ΜΙΧΑΛΗΣ Κ. ΓΡΙΒΕΑΣ-ΦΑΡΟΣ ΣΚΙΩΝ/ The road (Havasi)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΡΙΒΕΑΣ

ΦΑΡΟΣ ΣΚΙΩΝ

Νουβέλα

* Στα δύο video διαβάζω τα αποσπάσματα: ΟΦΑΝΙΗΛ (μιλάει, αφηγείται ο ένας) και ΜΟΡΑΝΑ (μιλούν, αφηγούνται οι οκτώ).

Όση ώρα διάβαζα τη νουβέλα του Μιχάλη Γριβέα "Φάρος Σκιών", με βρίσκανε μυρωδιές θαλασσινού ιωδίου, αλλά και όλα τα αρώματα στις θύμησες της ελληνικής γραφής, καθώς η πέννα του σε παραπέμπει σε αυτά και στις μορφές, αυτές που με τη συγγραφική τους ιδιαιτερότητα, άφησαν το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο στο χρόνο. 

Δεν ήταν καν σκέψη, ήταν αίσθηση καθώς αφέθηκα στη γλαφυρότητα της αφήγησής του και σύντομα, πολύ σύντομα, στην ταύτισή μου με τον ήρωά του. 

Στο blog αυτό εδώ, παρουσιάζω συνήθως ποιήματα και ποιητές. Όμως το ίδιο το blog έχει από την αρχή στοχεύσει στη μουσικότητα της λέξης. Στο δρόμο ανακάλυψα και την ποιητικότητα της κίνησης, και άρα τη μουσικότητα της εικόνας. Φαίνεται πως όλ' αυτά αποτελούν παραμέτρους μια ευρύτερης καλλιτεχνικής οντότητας που συνδυάζει σώμα, κίνηση, μουσική και λέξεις. Δεν ξέρω πως τη λένε, υπάρχει όμως, είναι εκεί τη βλέπουμε όλοι κι όταν συμβαίνει η ευτυχής συγκυρία της συνύπαρξης αυτής, μιλάμε για ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα. 

Ο Μιχάλης Γριβέας μου έστειλε τα κύματα, την αγριεμένη θάλασσα, τη μοναχική μουσική της ψυχής, μου ξύπνησε αισθήματα οργής, θύμησες αντίστασης, πήγε τον ήρωά του μέχρι το τέλος στην ασυμβίβαστη επιλογή του, στο -μη παρέκει- με μόνη δυνατή κατάληξη το θάνατο. Αλλά ο ήρωας αυτός, ο στασιαστής ο επαναστάτης, ο αρνητής της ομαδοποίησης και της συγχώνευσης, ο οραματιστής της δραπέτευσης του ηλεκτρονίου από τον πυρήνα του, αυτός ο ήρωας, σε καμία περίπτωση δεν διεκδίκησε τη θέση του Θεού, δεν κοντραρίστηκε μαζί του, δεν τον αμφισβήτησε, και δεν τον συσχέτισε με τους υπόλοιπους πιστούς, συνεπιβάτες του πλοίου που εγκατέλειψε, πριν βυθιστεί. Αντίθετα το θρησκευτικό αίσθημα γίνεται εντονότερο καθώς οι συνθήκες του δυσκολεύουν κι άλλο, καθώς βλέπει τη ζωή του να κρέμεται από μια κλωστή, η επίκληση φτάνει στα χείλη του με σπαρακτικό τρόπο, η αδυναμία του σώματος τον υποτάσσει στην ανώτερη δύναμη, στην οποία έχει ακουμπήσει τις τελευταίες του ελπίδες για επιβίωση. 

Ο ήρωας του Μιχάλη Γριβέα το μόνο που επιθυμεί είναι να γλυτώσει, αν όχι τη ζωή του την ίδια, την ψυχή του από τον καταναγκασμό της ομαδικής βούλησης. Παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για να κρατηθεί στη ζωή με την ίδια μανία που παλεύει για να ξεφύγει από τους διώκτες του, είναι ένας διπλός και άνισος αγώνας. Ένας αγώνας που δεν γίνεται να ακολουθήσει μέχρι το τέλος χωρίς την παρουσία ενός συμμάχου. Πραγματικού η φανταστικού, ο σύμμαχος του ενός απέναντι στους οκτώ που τον καταδίωκαν, ήταν ο ίδιος ο θεός που αυτοί πίστευαν πως εκτελούν τις εντολές του. 

Εδώ φαίνεται καθαρά η αντίθεση του συγγραφέα με το εκκλησιαστικό πρότυπο, η άλλη μετάφραση του βούλησης του Κυρίου, που είναι συνυφασμένη με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Και η ουτοπία του ήρωά του, βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η έννοια του επαναστάτη τελικά δεν έχει κτήτορες ιδεολογικούς. Είναι η αντίθετη σε οποιοδήποτε κατεστημένο συνείδηση, που αρνείται την πολτοποίησή της για χάρη του συνόλου. Είναι το γενναίο "Όχι" απέναντι σε κάθε ανεξερεύνητο "πιστεύω". Το "Όχι "ως μόνος τρόπος αντίστασης στον αφανισμό της μονάδας και λίγο πιο πέρα, απέναντι σε κάθε δοσμένο δόγμα και προκατάληψη, έξω από το μαντρί της ομοιογένειας, έξω από το κάδρο.

Γι' αυτό ταυτίστηκα μέχρι τα μπούνια με τον ήρωά του τον ένα κι όχι με τους διώχτες του, Ιαβέρηδες της ανθρώπινης βούλησης. Ακόμα κι επειδή, η δική μου σχέση με το θείο, είναι εξίσου μια τελείως προσωπική υπόθεση. 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και τα αρώματα της γλώσσας που έλεγα πιο πάνω. Τα περάσματα απ' όλες τις εποχές του γραπτού λόγου για να καταλήξουν μέσα στο Φάρο Σκιών, σαν πεζογραφημένη ποίηση συχνά, με λέξεις που χορεύουν σαν νεράιδες γύρω μας, με εικόνες εκπληκτικές που η κάμερα της σκέψης του  έχει συλλάβει. Να και γιατί μίλησα για συνύπαρξη ποίησης, εικόνας, μουσικής, κίνησης. Γιατί στο βιβλίο αυτό του Μιχάλη Γριβέα, βλέπεις, διαβάζεις, ακούς, αισθάνεσαι, κινείσαι. 

Είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω το Μιχάλη με τη συντροφό του Μανίνα στην παρουσίαση του δικού μου βιβλίου, στο δημαρχείο της Καισαριανής πρόσφατα, και τη χαρά να παραβρεθώ κι εγώ στην δική του παρουσίασή. Ένα επιτελείο αξιόλογων συντελεστών πλαισίωσε υπέροχα τη βραδιά, με ομιλίες και μουσική που ξεπροβόδισαν το βιβλίο του στο ταξίδι του προς τον τελικό του προορισμό, που είναι οι αναγνώστες. Ήταν ένα πολύ όμορφο και σε διάφορα σημεία, συγκινητικό μέσω της μουσικής και του λόγου ξεπροβόδισμα. Του αξίζει σαν βιβλίο και μια ανάλογη διαδρομή και δικαίωση μέσα στο χρόνο. Εύχομαι να τη βρει και να γίνει φάρος στις ψυχικές θαλασσοταρχές των αναγνωστών του. Καλοτάξιδος ο "φάρος" σου Μιχάλη μου. 

Διαλεγμένα αποσπάσματα από τη νουβέλα. (Είναι λίγα γιατί υπάρχουν και οι δυο αναγνώσεις από το βιβλίο στα βίντεο)

Ο ένας. 

"Εκείνοι με καλούσαν κοντά τους για να μην πνιγώ., αλλά εγώ ήξερα πως το μόνο που θα κέρδιζα ακολουθώντας τη μοίρα τους, αν γλίτωνα τώρα από τον υγρό τάφο, ήταν ένα χωμάτινο κιβούρι γεμάτο σκουλήκια που θα κατέτρωγαν το κορμί μου. Τίποτα πιο σίγουρο στον κόσμο δεν υπήρχε από το προδιαγεγραμμένο τέλος, το οποίο προσκυνούσαν και ευλογούσαν σαν θεϊκό κισμέτ. Μου ζητούσαν να γίνω ο ένατος της κομπανίας τους… Ιδού η αποθέωση της μοιρολατρίας!

Όχι, προτιμούσα να με ρουφήξει η απύθμενη αγκαλιά του Ποσειδώνα μετά από τιμημένη μάχη μαζί του, παρά να παραδοθώ στην οκνηρή υποταγή των άλλων οκτώ στον Πλούτωνα. Εγώ δεν ήρθα σε τούτον τον κόσμο, όπως αυτοί για να διαβάσω απλά τους δεδομένους νόμους του. Ήρθα, για να τους αλλάξω! Θα πάλευα μονάχος για το καινούργιο, το άγνωστο.

Οι οκτώ

«-Δε δικαιούμαστε να τον αφήσουμε στην πλάνη του. Χρωστάγαμε, στο όνομα της κοινής λογικής, να τον συνεφέρουμε. Να του αποδείξουμε ότι το υπερφίαλο «εγώ» του πρέπει να υποταχτεί στο σώφρον «εμείς»

 

Οι οκτώ (αλλού)

"Πόσο να αντισταθεί στον χάρο που καραδοκούσε όπως ο λύκος τα πρόβατα, να κατασπαράξει όποιον είχε την ατυχία -ή την καταστροφική έμπνευση- να ξεκοπεί από το κοπάδι…Κι εκείνο το απόκοσμο φως στο βάθος απάντηση είναι; Μήπως φωτίζοντας τον βέβαιο πνιγμό του μας τιμωρούσε που δεν τον εμποδίσαμε με τη βία, αναγκάζοντάς μας σαδιστικά να μη χάσουμε ούτε μια τραγική λεπτομέρεια; Ή πάλι μας δείχνει το δρόμο από εδώ και πέρα; Μήπως είναι μια «άνωθεν» προσταγή να κυνηγήσουμε το απολωλός πρόβατο, ώστε να του δώσουμε άλλη μια ύστατη ευκαιρία να σώσει την ψυχή του; Ό,τι και να ήταν -καντήλι εκκλησιάς, φάρος ή λαμπράδα-  οφείλαμε να τρέξουμε ξοπίσω του. Να προφτάσουμε τον φουκαρά, να τον αρπάξουμε από τη μοναχική του μοίρα και να τον επαναφέρουμε στο κοινό μας πεπρωμένο.

………..

Οι κίνδυνοι που περνούσαμε ζύγιζαν λιγότερο από το τρόπαιο της επανάκτησης του «χαμένου» ένατου και την επαναφορά στου στην κοινή μας κοίτη. Δεν μας λύγισαν ούτε δυο ακόμα ανατροπές και ο απαίσιος τριγμός που θρυμμάτισε, σμπαραλιάζοντας τελείως το γυάλινο κουβούκλιο της καμπίνας μας. Με την τελευταία προσευχή στο στόμα, να ευοδωθεί ο αγώνας και να σμίξουμε πάλι με τον «αντάρτη», σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μας και το νερό μας υποδέχτηκες στα κατάβαθά του!"

 

Ο ένας:

Χριστέ μου, γιατί διάλεξες εμένα να δώσω την ατελεύτητη μάχη μαζί τους; Ή μήπως τούτη η μάχη δεν έχει στόχο να νικήσω τους ίδιους, αλλά να άρω την κατάρα που εκτόξευσε ο πατέρας σου στους προπάτορές τους; Μπας και αυτός ο σκληρός αγώνας είναι η δική σου υπογράμμιση ότι δεν αρκεί ένα ρεσάλτο για να ξεφύγω από την πατρογονική τους καταδίωξη; Είναι μήπως μια ακόμη μάχη που προστάζεις να δώσω με δαύτους, για να σε πείσω ότι ποτέ, με τίποτε, ό,τι και να μου συμβεί, δεν θα συμβιβαστώ με την ειμαρμένη τους;

 

Οι οκτώ:

"Δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Αυτό ισοδυναμούσε με την καταδίκη του, αφού εκείνος αδυνατούσε να καταλάβει ότι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας ήταν να μοιραστεί την τύχη του μαζί μας. Η μοναχική του πορεία ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Έπρεπε να τον σταματήσουμε πάση θυσία.

"-Πάση θυσία;" μουρμούρισε ντροπαλά μια από τις κοπέλες της συντροφιάς μας.

"-Πάση θυσία, χωρίς αμφιβολία", απάντησε χωρίς χάσιμο χρόνου ένας από τους άντρες."

Βιογραφικό του δημιουργού

Ο Μιχάλης Γριβέας του Κωνσταντίνου είναι συγγραφέας, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα και κατοικεί στην Αγία Παρασκευή Αττικής. Είναι παντρεμένος με τη Μανίνα Μπαζαίου και πατέρας του Κωνσταντίνου και της Χρυσάνθης.

Σπούδασε στο τμήμα Τοπογράφων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Περιφερειακής Ανάπτυξης (χωροταξίας) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα.

Εργάστηκε ως μελετητής Τοπογράφος μηχανικός – χωροτάκτης. Δραστηριοποιείται κοινωνικά από φοιτητής μέχρι σήμερα.

• 11 έργα του (2 μυθιστορήματα, 2 νουβέλες & 7 διηγήματα) έχουν βραβευτεί σε ισάριθμους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, αποσπώντας 4 Α΄ βραβεία.

• Έχουν παιχτεί 3 θεατρικοί μονόλογοι με βάση διηγήματα ή αποσπάσματα βιβλίων του.

• Το διήγημά του «Ανελκύστε τη Σελήνη» έχει γίνει ραδιοφωνικό Audio.

• Λαμβάνει μέρος ως κριτής σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Προηγούμενα βιβλία του:

• «Λίλιθ και Λασθινία», μυθιστόρημα, 2020, εκδοτικός οίκος «ΕΛΚΥΣΤΗΣ».

• «Ανελκύστε τη Σελήνη», συλλογή διηγημάτων, 2019, εκδοτικός οίκος «ΙΩΛΚΟΣ».

• «Άκρον», μυθιστόρημα, 2016, εκδοτικός οίκος «ΙΩΛΚΟΣ».

• «Ο θεός της ρουλέτας», μυθιστόρημα, 2015, δεύτερη έκδοση 2018, εκδοτικός οίκος «ΙΩΛΚΟΣ»

• «Η γυάλα», μυθιστόρημα, 2014, εκδοτικός οίκος «ΙΩΛΚΟΣ».

https://biblionet.gr/

Για το soundforwords, Ελένη Μπάλιου

Ειδικό αφιέρωμα, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΚΙΚΑΣ/ The show must go on - Queen

Ένας πρωταθλητής της ζωής

Φαρμακοποιός, αθλητής, μουσικόφιλος, εραστής της τέχνης και του ωραίου, αρνητής της άμορφης συμπαγότητας της μάζας και της πεζής καθημερινότητας, σκακιστής, ταξιδευτής του ονείρου.

Αυτός είναι ο Θανάσης Γκίκας, γεννημένος στην Ηλιούπολη Αττικής, πριν από εξήντα ένα χρόνια, που μόνο ημερολογιακά τον αφορούν.

Ο Σάκης, κέρδισε προχθες στις 29/05/22 το χρυσό μετάλλιο στους Πανελλήνιους Αγώνες Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης με αμαξίδιο. Είχε μόνο μία εβδομάδα στη διάθεσή του για να προπονηθεί, από τη στιγμή που δήλωσε συμμετοχή στους αγώνες αυτούς. Και εξαιτίας της πανδημίας δεν είχε την ευκαιρία να προπονηθεί παρά ελάχιστες φορές σποραδικά. Πως λοιπόν τα κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο που δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει με σκληρές προπονήσεις επί σειρά ετών πριν; Το χρυσό στο ατομικό πάντα, γιατί στο διπλό έχει στεφθεί νικητής μαζί τον συμπαίχτη του Χρήστο Φράγκο, το 2018

https://runnfun.gr/chryso-metallio-gia-toys-gkika-fragko-sto-panellinio-protathlima-epitrapezias-antisfairisis-amea/

Κι ενώ για τους περισσότερους αποτελεί πραγματική απορία το ερώτημα αυτό, για όποιον σκεφτεί μια δεύτερη φορά την προσωπικότητα και τη διαδρομή του Σάκη στη ζωή, δεν χωράνε τέτοιες απορίες. Γιατί από τα πρώτα της ζωής του, έδωσε τη μεγάλη μάχη με το πεπρωμένο του και βγήκε νικητής. Η μάχη αυτή δεν τον άφησε χωρίς τραύματα. Όμως ο Σάκης αποδείχτηκε ένας πραγματικός δια βίου πολεμιστής, που δεν δέχτηκε ούτε στιγμή να μπει στο περιθώριο ως άπρακτος βετεράνος. Πάλεψε με  τους δαιμονές του και τις σκληρές του συνθήκες, απαιτώντας το αυτονόητο που απαιτούμε όλοι, την ίση μεταχείριση μεταξύ των ανθρώπων, κέρδισε κι έχασε μάχες, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Καταξιώθηκε κοινωνικά με όλους τους τρόπους και αποτελεί το πολύτιμο υγιές μέλος μιας κοινωνίας ανίκανης να βρει τα βήματα και την ταυτοτητά της. Ο Σάκης είναι εκεί για να της δείχνει το δρόμο, ακούραστος, αγέραστος, με τις ευαίσθητες αντένες του να συλλαμβάνουν κάθε κακώς κείμενο, αισιόδοξος, με το χαμόγελο πάντα χαραγμένο στα χείλη του, παράδειγμα προς μίμηση για την κάθε μεμψίμοιρη και πεσιμιστική ύπαρξη, φωτεινός σαν ήλιος. Γιατί έχει κάνει πράξη στη ζωή του τα λόγια του τραγουδιού «the show must go on»

Και φέτος, ήρθε η στιγμή να γευτεί τη χαρά της ανταμοιβής, για τα τόσα χρόνια ιδρώτα, προπονήσεων, αγώνων, μέσα στις αίθουσες της επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Ένα χρυσό στους πανελλήνιους αγώνες. Ένα μετάλλιο που μόνο οι πολύ σκληρά προπονημένοι αθλητές μπορούν κατακτήσουν σε οποιοδήποτε άθλημα, αθλητές σαν τον Σάκη που δεν το βάζουν κάτω και δεν τους πτοούν οι απογοητεύσεις. Η διαφορά βρίσκεται μόνο, στο ότι εκείνος, είναι παρών σε κάθε αγώνισμα που απαιτεί τον συνδυασμό του πνεύματος και της φυσικής κατάστασης, είτε πρόκειται για τις αίθουσες του ping pong, είτε για το σκάκι, είτε για τον στίβο της ίδιας του της ζωής.

Εύγε λοιπόν πρωταθλητή Θανάση Γκίκα, δικέ μας Σάκη, για το κατόρθωμα σου αυτό, αλλά κυρίως, γι’ αυτό που είσαι και ήσουν πάντα, και που δεν θα μπορούσε να καταλήξει αλλού, πέρα από αυτή την σημαντική μεν, μικρότερη της αξίας σου δε, επιβράβευση.

Ηλίας Παπακωνσταντίνου / Θέλμα Καραγιάννη "ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ" (Σε ποίηση Ηλία Παπακωνσταντίνου)

 

Αφιέρωμα

Ηλίας Παπακωνσταντίνου

Γνωρίστηκα με τον Ηλία Παπακωνσταντίνου πριν από μερικά χρόνια όταν λόγω της ιδιοτητάς του ως αντιπρόεδρος της Π.Ε.Λ του τηλεφώνησα για να τον ρωτήσω τις απαραίτητες  προϋποθέσεις, για να γίνει κανείς αποδεχτός ως μέλος του συλλόγου. 

Ο Ηλίας μου έδωσε τις πληροφορίες, εγώ είχα τις προϋποθέσεις, κατέθεσα τα βιβλία μου στη γραμματεία και έγινα μέλος. 

Από τότε και μετά ξεκίνησε να χτίζεται μια υπέροχη φιλία που έως τα τώρα, τρία χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι έχουμε "έτοιμο για κατοίκηση, τον πρώτο της όροφο".  

Πέρα από τ' αστεία όμως, ο Ηλίας αποδείχτηκε ένας υπέροχος φίλος, συνεργάτης, άνθρωπος της δημιουργικής πρωτοβουλίας και της προσφοράς. Ανήκει στην κατηγορία των givers , κι όλα αυτά τα κατάλαβα με τις δια ζώσης συναντήσεις μου μαζί του, πολύ πριν διαβάσω δικό του ποιητικό έργο, ή ακούσω τα τραγούδια του. Τα τραγούδια του ήταν ο πιο γρήγορος κι εύκολος τρόπος για την πρώτη μου επαφή με το στίχο του κι άρχισα να τα ψάχνω στο youtube και να τα ακούω. Με το θάρρος της γνωριμίας που όλο και περισσότερο έδενε, ο Ηλίας μου έστειλε και μερικά ακυκλοφόρητα να ακούσω, τραγούδια πάντοτε, πολλά από αυτά ήταν μελοποιημένη ποίηση. Μέχρι που αξιώθηκα να κρατήσω στα χέρια μου και βιβλίο του, και εκεί είδα το εύρος της ποιητικής του δύναμης, έμπνευσης, με λίγα λόγια το συγγραφικό εν γένει ταλέντο του ποιητή. Ήταν σα να τον ανακάλυπτα για δεύτερη φορά. Ένιωσα πολύ τιμημένη από την ευλογία της φιλίας του, πολύ υπερήφανη και χαρούμενη για τον τίτλο αυτής τιμής, "φίλη". 

Εδώ θα μιλήσω για τον ποιητή Ηλία Παπακωνσταντίνου και το έργο του. 

Ο Ηλίας, αγροτεύει την ψυχή του αλλά και τις ψυχές όλων μας. Και είναι μια πράξη αυτή που κρατάει δεκαετίες, γιατί έτσι έχει μάθει να υπάρχει, έτσι μπορεί μόνο να υπάρχει, ως άνθρωπος που δεν σταματά να σκάβει στις μνήμες, να περνάει στο σώμα και τη σκέψη του τις οδύνες, να την περνάει την ψυχή αυτή μέσα από, και πάνω από το χρόνο στην ιστορία των ανθρώπων που μαζί τους αυτή συμπορεύτηκε...καθώς επιστρέφει στους τόπους τους για να ζήσει τα γεγονότα ως αυτόπτης μάρτυρας, καθώς καταγράφει πάνω της, με το καρφί της μνήμης τις σκηνές, τις εικόνες, τα γεγονότα. Κι αυτό αφορά όλες τις θεματολογίες του, όλα τα έργα του, κάθε τόπο που το μάτι της ψυχής αυτής ακούμπησε πάνω του, κάθε λυγμό και γέλιο που το αυτί της άκουσε. 

Στο βιβλίο του "Ασία μου Μικρά", διαπραγματεύεται τη Μικρασιατική καταστροφή, μ' έναν τρόπο σπαρακτικό. Είναι ο καπνοπαραγωγός,  ο στρατιώτης, ο Έλληνας, το Αρμενάκι, ο φιλήσυχος γείτονας Τούρκος, ο ιδιοκτήτης του αλόγου που έμεινε πίσω εκεί...

Είναι ο καημός ο ίδιος για τις πόλεις και τους ανθρώπους που χάθηκαν, είτε που ξεριζώθηκαν σε ένα μέρος εχθρικό, σε μια μάνα αφιλόξενη. Τα ποιήματα πεζογραφημένα ή έμμετρα στο βιβλίο αυτό του Ηλία Παπακωνσταντίνου, είναι όπως λέει κι ο ίδιος, "το χθες με τις απίθανες στιγμές που ξανάρθε, με πήρε από το χέρι κι άρχισα να ωριμάζω μέσα του, μου είπε, του είπα και οικοδομήσαμε το χρέος της ανάμνησης". 

Ένα χρέος λοιπόν. Ένας φόρος τιμής σε αυτά και αυτούς που χάθηκαν, σε αυτά και αυτούς που κουβάλησαν σε αυτήν εδώ τη χώρα  τον πολιτισμό, μοναδική τους αποσκευή, για να ξεκινήσει να φυτρώνει και να μεγαλώνει το δέντρο του μέσα της, να της θυμίσουν με καρτερία δεκαετιών τι έχασε μέσα στη λήθη της, να της δείξουν το δρόμο ξανά για  τη δημιουργία, την ευημερία, την αποδοχή που μόνο με αυτήν μπορεί να χτιστεί πραγματικά  πολιτισμός και πρόοδος. 

Ο ποιητής συμπάσχει, δοξάζει, νοσταλγεί  και ευγνωμονεί μέσα από αυτό το έργο του,  το μικρασιατικό στοιχείο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας έμμεσης απολογίας, μιας ελληνικής συγγνώμης που κανείς μέχρι τώρα δεν είχε το θάρρος ή την παλικαριά να ξεστομίσει προς αυτό. Συντετριμμένος από τις τύχες των ανθρώπων της επόμενης μέρας του τότε, από τον θρήνο της ψυχής τους, από τη συνύπαρξη της καθημερινότητας τους με τη λαχτάρα της επιστροφής. 

"Δεν δικαιούμαι να μην ανήκω εκεί που ποτέ δεν γεννήθηκα, γιατί με την καρδιά, του εκεί, ανασαίνω". 

Συνέχισε να ανασαίνεις Ηλία μου. Γιατί με το αίμα της πέννας σου και το "εκεί" της δικής σου ψυχής, ανασαίνουμε κι εμείς!

Βιογραφικό

Αυτό που παραθέτω εδώ,  είναι γραμμένο στο βιβλίο του "Ασία μου Μικρά", 

Γράφει λοιπόν ο ίδιος.

"Γεννήθηκα στη Δεσφίνα Φωκίδας την άνοιξη στις 8 του Απρίλη. Η ομορφιά και η αγριάδα του τόπου, η θάλασσα και το βραχώδες τοπίο, μαζί με τους Δελφούς λίγο πιο πέρα, διαμόρφωσαν τον κόσμο μου. 

Από μικρή ηλικία γεννιόντουσαν ποιητικές ιδέες στη σκέψη μου και όσο περνούσε ο καιρός, φύτρωναν μέσα μου. Στην ποίηση υπάρχει η αλήθεια και η λύτρωση, ακόμη, ο υπερπραγματισμός που έρχεται άξαφνα να σώσει τις στιγμές μας, από εκεί που δεν το περιμένουμε. Οι λέξεις μέσα στο χρόνο ή το άχρονο, έγιναν ποιητικές συλλογές, τραγούδια, μυθιστόρημα, θεατρικός λόγος, διήγημα, παραμύθι, μουσικοποιητικές εκδηλώσεις. Κοιτώ στα μάτια της αντιξοότητες της αιωνιότητας, το δίκαιο, την αγάπη και το φως και τους μιλώ με ποίηση. 

Η σύμπλευση με τους ανθρώπους της τέχνης και γενικότερα, θέλω να έχει ουσία και ένα ισχυρό αποτέλεσμα για δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο, μακριά από εγώ, εσύ, επιτηδευμένο λόγο και ανούσια περιττά υλικά αγαθά. Γι' αυτό οι συνεργασίες μου είναι πολύ σημαντικές για την επίτευξη δημιουργικού χρόνου και αποτελέσματος στο Εμείς". 

Δείγμα της ποιητικής γραφής του από το βιβλίο του "Ασία μου Μικρά" εξαιτίας και της πρόσφατης παρουσιασής του,  στο δημαρχείο της Καισαριανής. 

ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ

Ήρθαν εκείνα τα πεισματικά βεγγαλικά στις τσέπες του νου για να μην ξεχνιέμαι στις νέες πόλεις που γεννήθηκε το κορμί μου. 

Είχε αρχίσει από πολύ νωρίς η σκέψη να δραπετεύει, την έσπρωχνε ο αέρας της φαντασίας και το γονίδιο καρφωμένο στην ανατολική μου ανάγκη. 

Δεν δικαιούμαι να μην ανήκω εκεί που ποτέ δεν γεννήθηκα, γιατί με την καρδιά, του εκεί, ανασαίνω. 

Έρχονται εκείνα τα βλέμματα -τόσο φυσικά και αφύσικα μαζί - στην ψυχή μου και πιάνουμε κουβέντα για το απόλυτο κενό. 

Δεν δικαιούμαι να μην παίρνω στα δάχτυλα, σαν πολύτιμο αλόγιστο, εκείνα τα ματοτσίνορα που έκαναν μια αιωνιότητα να ανοίξουν διάπλατα. 

Είχε γεμίσει το σώμα τους ναυάγια και ακρογιάλια με ασυνήθιστες φωνές, τα πουλιά στο βυθό της θάλασσας και τα ψάρια σπάραζαν δίπλα στους νεκρούς. 

Δεν δικαιούμαι να γελάω έτσι αναίσθητα και πέρα από τον θάνατο της σάρκας, καθώς θα συναντώ το αίμα μου σε όποιον δρόμο κι αν πατήσω, σε όποιον χρόνο κι αν υπάρξω. 

Ήρθε το κλάμα της τελευταίας σάλπιγγας, ψάχνει ακόμη τα χείλη και την ανάσα του σαλπιγκτή, παραμονεύει τις λέξεις, τους στεναγμούς, σκοτώνει καθημερινά την ματαιότητα και τον σαρκώνει πάνω στο ορφανό μέταλλο. 

Δεν δικαιούμαι να ξεχάσω ούτε ένα από τα αηδόνια της Μικρασίας, αυτά που δεν έμαθαν τι αξία έχει η λαλιά τους, αλλά και τα άλλα, με τους πληγωμένους-πληρωμένους Απρίληδες στο σώμα, που έγερνε από τους μπόγους των αναμνήσεων.

Ήταν κάποιοι παππούδες, κάποιες γιαγιάδες που δεν αρτύθηκαν ποτέ και ανήκαν σε όλους μας. Τα παραμύθια που ξεστόμιζαν δεν ήταν μυθοπλασία, ήταν η ιστορία που μας έντυσε στο παρατεταμένο προσφυγικό κρύο. 

Δεν δικαιούμαι να μην ανήκω εκεί που ποτέ δεν γεννήθηκα, γιατί με την καρδιά, του εκεί, ανασαίνω. 

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Τα φιλιά είχαν σωπάσει, είχε ο λόγος τόση μοναξιά.

Και για ενοχές; Δεν τις έβρισκες πουθενά, όπου κι αν έψαχνες. Ενοχές είπατε; Που να ψάξεις εκείνες τις ώρες για το άδικο, μα ούτε ύστερα έγινε κάτι. 

Ήταν τσαλακωμένη η μητέρα μας, είπαν, το ένα πόδι της κομμένο στα δάχτυλα του, εκεί που κατοικούσαμε, το άλλο σε σπίτι πολυτελείας χόρευε ευρωπαϊκούς χορούς σε εντολές ανήκουστες. 

Κι εγώ έβρισκα λόγους να σκέφτομαι τα χείλη της, υπερστροφές στη δύση έκανε η καρδιά. 

Ήξερα πως είχες αφήσει τα αισθήματά σου για μένα στο βράχο της αμμογυαλάδας, εκεί που έφτιαχνε το κύμα τρόπο για ερωτευμένους, εκεί τα άφησες λίγο πριν ανέβεις στο πλοίο της χαρακιάς. 

Μυριζει το φιλί καπνό και πως να το ξεχάσω.

Πόσα φιλιά χάθηκαν αγαπημένη, σαν τα ανθόσπαρτα χωράφια που έμειναν σε ενός χέρσου καιρού τον χειμώνα. 

Κι εμείς δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ από τότε. Υπάρχει και σήμερα κρύο κι αγγίζω εκείνες τις ώρες της κακής φωτιάς να ζεσταθώ μόνο από το φιλί σου, γιατί το σώμα και η ψυχή κάηκαν και πάγωσαν μαζί από τότε. Τότε που δεν ήξερα πως τα φιλιά σωπαίνουν έτσι ανήκουστα. 

ΤΟ ΧΘΕΣ ΜΑΣ

Η απόσταση από το χθες μικραίνει μέσα μου, 

υλοποιείται ό,τι ποτέ δεν γνώρισα, 

έτσι αφάνταστα παίρνει μορφή.

Έσκυψε στον ερχομό μου κι ανέβηκα πάνω της,

πάτησα στο εύθραυστο γυαλί της,

καθάρισα τη σκόνη και γνώρισα τα μάτια μου

έναν αιώνα πριν να κολυμπάνε στις ακτές της.

Ήρθε όλη η πόλη και αραδιάστηκε στην ψυχή μου

κι εγώ σέλωσα την αξιοπρέπεια των στιγμών

και άρχισα να χτίζω τα Βουρλά στην ανάμνηση.

Άρχισα για να μην τελειώσω αυτό το είδος ταξιδιού

μέσα μου, να στέκει έτσι λιτό και υπερόμορφο 

σαν τα πέτρινα σπίτια τους που αντιστάθηκαν 

στον θάνατο.

Δεν ήταν μια νέα εφεύρεση, προϋπήρχε

σαν αρρυθμία μέσα μου, σαν το ράδιο που αφέθηκε να

παίζει μόνο του στο φύγε των δικών μου.

Είχαν πολλά ζευγάρια στήθια τα μάτια της μελωδίας

και του καπνού, μέσα στις πέτρες φύονταν κι άντεξαν

κι αντέχουν ακόμη. 

Το χθες με τις απίθανες στιγμές ξαναήρθε,

με πήρε από το χέρι κι άρχισα να ωριμάζω μέσα του,

μου είπε, του είπα και οικοδομήσαμε το χρέος της

ανάμνησης. 

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΜΟΥ

Το άλογό μου που 'κλαιγε

και έτρεχαν τα μάτια του

με κοίταζε και μου 'λεγε

της λύπης τα κομμάτια του.

Το άλογό μου που 'τρεχε

ξοπίσω ως το λιμάνι

με ποιον θα μείνω φώναζε

σαμάρι ποιος θα μου βάνει. 

Τρεις άντρες το συγκράτησαν

να μη με ακολουθήσει

τα μάτια μου δεν κράτησαν

ζήσανε και άλλη δύση.

Το βλέμμα του δεν ξέχασα

σαν άστρο μέσα στο χαμό

όλα σχεδόν τα έχασα

μες στου αλόγου το λυγμό. 

ΣΚΑΛΑ

Η πόλη πάνω καίγεται, η Σκάλα δεν πιστεύει,

τ' αμπέλια ποιος τα τρύγησε και χάθηκε ο χυμός,

Υπάρχει ψυχή στο άδικο και ποιός τ' αναμοχλεύει

ποιός να δικάσει τη στιγμή που έχασε ο Θεός; 

Πάντα θα ψάχνω μέσα μου, δυο κόσμους θα κοιτάζω,

στην θάλασσα την προσμονή και την πληγή στο χώμα,

δέκα καρδιές στο σώμα μου θα 'χω για να αλλάζω

για της ψυχής το χαλασμό λέξη δεν θα 'βρει στόμα.

Σκάλα που χάνεις τα σκαλιά, πέλαγο μεθυσμένο

χαμένο ειν' το παράθυρο σε μακρινή στεριά

το τσιγάρο απ' τα καπνά του κόπου μου σβησμένο

πού να 'βρω έναν ουρανό όλα να τα χωρά; 

πού να 'βρω ένα στεναγμό τον πόνο να χωρά; 

Έργα του 

"Αστερισμοί στα πνεύματα από πέτρα και σάρκα" Ποίηση

"Από πέτρα και σάρκα" Ποίηση.

"Πρόσθεσε - Αφαιρώντας" ποίηση

"Μικροί Θεοί - Μεγάλοι Άνθρωποι" Ποίηση

"Ο Κύριος YOU SEE" Μυθιστόρημα.

"Αήττητο αλάτι" Βιβλίο cd, ποίηση, στίχοι, τραγούδια.

"Διάλογος με τον κυρ. Αλέξανδρο" Πεζός και ποιητικός λόγος. 

"Ρεμβάζοντας μέσα στο χρόνο" ποίηση.

"Ασία μου Μικρά" Ποίηση, στίχοι, πεζός λόγος. 

Για το soundforwords.blogspot.com

Ελένη Μπάλιου

20/05/2022

 

Πρόσκληση/ invitation