Γνώρισα τον Αλέξανδρο Ψαρρά στους Δελφούς φέτος το Σεπτέμβρη που είχαμε πάει με την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για τον διήμερο ποιητικό διαγωνισμό που γίνεται κάθε χρόνο εκεί. Γνωριστήκαμε τέσσαρα άτομα σε αυτό το ταξίδι και δέσαμε σαν παρέα του διημέρου, τα άλλα δυο ήταν η Ελένη και η Αναστασία, οι δυο διαγωνιζόμενοι ήταν ο Αλέξανδρος και η Αναστασία, εμείς οι Ελένες είχαμε πάει για "τουρισμό". Άκουσα πολλά ποιήματα και τις δυο μέρες, ανάμεσα στα οποία ήταν και των δυο νέων φίλων μου, ένιωσα πολύ χαρούμενη ακουγοντάς τα και τυχερή που με αυτούς τους ανθρώπους βρέθηκα κοντά από την αρχή, ένιωσα υπερήφανη γι' αυτούς.
Τα ποιήματα και των δύο πήραν τιμητική διάκριση, εγώ θεώρησα και θεωρώ ακόμα πως τους άξιζε κάτι καλύτερο. Ο Αλέξανδρος είχε ήδη εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή πρόσφατα, τα Μπλε τετράδια και είχε ορίσει και ημερομηνία της παρουσίασης, μου έδωσε μια πρόσκληση. Η πρόσκληση είχε αποτυπωμένη τη ζωγραφιά από το εξώφυλλο του βιβλίου, ήταν μια πεταλούσα σε γαλάζιο φόντο, ήταν μια πεταλούδα που βλέπω στον ύπνο μου τον τελευταίο χρόνο συνέχεια και το θεώρησα σημαδιακό. Βέβαια από τη ζωγραφιά έλειπε το πολύχρωμο των φτερών της, αλλά δεν έχει σημασία που αφαίρεσαν τα χρωματά της, ήταν η πεταλούδα μου. Και για κάποιο άγνωστο με τη λογική λόγο, ήμουν σίγουρη πως το βιβλίο αυτό περιείχε μέσα του κάτι σποδαίο.
Ο Αλέξανδρος είναι ένας ευχάριστος και ανοιχτός άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις άνετα μαζί του από την πρώτη στιγμή. Είναι επίσης ένας ζεστός και γεμάτος ενδιαφέρον για τους γύρω του άνθρωπος. Το χιούμορ του λεπτό οι ατάκες του εμπνευσμένες η απλότητά του αφοπλιστική. Εμένα αυτά μου έφταναν και μου περίσσευαν για να νιώσω πως στο ταξίδι αυτό αποκόμισα κάτι περισσότερο από μια απλή εμπειρία και πως οι εικόνες που γέμισαν τα μάτια μου δεν ήταν μόνο του τοπίου και της φύσης, αλλά πέρασε κάτι μέσα μου και από τα χρώματα της ψυχής του, αποκόμισα δε το σημαντικότερο, έναν καινούργιο φίλο.
Πριν από λίγες μέρες πήγα στην πολυαναμενόμενη παρουσίαση του βιβλίου του, που δεν είχα πιάσει ακόμα στα χέρια του. Τα είδα σε ντάνες πάνω σε ένα τραπεζάκι μπαίνοντας και μ' έπιασε ανυπομονησία. Το πήρα, το φυλλομέτρησα, το ακούμπησα στο τραπέζι που κάθισα και το διάβαζα όση ώρα μιλούσε ο συντονιστής να τον πω έτσι, της παρουσίασης, τον οποίο έβρισκα κομμάτι βαρετό, γι' αυτό κι άρχισα να διαβάζω το βιβλίο, μέχρι ν' αρχίσουν οι απαγγελίες. Τα ποιήματα που ακούστηκαν στις απαγγελίες, είχα προλάβει να τα διαβάσω. Ένα από αυτά είναι κι αυτό που απαγγέλω στο βίντεο, το αύριο. Διάλεξα αυτό γιατί έκρινα πως του άξιζε μια "ακουστική" αποκατάσταση, αλλά στο βιβλίο μέσα βρήκα πως στα περισσότερα άξιζε ν' ακουστούν, θα ήθελα να ακουστούν. Απήγγειλα και έγραψα σε βίντεο τα ποιήματα "Ερωτας" και "Θλίψη", όμως η ανάρτηση δεν μπορει να περιέχει παραπάνω από ένα, αλλιώς θα αδικούσα όλους τους προηγούμενους δημιουργούς που έχω παρουσιάσει. Τα δύο από τα ποιήματα που αναφέρω θα τα παραθέσω εδώ να τα διαβάσετε μόνοι σας.
Αυτό που έχω να πω για την ποίηση του Αλέξανδρου Ψαρρά, είναι ότι με ξάφνιασε. Δηλαδή αυτό που με ξάφνιασε ήταν το αλάθητο της διαισθησής μου για την ποιησή του. Μιλώντας για το βαθύτερο νοημά τους, πρόκειται για αποστάγματα ατέλειωτων εσωτερικών διαδρομών, κύκλους ζωής που σημαδεύουν οι λέξεις σαν φωτογραφίες σε αέναη κίνηση στο χρόνο. Οι λέξεις ζουν και κουβαλάνε πάνω τους τις πικρές διαπιστώσεις, τα όνειρα, την πεθυμιά, τη νοσταλγία, τη ζωή ολόκληρη του δημιουγού τους, οι λέξεις οι ανεπιτήδευτες, οι γεμάτες θάρρος και ειλικρίνεια, ένα όχι και τόσο δύσβατο μονοπάτι για να βαδίσει κανείς προς την ψυχή του ποιητή, όταν αυτός θέλει πραγματικά να σε φέρει σ' αυτήν.
Τα τεχνικά μέρη αυτής της κατάθεσης δεν είναι δικιά μου δουλειά και δεν μ ενδιαφέρουν άλλωστε. Εγώ κρατώ ένα βιβλίο στα χέρια μου που με βυθίζει και στις τέσσερις ενοτητές του, τις τέσσερις εποχές της ζωής του δηλαδή, στις τέσσερις εποχές όλων των χρόνων που οδήγησαν σε αυτή την τόσο ευγλωτη περίληψη.
Και αισθάνομαι μετά απ' όλ' αυτά, πως η ποίηση θα βρίσκει πάντα τρόπο να μας δείχνει την παρουσία της, όσο υπάρχουν ψυχές ανοιχτές σαν του Αλέξανδρου, ικανές να δεχτούν τα ερεθισμασμά της και να ανταποκριθούν σ' αυτά. Και φυσικά δεν μπορώ ν' αποφύγω και τη σκέψη πως δεν βγαίνω μόνο εγώ/εμείς κερδισμένη/οι από αυτό, αλλά και η ποίηση η ίδια.
Βιογραφικό (από το εσωτερικό του εξώφυλλου)
Ο Αλέξανδρος Ψαρράς γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε στη φυσικομαθηματική σχολή του ΑΠΘ αλλά μελέτησε περισσότερο τους ανθρώπους και τις ιδέες. Εργάστηκε στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και απέκτησε μεταπτυχιακή εξειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες και την Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων. Έχει παρακολουθήσει επιμορφώσεις για θέματα εκπαίδευσης, ιστορίας και πολιτισμού, Νέων Τεχνολογιών κ.α Υπήρξε δριαστήριο μέλος συνδυκαλιστικών, πολιτικών και πολιτιστικών φορέων. Γράφει από νεαρή ηλικία, με διαφορετικές αφορμές και ύφος.
Μερικά ποιήματα από το βιβλίο
Ερωτικό
Να σε πω λουλούδι;
Όχι...
γιατί τα λουλούδια είναι εύθραυστα στην θύελλα
και αγαπώ τις θύελλες.
Να σε πω αστέρι;
Όχι...
Γιατί τα αστέρια
είναι τόσο δα μικρά
που χωρούν κάτω
από τις βλεφαρίδες σου.
Να σε πω αγέρι;
Όχι...
γιατί τ' αγέρι
ταξιδεύει τόσο γρήγορα
που δεν προλαβαίνω
να ρουφώ την ανάσα σου.
Να σε πω με λέξεις
που δεν χωρούν σε συγκρίσεις;
γιατί όχι;
Οι συγκρίσεις εξανεμίζουν την προσδοκία
στην ματαιόητα...
Θα σε πω Αντι-Αυτάρκεια
Αντί γιατί σε θέλω γήινη,
Αυτάρκεια γιατί πάντα ήμουν μόνος...
Την παύλα την χαρίζω στην συμβατικότητα.
Το άλλοθι
Νά τη, έρχεται πάλι,
ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός.
Η ατμόσφαιρα φλέγεται
πριν η ματιά της
-αυτή η πράσινη φλόγα-
διαπεράσει το κορμί μου.
Οι σάρκες μου σχίζονται,
καθώς ψάχνω για το άλλοθι
της προσδοκίας μου.
Σ' αυτό το αγκάλιασμα του πόνου,
αν αμυνθώ, θα σε χάσω,
αν επιτεθώ, θα χαθώ.
Ασπίδα την αγάπη μου
κραδαίνω...
Η φορεσιά μου δεν είναι για μάχη.
Μα αν χρειαστεί να πολεμησω
γυμνός
μπροσά σου θα παρουσιαστώ,
βορά στα ένστικτά σου
το σώμα μου θ' αφήσω.
Γιατί άτρωτος από φωτιά,
φωτιά και γω
μέσα σου θα κατοικώ.
Υστερόγραφο:
Κάθε φορά που πονώ, σε συλλογιέμαι!
Έφηβος
Θέλω να γίνω έφηβος
να σ' ερωτευτώ
μεσ' από ένα όνειρο δίχως τέλος.
Θέλω να γίνω έφηβος
να με κυοφορήσεις
στις φλέβες σου,
στα εγκεφαλικά σου κύτταρα,
και μ' ένα χάδι σου
να ξαναγίνω άντρας.
Αδιαβάθμητος
από την ενότητα "θητεία"
Πουλί χωρίς κλαδί
σύννεφο χωρίς βροχή
αγάπη δίχως ταίρι.
Να καρτερείς είναι δύσκολο,
να ελπίζεις άλλο τόσο.
Το ξημέρωμα βαρύ,
νωθρό, κρεμιέται
στους ίσκιους των δένδρων.
Η νύχτα φλογισμένη
ανάσα δράκου
τυλίγεται γύρω μου.
Ένα τσιγάρο φωτίζει λίγο,
προτού χαθεί.
Ένα τραγούδι σβήνει,
μέχρι να καταλαγιάσει
ο αχός του δρόμου.
Ο χρόνος χαράσσει το δέρμα μου
με δίωρα.
Μη περιμένεις
από μένα να λυγίσω.
Τα μερόνυχτα της φυλακής
πονούν λιγότερο
από τα δευτερόλεπτα της λευτεριάς μου.
Εγώ, είμαι σχήμα οξύμωρο
παιδί πεινασμένο
γροθιά εργάτη
μυαλό ξεσκονισμένο.
Ταλάνισα τα νιάτα μου
σκάβοντας το άδικο.
Τα χαρακώματα που έσκαψα
-κομμάτι από τ' άδικο κι αυτά-
δεν με τρομάζουν
αλλά με αντρειώνουν.
Υπομονή, γερή γροθιά,
φίλος με τον διπλανό.
Αδιαβάθμητος στον Έβρο
εξουσία φαιοπράσινη,
τον λάκκο σου σκάβω.
Αλέξανδρος Ψαρράς
Μπλε τετράδια
Εκδόσεις Άπαρσις