια ξάστερη ψυχή
η νύχτα απόψε θαύματα υφαίνει
αλλά το θαύμα βλέπει μόνο όποιος μπορεί.
Αν μείνουμε εδώ ως να φωτίσει
θα ζήσετε μια πλάνη οπτική.
Θα δείτε ν' ανεβαίνουν στο ξωκλήσι
ωραίοι, δεκατέσσερις νεκροί.
Πρώτα θ' ανάψουν όλοι το κερί τους
μετά θα φιληθούνε σταυρωτά
και το χορό να στήσουν στην αυλή του
αυτά τα δεκατέσσερα παιδιά.
Είναι τα τελευταία παλικάρια
που εκτέλεσαν εδώ στην Κατοχή!
Σου Ιούλη τα ολόφωτα φεγγάρια
γυρνούν εκεί που αφήσαν την ψυχή.
Μη φοβηθείτε! όποιος τ' αντικρύζει
αλλάζει μια για πάντα τη ζωή του
αρχίζει την καρδιά του πια να ορίζει
κι αντρειωμένη γίνται η ψυχή του".
Ταράχτηκε! "Νομίζω το κρασάκι
σας πείραξε λιγάκι κι έχω ευθύνη!
Ήσυχο βλέπω εγώ το εκκλησάκι
και ήσυχο θαρρώ θα παραμείνει.
Ρίχνει κλεφτές ματιές προς το ξωκλήσι.
"Δεν βλεπω εγώ κανέναν εκεί πέρα,
μον' το φεγγάρι που τραβά να δύσει,
μόνο αργά- αργά που φέγγει η μέρα".
Μ' ακούει ξαφνικά να παίζει λύρα
ξαναγυρνά το βλέμμα, μαρμαρώνει!
Αγόρια δεκατέσσερα μια γύρα
χορεύουν πεντοζάλη. Ξημερώνει!
Ο ύπνος ειν' η μόνη διέξοδός του
στην πολυθρόνα γέρνει και βαραίνουν
τα βλέφαρα και μέσα στ' όνειρό του
μελτέμια δεκατέσσερα τον παίρνουν.
Δωμάτια ενοικιαζόμενα με θέα
φεγγάρια και ξωκλήσια Ιουλίων
αγνάνται το λιμάνι, η προκυμαία
και η ορδές των προσεχόντων πλοίων.
Ίσως φανεί του χρόνου ένας νοικάρης
να παίρνει τη ζωή τοις μετρητοίς
να μη μετρά με δόσεις το φεγγάρι
και να γενεί του Ιούλη ο ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου