Ο Ζαχαρίας Καλουδάς είναι ένας παλιός καλός φίλος μου με τον οποίο είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια καθώς ζούσε στο εξωτερικό. Πρόσφατα επέστρεψε και τον συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση. Τα είπαμε βιαστικά, μεγάλη η χαρά και η συγκινησή μου ήταν, ανταλλάξαμε τηλέφωνακ αι email και του υποσχέθηκα ότι θα του στείλω την ποιητική μου συλλογή με αφιέρωση όταν εκδοθεί. Δεν έχει facebook και νομίζω δεν σκοπεύει να αποκτήσει ποτέ.
Το γεγονός ότι ασχολήθηκε με το βιβλίο μου και μου έγραψε αυτές τις σκέψεις, με τιμά και με χαροποιεί ιδαίτερα. Είναι η πρώτη κριτική που διαβάζω γι' αυτό, αλλά και μια γνώμη του για μένα που με κάνει να ντρέπομαι λίγο για τα τόσα που λέει και πιστεύει καθώς δεν ξέρω αν είναι όλα αλήθεια, καθώς μου φαίνεται επηρεασμένος από τις μνήμες που κρατά από μένα και την φιλία μας. Τέλος πάντων. Νομίζω πως δεν πρόκειται να πάρω άλλη κριτική από κανέναν, καλή η κακή, γι' αυτό και τη βάζω εδω πέρα να υπάρχει να μπαίνω κατά καιρούς να τη βλέπω και να παίρνω τα πάνω μου, ελπίζοντας πως σε ότι με αφορά ως άνθρωπο τουλάχιστον, δεν έχει πέσει τελείως έξω.
ΥΓ. Άσχετα από την εντύπωσή του για τα "Κόκκινα φεγγάρια", ο Ζαχαρίας Καλουδάς έχει σπουδάσει κριτική λογοτεχνίας με μεταπτυχιακό στο Λονδίνο όπου έζησε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια. Έχει κι αυτό τη σημασία του νομίζω...
23/03/2025
Ελένη μου. Η ποιησή σου είναι μια ανοιχτή πρόσκληση σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος, αγωνία και ομορφιά. Η φωνή σου επιμένει να αναζητά την αλήθεια μέσα από την απλότητα του λόγου και τη δύναμη της εικόνας. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό στους στίχους σου, τίποτα που να βαραίνει το νόημα χωρίς σκοπό. Η λιτότητα γίνεται εργαλείο ακριβείας, κόβει σαν λεπίδα και ταυτόχρονα τυλίγει τον αναγνώστη σε μια τρυφερή αγκαλιά. Κουβαλάς την αγωνία ενός ανθρώπου που δεν συμβιβάζεται. Τα θέματα σου είναι βαθιά κοινωνικά, πολιτικά, ερωτικά, υπαρξιακά. Δεν είναι ιδανικός ο κόσμος σου, αλλά ούτε και καταδικασμένος. Κάθε ποίημα είναι ένας αγώνας, μια προσπάθεια να φωτιστεί το σκοτάδι χωρίς να το αρνηθεί, να αναδειχθεί η ελπίδα χωρίς να γίνει ψευδαίσθηση. Αυτή η ισορροπία είναι που κάνει την ποίησή σου τόσο έντονη, επιδραστική δεν είναι υπερβολή να πω.
Χρησιμοποιείς τις λέξεις με ακρίβεια, δεν είδα φλυαρία, αλλά με μια εσωτερική μουσικότητα που τις κάνει να αντηχούν μέσα στον αναγνώστη. Κάθε ποίημα σου μοιάζει με χτύπο καρδιάς, ρυθμικό, αποφασιστικό, γεμάτο ένταση. Το ζεις το έργο σου, το παλεύεις, γίνεται ένα μαζί του. Κάθε λέξη είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πάλης, μιας διαρκούς αναμέτρησης με την πραγματικότητα και τη γλώσσα.
Η βαθιά σου ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο δεν σ' έχει εγκαταλείψει στιγμή από τη μέρα που σε γνώρισα και δεν είναι μια αφελής προσδοκία, ούτε μια ρομαντική εμμονή που έμαθες να ζεις με αυτήν, αφού αυτή σου έδωσε το κουράγιο και την έμπνευση να συνεχίσεις, αντιμετωπίζοντας τις αντιξοότητες της ζωή σου με το βλέμμα στραμμένο σ' αυτό τον καλύτερο κόσμο. Ανέκαθεν αντιμετώπιζες τις ατέλειές του σαν ένας πολεμιστής που δεν φοβάται να πληγωθεί στη μάχη. Θυμάμαι εκείνη τη φορά που μου είπες, "δεν θέλω την δεξιοτεχνία σου, το αίμα σου θέλω" και είχαμε τόσο γελάσει καθώς σε αποκάλεσα βαμπίρ. Κι όμως Ελένη, αυτά τα λόγια σου δεν τα ξέχασα ποτέ, σε κάθε βιβλίο που άνοιξα, σε κάθε φράση, έψαχνα το αίμα του ποιητή. Έχεις ως άνθρωπος κρατήσει την απλότητα και τον ενθοθσιασμό ενός μικρού παιδιού, κι αφέλεια και άγνοια της ψυχής και της σκέψης σου μεγάλη θα ήταν, να σε χαρακτήριζε κάποιος αφελή. Απλώς έχεις επιλέξει να πιστεύεις στον άνθρωπο βγάζοντας απέξω κάθε πικρή σου προσωπική εμπειρία. Ο ενθουσιασμός σου για το αύριο συνυπάρχει με τη γνώση του σήμερα και γι’ αυτό η ποίησή σου δεν είναι ούτε ωραιοποιημένη ούτε παραδομένη στη μελαγχολία. Είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη δύναμη, ακόμα κι όταν αυτή μοιάζει εύθραυστη, ακόμα κι αν εσύ μοιάζεις εύθραυστη. Γράφεις κορίτσι μου με έναν τρόπο που δεν επιτρέπει σε κάποιον να μείνει αμέτοχος. Πάλι δεν ξέρω, ίσως έτσι να νιώθω εγώ τη γραφή σου γιατί ξέρω από ποιο βάθος σου πηγάζει. Γι' αυτό και λέω πως τα ποιήματά σου δεν προσφέρονται για μια παθητική ανάγνωση, απαιτούν τη συμμετοχή. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, με τις επιθυμίες και τους φόβους μας οι καθρέφτες σου. Αλλά δεν μας αφήνεις με την απόγνωση καθώς στα ποιηματά σου ακόμα και στα πιο απαισιόδοξα, κρύβεται μια σπίθα ελπίδας , μια υπενθύμιση ότι ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, τα κόκκινα φεγγάρια της ποίησής σου εξακολουθούν να φωτίζουν τον δρόμο. Ξέρω πως αυτή δεν είναι μια αντικειμενική κριτική είναι η εντύπωσή μου από το βιβλίο σου ως αναγνώστης, και ως παλιός φίλος σου που γύρισε πίσω από την ξένη, αναζητώντας παλιούς φίλους και χαμένα όνειρα. Η τύχη σε έφερε μπροστά μου ξανά, για να διαπιστώσω με χαρά πως ο χρόνος άφησε ανέγγιχτη τηνσκέψη, τα συναισθηματά σου, τη γραφή, τη μορφή σου την ίδια. Δηλαδή μια σπίθα ελπίδας "για τον κόσμο που ανελέητα αλλάζει", κι αν τίποτα δεν έχεις όπως το γράφεις να δώσεις στη ζωή σου, καθώς σου ζητά καινούργιες μνήμες και τραγούδια χαρούμενα, υπάρχουν κάποια πράγματα σ' αυτόν που δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι σαν εσένα που τον κρατάνε όρθιο! Να είσαι πάντα γερή Λενιώ μου και να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις...
Με την αγάπη μου
Ζαχαρίας.
Για το soundforwords Ελένη Μπάλιου https://herinna2.blogspot.com/p/blog