12 μήνες 13 τραγούδια στο βιβλιαράκι με τον τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ και φτάσαμε στον 12ο μήνα Ιούνιο, με το πολύμηνο αφιέρωμα να μπαίνει στην τελική του ευθεία. Καιρός ήταν. Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να το ξανακάνω όλο αυτό από την αρχή, εάν το υλικό δεν υπήρχε πλέον εδώ μέσα. Ήταν μια τόσο ευχάριστη, απολαυστική δουλειά ακόμα και μέσα από τη μελαγχολία του περιεχομένου, των ποιημάτων που αρκετά από αυτά κάνουν το φεγγάρι μάρτυρα σε ένα ανθρώπινο δράμα. Αλλά είναι ποίηση. Είναι το απόσταγμα όλων των έντονων στιγμών, παθών, εμπειριών, αναμνήσεων, είναι τα φεγγάρια της ποίησης με τα ασημιά τους νερά που μέσα τους βυθίζονται τα πρόσωπα και τα σώματα του έρωτα.
Η ερωτική ποίηση είναι η καλύτερη στιγμή της μούσας, είναι η ένωση του μυαλού και του σώματος η γραπτή αποτύπωση μιας ουτοπικής πραγμάτωσης, η οπτικοποίηση της φαντασίωσης μέσα στα τοπία που η ίδια δημιουργεί. Είναι κι ένας καευνασμός του ερωτικού δαίμονα που βασανίζει την ψυχή, η καταφυγή του απελπισμένου, το θλιμένο χαμόγελο του χαμένου, ένα μοναχικό λουλούδι που φυτρώνει στους βάλτους, αυτό είναι η ερωτική ποίηση για μένα.
Κάποιος Αργύρης Δέλιος υπογράφει το ποίημα του Ιουνίου και του βάζει τον τίτλο "ΟΝΕΙΡΩΞΙΣ"
Πληροφορίες για τον ποιητή καμία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι ψευδώνυμο. Το ίδιο το περιεχόμενο του ποίηματος η τεχνοδομή του με παραπέμπτει σε κάποιον ποιητή γνωστό μου, αλλά χωρίς επίσημη επιβεβαίωση δεν μπορώ να πω τίποτα.
Στο τέλος γράφεται ότι το ποίημα έχει ανασυρθεί από το "αρχείο Λαπαθιώτη " το 1917 .
ΕΛΛΑΔΑ
ΙΟΥΝΙΟΣ
Αργύρης Δέλιος (;( (1900-)
ΟΝΕΙΡΩΞΙΣ
Του ιουνίου ήρθε η πλήθουσα
η σελήνη να με πάρει
στα σεντόνια η νύχτα βρίθουσα
με τον πόθο μαξιλάρι
κι ήταν ρόδα τα χειλάκια της
και πλεκόμουνα στ' αγκάθια
με μασούσαν τα δοντάκια της
και μου εμάθαιναν τα πάθια
πού'χει η σαρξ η μεγαλύνουσα
πού'χει το άπειρο κουφάρι
της σελήνης που ήρθε πλήθουσα
τον Ιούνιο να με πάρει.
Χάρια ανοίγω, χέρια κλείνουν σα
δυο κορμιά κι εντός η χάρη
του τριγώνου που υποτείνουσα
ειν' τ' ανάσκελο φεγγάρι.
Αχ! τα ολόσταχτα τα μέλη του
τα καπούλια και τ' αγκάθια
κι εγώ να τρυγώ τ' αμπέλι του
στα ρηχά μα και στα βάθια
κι ο Ιούνιος να σχίζεται
κι η σελήνη διχοτόμος
μες τ' αμπέλι να βυθίζεται
ως λαιμός κι ως λαιμητόμος.
Του Ιουνίου έδυ ασθμαίνουσα
όλη η πλήθουσα σελήνη
στα σεντόνια η νύχτα χαίνουσα
ετελείωσε κι εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου