Το ονομά της, Ελένη Στασινού
http://elenistasinoy.blogspot.gr
https://www.facebook.com/elenistasinou
Τη γνώρισα ως blogger κάπου στο 2006. Είχε δημιουργήσει ένα όμορφο ποιητικό blog που το έκανε ακόμα ομορφότερο το περιεχομενό του. Παρ' όλα αυτά στα χέρια μου έχει πέσει μόνο μία ποιητική της συλλογή ενώ ξέρω πως πριν αρχίσει να γράφει μυθιστορήματα είχε εκδώσει μερικές.
Το μυθιστόρημα την έχει απορροφήσει τα τελευταία χρόνια δεν θα έλεγα άδικα, αφού μας έχει δώσει μια σειρά από σημαντικότατα έργα, τι να πρωτοθυμηθώ. Τη γυναίνα Των Δελφών; Το χορό των Κρυστάλλων, τους Πυρογιέρηδες του Έρωτα, ή λίγο παλιότερα τον Στέφανο του Ελαιώνα, την Αγία Πόρνη, και πολλά ακόμα, το ένα καλύτερο από το άλλο, βιβλία καθηλωτικά, μυθιστορήματα γεμάτα ποίηση και μουσική.
Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις μας, τη ρώτησα γιατί δεν βγάζει επιτέλους μια ποιητική συλλογή αφού για μένα το ποιητικό της έργο είναι εξίσου σημαντικό. Μου έδωσε την αναμενόμενη απάντηση, πως η ποίηση, παρόλο που την λατρεύει, δεν είναι το προτιμόμενο είδος στις μέρες μας.
Μερικά αποσπάσματα από την παλιά ποιητική της συλλογή που κατέχω, (έκδοση 1999, τίτλος "Πιο πέρα..." εκδόσεις ERGO)
"Και δεν βρίσκω ανάπαυση
στων ριμών τις αγάπες
μηδέ στη μαγεία του νερού
σαν ξέρω
πως όλα κρύβουν
και γω, θέλω τα κρυφά.
Αρκετό το κενό των απτών..."
ΝΙΩΣΕ ΜΕ
Νιώσε με σαν λυπηρή
παραδοχή
μακροχρόνιας χρήσης
της ύλης σου
Νιώσε με σα στηριχτή
κενών ωρών
κι αποτροπέα του Πρώτου
του Κρίματος
Νιώσε με σαν φίλιωση
με το προγονικό
τ' αλάθητο ένστικτο
που ζήταγε Θεούς.
Νιώσε με σα ρίγος
και πύρωμα
και αισθήσεις αναίτιες
και αιτιατές
Νιώσε με σαν φιλόξενο
οικοδόμημα
π' αποπνέει τη ζωή
αυτών που δέχτηκε.
Νιώσε με σαν κρύπτη
που ιερές
σελίδες πολλές ανερμήνευτες
αναμένουν από μένα
να ερμηνευτούν.
Γιατί "εγώ ειμί
το κλειδί των συμβόλων".
Η ποίηση της Ελένης Στασινού είναι γεμάτη εκπλήξεις και κρυφά νοήματα. Αλλά εκείνο που πολύ με συναρπάζει σε αυτήν, είναι μια ποίηση σε απευθείας σύνδεση με τους Θεούς μέσα της, γεμάτη από το ρίγος που ζητάει στο "νιώσε με" γεμάτη από το πάθος της για τα μεγάλα, που δεν είναι άλλα από τη μόνιμη λαχτάρα της για την απόκτηση αυτού "του κλειδιού των συμβόλων" από τον άνθρωπο, της γνώσης και της εναρμονισής του με τον ορατό και αόρατο κόσμο του σύμπαντος, ίσως γιατί μόνο τότε αποκτά το βάρος της μια άλλη ύπαρξη, στη συνείδηση των θνητών ανθρώπων.
Δικές μου ερμηνείες αυτές, δική μου προσέγγιση στην ποίηση της Στασινού, αλλά όχι δικός μου ο πάντοτε μουσικός λόγος της, και εδώ να συμπληρώσω είτε πρόκειται για πεζό είτε για ποιητικό λόγο, μια λαβή που μου δίνει για να το ξαναπώ, είναι τόσο καλό ένα έργο, όσο αυτή η μουσικότητα που το πάλει στην αναγνωσή του.
Το ποίημα-ορατόριο όπως εξέλαβα από την πρώτη του ανάγνωση με τίτλο "το Και της αποκάλυψης"
είναι η πιο εμφανής απόδειξη του ισχυρισμού μου για τη σχέση της με το υπερβατικό, αν και μπορεί να την διακρίνει κανείς σε όλα της τα ποιήματα.
Σας το παραθέτω ολόκληρο παρακάτω. Επειδή δεν θέλω μετά από αυτό να πω τίποτε άλλο, να πω από τώρα πως η Ελένη Στασινού, έχει καταδείξει με τη ζωή και τη στάση της το αξιακό της στάτους, που είναι η αγάπη, η κατανόηση, η συγχώρεση και η πραγματική συμπαράσταση και αλληλεγγύη, ακόμα και προς εκείνους που χωρίς αμφιβολία δεν το αξίζουν.
Γιατί πιστεύει πως ο καθένας μας γίνεται καθρέφτης του άλλου, καθρέφτης ενός μέρους που περιβάλλει ο κόσμος, και σαν τέτοιος καθρέφτης, οφείλει να αντανακλά τη δύναμη της αγάπης και το μεγαλείο της ψυχής μας. Και πιστεύει πως αυτό το μεγαλείο είναι κρυμμένο μέσα στον καθένα μας, φτάνει να αποκτήσει τη γνώση κάποιος για το κλειδί των συμβόλων, ή αλλιώς, για την ανθρώπινη φύση και τον υπέρτατο προορισμό της.
Γουέλ, μόνο ένας ποιητής μπορεί να ζει με τέτοια συναισθήματα μέσα σε έναν τόσο άγριο κόσμο, και το πως το καταφέρνει, με ποιες ασπίδες βγαίνει κάθε φορά από την πόρτα του κι είναι αυτές ικανές να την προστατέψουν, μόνο η ίδια και η μεγάλη της καρδιά το γνωρίζουν.
ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
ΤΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ
ΕΣΕΙΣ
Εσείς, σκλάβοι ταμένοι των σωμάτων σας
Θυσιαστές χριστήκατε εμβρύων νοών
Μη και του Υδροχόου η είσοδος ανατραπεί
Από νέου Ηρώδη θανάσιμη παράλειψη.
Στου αιώνα το καύκαλο αμέριμνοι λάμνετε
Τη κρίση παραβλέποντας την μελλούμενη
Κι ας ουρλιάζει επέλαση το κρυμμένο το φως.
Μ’ ευστροφία καλύψατε τις αρχαίες πληγές
Ουτοπία βαφτίζοντας το γεγονός
Αποστάτες της Ουσίας επικίνδυνοι
Που τα σφάγεια, εκτελεστές ονομάσατε.
ΕΓΩ
Της ερχόμενης αποκάλυψης ο προάγγελος
Σας ταράζω
Μ’ αλυχτίσματα σκύλων
και υαίνων οράματα
αιματόβαφτα.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ
Γιατί είδα
Την απληστία να κοπρίζει τα μάτια σας
Και τους φόνους πως με τη μέθη
Φθηνά εξοφλούσατε
Γιατί είδα
Πανωφόρια τριμμένα τις εποχές
Μ’ απανωγυρίσματα πως φρεσκάρατε
Και σειρά ολιγόχρονες αναγέννησες
Με το λόγο στιλέτο πώς καρφώνατε.
Γιατί είδα
Σε σιγή πως παλεύατε το μυστήριο
Και το εύφορο γέλιο στο γελοίο πως κηδεύατε
Υπερήφανα το σαρκίο σας περιφέροντας
Γιατί είδα
Την αγάπη να βιάζετε με άπληστες πράξεις
Και τις μνήμες στο άμνημο να καταχώνετε
Ολετήρες γεγονότων προφητικών.
Γιατί είδα
Σ’ αδικίες να καλπάζετε τολμηρά
Κι η ζωή σας, της θυσίας την έννοια
Να ντροπιάζει ασύστολα.
Γιατί είδα
Πως στ’ απείρου κωφεύοντας το ψιθύρισμα
Με τη γνώση το Χάος ερμηνεύσατε
Ακινητώντας σε φέρετρα από μπετόν
Σαν το Φως με ταχύτητα φωτός
Σας προσπερνούσε.
Γιατί είδα
Πως δεν χτυπηθήκατε ως τον θάνατο
Με τις επιταγές τις ανώτατες
Χωρίς πίστη, χλωμοί, χολωμένοι
Των μαρτύρων την προσπάθεια ακυρώσατε.
ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ ΕΣΗΚΩΘΗ ΣΤΗ ΘΕΑ
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Ιδρυτών μητροπόλεων ασέλγειας
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Μνημοσύνων σε κίβδηλους ήρωες
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
εκθεμάτων σε μουσεία ρυπαρότητας
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Του αιώνα που εμπαίζει τους επίλεκτους
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Της δόξας που τίμησε πλαστές αυθεντίες
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Ιερών κτερισμάτων που Βαβέλ θεμελίωσαν
Και θυμός εσηκώθη στη θέα
Χαλασμού διαθηκών πυρροσκάλιστων
ΚΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΑ
Κι υποχώρησα
Ας κυλίσατε το αιώνιο της μοίρας σας
Στις περήφανες παρατάξεις των λέξεων
Κι υποχώρησα
Και σας θρήνησα στα μεγάλα σας κρίματα
Σαν Αυτού π’ αγαπώ τα ομοιώματα
Π’ αποδείχτηκαν άνομα και εχθρικά
Κι υποχώρησα
Όταν όρνια Καυκάσεια
Καταφάγαν στα σπλάχνα σας
Λογικές θεωρίες εξισώσεις μαχόμενες
Κι υποχώρησα
Όταν είδα πλεκτάνες και βρόγχους η σιγουριά
Στ’ ασταθή σας ποδάρια να επινοεί
Κι υποχώρησα
Όταν είδα το πολύβουο του αιώνα
Να σπάζει λαβύρινθους Ιερατείων
Όπου μέσα επιπλέατε πανευτυχείς.
Κι υποχώρησα
Όταν είδα στη σύγχιση των μηχανών
Να μετριούνται καταίσχυντα δώματα
Κι υποχώρησα
Όταν είδα σε κάγκελα του μυαλού
Την ευρύτητα να κλείνετε
Κι υποχώρησα
Όταν είδα να κρώζετε σαν πουλιά
Στων νεκρογευμάτων αφημένα την δύσπνοια
ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΑ
Και δοκίμασα με σεισμό και νεροποντή
Και τυφώνες και λαίλαπες και λιμούς
Το Αρχαίο το ρίγος να ξεσηκώσω
Και δοκίμασα με θανάτους ομαδικούς
Και ασθένειες πληθώρα ανίατες
Και δοκίμασα μ’ αποξένωση και βάσανα
να σας σύρω στανικά απ’ τ’ αδυσώπητο
Και δοκίμασα μ’ αγωνία για τ’ αύριο
Την πολύθεη τυραννία να λύσω
Και δοκίμασα τις τύψεις αναμοχλεύοντας
Στων πράξεων την ανάγκη να σπείρω αμφιβολία
Και δοκίμασα μ’ οράματα αφύπνισης
Και μηνύματα που μείναν ανεξήγητα
Λύσεις χερουβικές αντί σπάθα να στείλω
Και δοκίμασα τους φακούς της τυφλότητας
να συντρίψω, με σκλήθρες μυριάδες και φονικές
γιομίζοντας του Κυρίου μου τα σημαδεμένα πέλματα
ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ
Εις μάτην
εκάλεσα προσκλητήριο
Εθνάρχες μωρόσοφοι
Εις μάτην
εδάκρυσα στα παθήματα
προφητών
του αιώνιου καταπατητές
Εις μάτην
εβόησα ανιστάμενος
Ζηλωτές του εφήμερου
Εις μάτην
Κραυγήν τρανήν εκέκραξα
Μαστιγωτές των κατάλοιπων τα
Των ειρηνικών
Εις μάτην
Απήγγειλα δίκην
Παραχαράκτες των νόμων Του
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΑΣ ΛΕΓΩ
Πως θα ‘ρθουν ανέμοι καυτοί
Τις εσοδείες της γης ν’ αλαλιάσουν
Και αίμα σφαγμένων
Θα ρέει στα μάτια σας
Πως θα ‘ρθουν θανάτοι
Δίχως πίστωση χρόνου
Και λαχτάρα τρελή
Τελευταία στιγμή
Για ζωή θα επιδείξετε
Πως θα ‘ρθουν οι αναίμακτοι
Των πνευμάτων πολέμοι
Με κλαγγές να σημάνουν
Την έσχατη έναρξη
Πως θα ‘ρθουν μυριάδες οι προσευχές
Που δε θα προλάβουν
Να ντύσουν τη γύμνια σας
Γιατί κρούστα η λάσπη
στο δέρμα σκληρή
και τ’ αλάτι δακρύων
μοναχά θα εξάλοιφε
Και θα ‘ρθουν ημέρες όπου τα πτώματα
-Χεροβολιές στα χέρια
Αγγέλων θεριστών-
Θα λιχνίζουν τα’ ανώφελο
Αφιόνισμα που δέχτηκαν.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ
Και τότε
Σ’ ιδρώματα φρίκης οικτρά
Άγρυπνοι πόροι θα αριθμούν
Των ολισθημάτων σας
Τον κατάλογο
Και τότε
Κάπνινοι δράκοι
Και γλώσσες φωτιάς
Τους κάθυγρους
Λύκους των ψόγων
ως αέρια
Προς τον Άνω θα ωθούν
Και τότε οι μολύνσεις
Θ’ αποτεφρωθούν
απ’ Αγγέλους που χαιρέκακοι
Την πυρά θα τροφοδοτούν.
ΚΑΙ ΘΑΝΑΙ
Και θα’ ναι κρανία
Κι αρμοί ξεκλείδωτοι
Οι πεταμένες κνήμες
Και τα μυαλά.
Και θα ναι τα φύλα
Που ηγεμόνευαν
Και τα μάτια
π’ απ’ το λίπος βιάστηκαν
της ασχημοσύνης
στην λαιμαργία κοράκων
βορά απλωμένη.
Και θα ναι γυμνά τα οστά
Κρόταλα φρίκης
Ποτάμια τα αίματα
Κι οι γλώσσες θα πλέουν
Που αυθαδίαζαν.
Και θα ναι Σταυρωτές
Και εκατόνταρχοι
Ολέθριοι σκελέθρων σωροί
Και θα ναι κρωγμοί
Και τριγμοί και κραυγές
Τα διέξοδα
Π’ αδιέξοδα στην δικαίωση
Θα πάψουν.
ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ
Κι Εκείνος θα ρίξει δοξάρια σπαθιά
Τις μουσικές τις αντοχές να τραυματίσουν
Που μελωδίες στους ταπεινούς
Στους άλλους, πόνος και αίμα και κώφωση
Κι Εκείνος θα κάνει τους τριπλοκάμπανους
Άγριους ήχους ξόμπλια σε λόγια βυζαντινά
Φτερούγινοι τρούλοι να τ’ αντηχούν
Κι Εκείνος θα ρίξει χαλκόφωνες σάλπιγγες
Την φωτοπλημμύρα σε τάξη να θέσουν
Κοσμοποίηση δεύτερη κι άσαρκη
Οπού η δόξα σ’ Αυτόν θα αποδίδεται.
Κι Εκείνος θ’ ανοίξει επτά στερεώματα
Με κλίμακα σε νι ανάστροφο
Που η κόψη του θ’ αγγίζει τ’ ασύνορο
Και τάγματα άπειρα τις βακέλινες πτήσεις
Και τα νεύρα τα πλαστικά του αιώνα θα κάψει
Γιατί αυτός εστί ο Πρώτος και ο Έσχατος.
Και θ’ ακουστεί το ΔΟΞΑ και σύμπασα
Η πλάση θα υμνωδήσει καθώς
Στην πρώτη την κοσμοποίηση.
Στο τέλος κάθε ανάρτησης θα βάζω και το λινκ της μουσικής που αφιερώνω στον κάθε καλλιτέχνη ή που τον αφορά. Αυτό γιατί θα κοπούν από το μέιν οι πολλές μουσικές. Κάθε φορά θα παίζει η μουσική του τελευταίου ποστ.
https://www.youtube.com/watch?v=oW_7XBrDBAA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου